Της αχαριστίας το ανάγνωσμα

Σε αυτή την ανάρτηση δεν πρόκειται να φλυαρήσω. Παραθέτω κάποιες "νόστιμες" παραθέσεις σχετικά με την αχαριστία, οι οποίες βρίσκουν εφαρμογή στην καθημερινότητα μας. Προσπαθείστε να σκεφθείτε κάποιον για τον οποίο ισχύουν τα παρακάτω. Για να σας βοηθήσω, ξεκινήστε πρώτα με τον εαυτό σας...

αχαριστία, η: Ουσιαστικό το οποίο υποδηλώνει την έλλειψη ευγνωμοσύνης.

• Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που περισσότερο δένεται μ' εκείνους στους οποίους έκανε κάποια ευεργεσία, παρά μ' εκείνους που του έκαναν κάτι καλό. (Ν. Μακιαβέλης)
  

• Να σιωπά εκείνος που έδωσε, να μιλάει εκείνος που πήρε. (Θερβάντες)

• Το πρώτο βήμα της αχαριστίας είναι να αναζητάς τα κίνητρα του ευεργέτη. (Π. Μπουάστ)

• Η ευγνωμοσύνη γερνάει γρήγορα. (Αριστοτέλης)

• Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός από αυτόν που έχεις ευεργετήσει . (Σωκράτης)

• Τίποτε δεν είναι αρκετό για όποιον το αρκετό είναι λίγο. (Επίκουρος)

• Η αχαριστία είναι παιδί της ευεργεσίας. (Πολύβιος)
  

• Ο άντρας χάνει το ενδιαφέρον για τη γυναίκα η οποία τον πάρα πολύ αγαπά, και το αντίθετο. Όπως φαίνεται στον έρωτα τα πράγματα είναι παρόμοια με την ευεργεσία: εκείνος που δεν μπορεί να την ανταποδώσει γίνεται αχάριστος. (Ν. Σαμφόρ).

Χρόνια πολλά σε όλους...

Got Milk?

Φτάνει κάποτε η στιγμή λοιπόν που το οικογενειακό περιβάλλον θέλει να σε κρατήσει κοντά του αλλά εσύ νιώθεις κάτι να σε ωθεί μακριά προς το γοητευτικό άγνωστο και συνάμα ανεξερεύνητο.

Η ώρα του "απογαλακτισμού" μάλλον έχει φτάσει και το βήμα πρέπει να γίνει ανεξαρτήτως του οικονομικού και συναισθηματικού κόστους που μπορεί να έχει αυτό πάνω σε εσένα και τα υπόλοιπα μέλη του περίγυρου σου. Άλλωστε τη ζωή την ζεις για εσένα και όχι για τους άλλους. Στην ελληνική οικογένεια λίγοι το καταλαβαίνουν αυτό, μιας και όταν μιλήσεις πρώτη φορά για την αλλαγή στέγης εμφανίζονται 1000+1 προβλήματα από το πουθενά. Αποδεκτή αντίδραση αλλά όχι κάτι που πρέπει να σε αποτρέψει.

Λέγοντας τώρα "απογαλακτισμό" δεν εννοώ την ανώδυνη φυγή από το σπίτι, σε ένα μέρος όπου τα πάγια έξοδα σου θα είναι πληρωμένα από το οικογενειακό πορτοφόλι. Πρέπει να τραβήξεις το κουπί που σου αναλογεί για να καταλάβεις την πραγματική χαρά της δικιάς σου προσωπικής ζωής.

Οι Γερμανοί λένε "No pain, no gain...". Έτσι και εδώ. Θα δουλέψεις για να πληρώσεις το ενοίκιο, τους λογαριασμούς, το φαγητό και τον καφέ σου. Και όταν θα τα έχεις καταφέρει θα μπορείς να καυχιέσαι μέσα σου ότι έχεις καταφέρει να είσαι αυτόνομος και έτοιμος να περάσεις στο επόμενο στάδιο (το οποίο δεν είναι ο γάμος και η δημιουργία οικογένειας).

