Πρόσφατα πήγα σε ένα γάμο και αυτό πυροδότησε για άλλη μια φορά σκέψεις για την βιομηχανία που υπάρχει στο φόντο για να υποστηρίξει αυτή την τελετή. Άλλη μια σκέψη που περιέχει την Εκκλησία και την ανιδιοτελή ύπαρξη της στη ζωή μας.
Εκκλησία στολισμένη για να υποστηρίξει την ένωση δύο ανθρώπων. Παππάδες που κάνουν το καθήκον τους διαβάζοντας σβέλτα το κείμενο από τα ιερά βιβλία, γιατί περιμένει και άλλη τελετή σε μία ώρα. Προσκεκλημένοι με τα καλά τους να μιλάνε για άλλους γάμους που έχουν παραβρεθεί, για το ντύσιμο άλλων προσκεκλημένων. Κουφέτα σε όμορφη συσκευασία. Χαιρετούρες με τους συγγενείς. Καρτελάκια με το όνομα του γαμπρού και της νύφης που σε ευχαριστούν για την παρουσία σου. Μαχαιροπίρουνα και ποτήρια όμορφα τακτοποιημένα πάνω στο τραπέζι. Λίστα με τραγούδια που η θεματολογία τους έχουν την τελετή.
Όλα τα παραπάνω έχουν γίνει σχεδόν απαραίτητα για να γίνει ένας θρησκευτικός γάμος. Πάγιο τέλος θα το έλεγα. Θες να παντρευτείς; Βρες εκκλησία, πλήρωσε για τη διακόσμηση, για το φωτισμό, για τον κλιματισμό, για τον "παππούλη", για το τραπέζι, για τη μουσική. Γενικά "πλήρωσε". Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Δεν θα γίνω βορά στα δόντια του μηχανισμού που δαγκώνει όσους θέλουν να πορευτούν στη ζωή τους ενωμένοι με τα δεσμά του γάμου.
Είναι απαραίτητα όλα τα παραπάνω; Όχι. Μόνοι μας πέφτουμε στην παγίδα της "εμπειρίας". Αναρωτιέμαι αν είναι απαραίτητος ο γάμος. Άλλη μια σκέψη ξεκινά σχετικά με τις επιλογές μας και την κρίση των άλλων από την διαφυγή από την πεπατημένη οδό.