Σε λίγο καιρό μετακομίζω και οι αντιδράσεις μέσα μου είναι ποικίλες. Κάθε αλλαγή είναι δύσκολη. Καλύτερα όμως να κολυμπήσεις στα βαθιά, παρά να "λιμνάσεις"...

"Suffering makes you deep. Travel makes you broad. In case I get my pick, I'd rather travel.."

Me vs eM Chronicles - Ep. 3 - Ανακωχή

Αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένος να κάνω εγώ την αρχή παρόλο που σιχαινόμουν το ειρωνικό χαμόγελο που είχα δει σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Η σκέψη μου είχε κατρακυλήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια και έπρεπε κάπως να αποφύγω την ισοπέδωση που προκαλεί αυτός ο εμφύλιος. Έπρεπε να επιτευχθεί αυτή η ανακωχή που θα βοηθούσε και τους δυο μας να συνεχίσουμε την κοινή πορεία.

Στάθηκα μπροστά του και πάλι όντας σε εγρήγορση. Περίμενα την αντίδραση του και αυτή δεν άργησε να έρθει. Με κοίταξε αμίλητος, δίχως κάποιο σημάδι ειρωνείας ή ανείπωτης ικανοποίησης.

- "Ξέρω γιατί ήρθες..."
- Πως..;
- "Το ίδιο νιώθω και εγώ. Οφείλω να σου εξομολογηθώ ότι με φόβισες την τελευταία φορά μιας και ήσουν αρκετά απόλυτος. Είσαι γνωστός ξεροκέφαλος.."
- Το σκέφτηκα και πάλι...Αυτός ο εμφύλιος δεν ωφελεί κανέναν μας. Μόνο απώλειες θα καταμετράμε στο τέλος.
- "Συμφωνώ μαζί σου. Κοίτα να καταλάβεις όμως ότι δεν είμαι εχθρός σου, ότι θέλω το καλύτερο για εσένα και δεν μπορείς να φεύγεις και να έρχεσαι όποτε σου καπνίσει. Δεν θα είμαι πάντα σαν την μητέρα που υποδέχεται τον άσωτο υιό."
- Αυτό σημαίνει ότι έχουμε ανακωχή;

Δεν απάντησε κάτι. Μονάχα μου γύρισε την πλάτη, γύρισε λίγο το πρόσωπο του και με κοίταξε λοξά. Χαμογέλασε και προχώρησε προς το βάθος του κόσμου του. Λίγο πριν χαθεί τον άκουσα να σιγο-τραγουδά...

"...I won't be the one to disappoint you anymore,
I know, I've said all this and that you've heard It all before,
The trick is getting you to think that all this was your idea..."

Me vs eM Chronicles - Ep. 2 - Αντεπίθεση

Άλλη μια μέρα πέρασε από πάνω μου, δίχως να αφήσει κάτι το ιδιαίτερο. Οι αγγλόφωνοι το ονομάζουν "flat line". Επιστρέφοντας στη βάση μου ένιωσα μια περίεργη ανησυχία που για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να εξηγήσω. Ένστικτο; Προαίσθημα; Η απάντηση δεν ήταν ξεκάθαρη μέσα μου. Απλά κάτι με προειδοποιούσε.

Αφού ολοκληρώθηκαν τα τυπικά και μπήκα στο δωμάτιο μου, οι ανησυχίες επιβεβαιώθηκαν. Ο επίμονος άλλος μου εαυτός στεκόταν εκεί, έχοντας όμως μια μεγάλη "χαρακιά" πάνω του, προϊόν του προηγούμενου διαξιφισμού μας. Αυτή τη φορά με εξέπληξε ρίχνοντας άμεσα τα βέλη του. Είχε καταλάβει ότι θα τον αγνοούσα επιδεικτικά για άλλη μια φορά.

- "Ξέρεις, αυτό που έκανες τις προάλλες δεν σε χαρακτηρίζει. Νομίζω ότι ξεχνάς ποιον έχεις απέναντι σου."
- Το ότι έχω φτάσει σε αυτό το τέλμα ευθύνεσαι κατά ένα μεγάλο μέρος εσύ. Οπότε μην μου ζητάς και τα ρέστα.
- "Μπράβο αχαριστία...Τις άλλες φορές που ήμουν εκεί να σε στηρίξω το ξέχασες. Το ψυχολογικό ντοπάρισμα που σου έδινα, και αυτό το λησμόνησες. Το έχεις καταλάβει ότι δεν μπορείς χωρίς εμένα; Έχει μπει στο ξεροκέφαλο σου ότι μόνο με εμένα θα είσαι για πάντα μαζί;"
- Επειδή το έχω καταλάβει, γι' αυτό και σε κρατώ σε απόσταση τώρα. Δε χρειάζομαι "χάδια" και εύκολες λύσεις. Πρέπει να απαγκιστρωθώ από το υπερεγώ που μου έχεις χτίσει. Αρκετά..
- "Ωραία λοιπόν. Κάνε με στην άκρη αν αυτό νομίζεις ότι θα σε βοηθήσει. Να δεις όμως που εσύ θα με αναζητήσεις και πάλι..."
- Αν και με πονά που το παραδέχομαι, θα συμφωνήσω μαζί σου.

Άλλαξα στα γρήγορα και βγήκα έξω να ξεχαστώ. Η αντεπίθεση του με είχε βρει απροετοίμαστο και ο αιφνιδιασμός είχε πετύχει. Άλλη μια χαμένη μάχη...

Me vs eM Chronicles - Ep. 1 - Ο καθρέφτης

Κοιμόμουν , ώσπου ξαφνικά κάτι διέκοψε το φως του φεγγαριού που έπεφτε στο πρόσωπο μου και με ξύπνησε. Άνοιξα τα μάτια μου διστακτικά φοβούμενος τι θα αντικρίσω. Αυτός στεκόταν εκεί, ψυχρός, οπλισμένος με απέραντη υπομονή και ένα ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

Δεν του χάλασα το χατίρι. Άφησα το κρεβάτι μου με ραθυμία και πήγα προς το μέρος του. Τον κοίταξα κατάματα και παρόλο που επέμεινα δεν έκανε το πρώτο βήμα. Έτσι πήρα το θάρρος να κάνω την αρχή για να ξεμπερδεύω μια ώρα αρχύτερα αυτή τη δυσάρεστη επικοινωνία.

- Τι θες πάλι; Πρέπει κάποια στιγμή να με αφήσεις να ηρεμήσω...
- "Είδες που δεν μπορείς να μου αντισταθείς τελικά;"
- Ωραία...Αφού το καταλάβαμε αυτό, μπορείς να μου πεις γιατί νιώθω έτσι; Γιατί δεν μπορώ να ησυχάσω; Γιατί νιώθω σαν να έχω πιαστεί στον αόρατο ιστό μιας αράχνης;
- "Αφού εσύ το διάλεξες φυσικά..Έχεις άλλη ανόητη ερώτηση να μου κάνεις πριν σου πω αυτό που θέλω;"
- ...(κοίταξα πίσω μου αισθανόμενος ότι κάτι έλειπε πλέον από τον χώρο μου)
- "Έχεις ένα μήνυμα και εγώ την ευθύνη να στο μεταφέρω...Είσαι μόνος αυτό τον καιρό. Μπορεί κάποια στιγμή να συναντηθείτε πάλι, όταν..."
- Δεν έχω τίποτα για να ελπίζω, δεν έχω κάτι να περιμένω...Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

Πριν προλάβει να απαντήσει κάτι, είχα γυρίσει την πλάτη μου και επέστρεφα στις αγκάλες του Μορφέα. Στην τελευταία μου ματιά προτού ξεκινήσω την περιήγηση στον χώρο του υποσυνείδητου διέκρινα ένα μεγάλο ράγισμα στον καθρέφτη. Κοιμήθηκα με κληρονομιά μου ένα χαμόγελο...

Post Mortem

Ο χρόνος προχωρά με βήμα γοργό. Δεν περιμένει και δεν λυπάται κανέναν. Από εκεί που είσαι μικρός, ανυποψίαστος, ξέγνοιαστος, εκεί που οι συγγενείς σου τσιμπάνε το μάγουλο και σου λένε πόσο μεγάλωσες, εκεί που σου εύχονται καλή σταδιοδρομία, φτάνει η στιγμή που έχεις να αντιμετωπίσεις το θάνατο σαν ένας μέρος της ζωής. Πόσο καλά προετοιμασμένος είσαι όμως για να δεις και αυτή την πλευρά της ζωής;

Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή μου έχουν πει. Σε αυτό το τέλος, το μόνο που ξεκινά είναι το φιλμ με τις αναμνήσεις, τις κοινές εμπειρίες και συζητήσεις που είχες με τον άνθρωπο που "έφυγε". Κάνεις έναν απολογισμό από αυτά που σου άφησε, από αυτά που θα θυμάσαι και θα τα μεταδόσεις κάποια στιγμή και εσύ στα παιδιά σου. Η ανάμνηση είναι αυτή που παραμένει. Τα άσχημα και θλιβερά μπαίνουν στην άκρη. Το μυαλό αποφασίζει τη διαμόρφωση και ταξινόμηση αυτών των αναμνήσεων. Απομένει μόνο το ερέθισμα που θα βγάλει από το συρτάρι των αναμνήσεων το κατάλληλο λήμμα.

Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο θείο μου που έφυγε τόσο απρόσμενα και άξαφνα τα ξημερώματα της Παρασκευής.

Salto Mortale

Φτάνει μια μέρα λοιπόν που χρειάζεται να αντιμετωπίσεις ένα δίλημμα σκληρό για τη λογική και το συναίσθημα σου. Και τα δύο τραβάνε το σχοινί στο οποίο ισορροπείς πάνω του. Salto mortale χωρίς προστατευτικό δίχτυ να σε περιμένει από κάτω σου.

Η ισορροπία είναι επικίνδυνη με απώτερο κίνδυνο την "πτώση" και την σύγκρουση με την κατάθλιψη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βγεις χαμένος. Μάλλον είναι πλεονεξία να τα θες όλα δίχως να αποχωριστείς κάτι από την κρύπτη με τα συναισθήματα σου. Απομένει λοιπόν να διαλέξεις τι θα κάνεις πέρα και τι θα έχεις να μετανιώνεις κάποια στιγμή μετά.

Η πάλη τον δύο όψεων ενός χαρακτήρα στο μεγαλείο της. Πάλη η οποία αφήνει μόνο πληγές και ερωτήματα σχετικά με το ποια από τις είναι η δυνατότερη. Ο παράγοντας που δεν έχει λάβει κανείς υπόψιν του είναι ότι η πάλη γίνεται πάνω σε ένα καράβι που βουλιάζει.

Όταν θα τελειώσει αυτή η εξουθενωτική πάλη ίσως να βρίσκεσαι ήδη στον "πάτο". Έτσι θα έχεις και να κολυμπήσεις προς την επιφάνεια για να συνεχίσεις την πορεία σου. Όπως είπε και ένας καλός φίλος "Κανείς δεν πρόκειται να σου δώσει το χέρι του για να σε βοηθήσει να βγεις ξανά στην επιφάνεια. Είναι όλα στο χέρι και στο μυαλό σου".

Το βιβλίο των αναμνήσεων

Κρυμμένο καλά μέσα στη μνήμη
μας βρίσκεται ένα ξεχωριστό εδάφιο
το οποίο μοιράζεσαι μόνο με ανθρώπους
ξεχωριστούς και συνάμα σημαντικούς
για εσένα.

Τα όνειρα μας,
Οι ελπίδες μας,
"Φωτογραφίες" από τη ζωή μας,
που μας κάνουν άλλοτε να γελάμε
και άλλοτε να "συννεφιάζουμε".

Η ευχαρίστηση που μας έδωσε μια αγκαλιά,
Η συνειδητοποίηση της αγάπης,
Η κατήφεια του χωρισμού,
Που μας αφήνει με την ικανοποίηση
Ότι ζούμε

Λυπάμαι για τις χαρές που πέρασαν,
Χαίρομαι για τον πόνο που άντεξα,
Ανυπομονώ για τα όσα θα έρθουν

Οι σκέψεις και οι αναμνήσεις,
Που συμπορεύονται μαζί μου
Συνθέτουν το άλλοτε φαιδρό
Και άλλοτε λυπηρό
Βιβλίο με τις αναμνήσεις...

Το ανώνυμο συναίσθημα

Έχω νιώσει ξανά έτσι. Έχω νιώσει ξανά το ίδιο συναίσθημα και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Θα σας βάλω στο "μάτι του κυκλώνα" που βρίσκομαι για να γνωρίσετε και εσείς το ανώνυμο συναίσθημα που με έχει κατακλύσει.

Γνωρίζεις κάποιον άνθρωπο και κάνεις ότι μπορείς σε λογικά όρια, για να τον βοηθήσεις, για να του δείξεις ότι είναι σημαντικός για εσένα και τον θέλεις παρ' όλες τις δυσκολίες που ανακύπτουν καθημερινά. Σε απάντηση των όσων κάνεις ο άλλος αναρωτιέται γιατί είσαι καλός μαζί του και ψάχνει μια δικαιολογία για να καλύψει την δική του αδυναμία. Προσπαθεί να ρίξει τις ευθύνες στο "εμείς" και όχι στο "εγώ". Αυτό βέβαια είναι αναμενόμενο μιας και η "ψυχολογική άμυνα" αναλαμβάνει δράση για να διαφυλάξει την ακεραιότητα του εγωισμού μας. Όλα καλά έως εδώ...

Και τότε ζωντανεύει εκείνο το συναίσθημα που δεν έχει όνομα. Είναι το μείγμα θυμού, νοσταλγίας και απογοήτευσης που σου αφήνει μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Το ανώνυμο συναίσθημα αναλαμβάνει να "σκοτώσει" λίγο-λίγο τα όσα ένιωθες μέχρι πριν λίγο. Όσο και να κρυφτείς, όσο και να τρέξεις πάντα θα σε βρίσκει για να επιτελέσει το έργο του. Κάθε φορά που κάνει την εμφάνιση του, διαγράφει και κάτι. Είναι σαν να γκρεμίζεται ένα πολυόροφο κτήριο όροφο-όροφο και όχι μια-και-έξω.

Στο τέλος αφήνει πίσω του "καμμένη γη" και το μόνο καταφύγιο που σου έχει απομείνει για να σώσεις τα συναισθηματικά περιουσιακά σου στοιχεία είναι η μοναξιά. Πόσο μπορείς να αντέξεις όμως κλεισμένος στα στεγανά του εαυτού σου; Στο τέλος αγανακτείς, σκας και καταλήγεις να μισείς όσα αγαπούσες, να αφορίζεις όσα θεωρούσες ιδανικά. Το ανώνυμο συναίσθημα ολοκλήρωσε λοιπόν την εργασία του και επιστρέφει στην παλιά του κρυψώνα.

Metallica - The Unnamed Feeling

Χαραμίζοντας την αγάπη

Για άλλη μια φορά θα αποτυπώσω σκέψεις που έχω σχετικά με τα συναισθήματα που δημιουργούνται από την "τριβή" των δύο φύλων. Αυτή την φορά θα αναζητήσω την αγάπη. Αλήθεια υπάρχει ακόμη αυτό το συναίσθημα μεταξύ των συντρόφων; Τι το κάνει τόσο ξεχωριστό και όλοι το εξυμνούν μέσα από τραγούδια, στα γράμματα τους και στις εξομολογήσεις τους;

Για να τελειώσει το παραμύθι, γνώμη μου είναι ότι η αληθινή αγάπη έχει δεχθεί ένα μεγάλο πλήγμα από τις τωρινές συνθήκες διαβίωσης. Άγχος, πίεση, τρέξιμο δε σου αφήνουν ψυχή για να μοιραστείς με τον σύντροφο σου. Όταν τελικά καταφέρεις να νιώσεις αυτό που τόσο καιρό προσπαθούσες, τότε είσαι έρμαιο στις ορέξεις του "αντίπαλου στρατοπέδου". Ένα ωραίο πρωί, ίσως υποβιβαστείς στο "καλό παιδί" που σε θέλουν για φίλο αλλά όχι για να δεχτούν την αγάπη που έχτιζες τόσο καιρό σαν το γεφύρι της Άρτας. Και έτσι εσύ θα μείνεις να αναρωτιέσαι αν τελικά αξίζει το ταξίδι προς την Ιθάκη.

Το κακό από όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι όσα θα έχεις κερδίσει προσπαθώντας να μάθεις, συνηθίσεις τον άλλον θα στα πάρει πίσω η απογοήτευση της εγκατάλειψης. Μετά ποιος ο λόγος να πρέπει να αγαπήσεις τον άλλον; Για να μπει το κερασάκι στην τούρτα της σχέσης; Για να λες ότι η σχέση σου έχει και αγάπη πέρα από ερωτική έλξη; Άλλο ένα τεράστιο "όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω..." βγαίνει από μέσα μου. Η αγάπη κοστίζει πολύ ακριβά για να χαραμίζεται...

Iron Maiden - Wasting Love

Dream on brother while you can
Dream on sister I hope you find the one
All of our lives covered up quickly by the tides of time

Spend your days full of emptyness
Spend your years full of lonliness
Waisting love in a desperate caress
Rolling shadows of nights

Οι ανταλλακτικές σχέσεις

Στις μέρες μας έχει αναπτυχθεί μια νέα μορφή σχέσης ανάμεσα στα δύο φύλα, που κάνει την εμφάνιση της όλο και συχνότερα στην καθημερινότητα μας. Δυστυχώς, αυτή η σχέση δεν αφήνει τίποτα εποικοδομητικό σε κανέναν από τους δύο συμμετέχοντες, οπότε και καταντά να είναι μία σχέση ανταλλαγής χρόνου, πόρων, κτλ.

Λέγοντας σχέση ανταλλαγής δεν εννοώ την σχέση που έχει ένας πωλητής με έναν πελάτη του, αλλά τη σχέση που έχουν δύο άνθρωποι οι οποίοι συνυπάρχουν σε μία κατάσταση και ανταλλάζουν κάτι δικό (συνήθως με ελάχιστο κόστος) τους για να ξεπεράσουν την κοινή δυσκολία. Ο ένας από τους δύο ίσως να ενδιαφέρεται να γνωρίσει Το κατακριτέο στην όλη κατάσταση είναι το γεγονός ότι αν δεν υπήρχε αυτή η κοινή δυσκολία, οι δύο αυτοί άνθρωποι πιθανώς να μην αντάλλαζαν ούτε μια κουβέντα. Έτσι, εμφανίζεται το στοιχείο της υποκρισίας και της ψευδαίσθησης της φιλίας. Λες και δεν είχαμε ήδη αρκετά προβλήματα στην επικοινωνία με τους συνανθρώπους μας ήρθε να προστεθεί και αυτό το νέο βάρος.

Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω από αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Έχω συμμετάσχει και εγώ σε τέτοιου είδους σχέσης. Τουλάχιστον όσες φορές έγινε, έγινε συνειδητά και δίχως κάποιο κίνητρο. Κοινώς, δεν ήμουν αυτός που αποκόμιζε κάτι από την ανταλλακτική σχέση. Βέβαια αυτά ανήκουν στο παρελθόν μιας και η υποκριτική υπάρχει για να βραβεύεται με Oscar και όχι για να συμμετέχει στις ανθρώπινες σχέσεις.

...This is the cloud that swallows trust
...This is the black that uncolors us
...This is the face that you hide from
...This is the mask that comes undone

Μοναξιά

Ξυπνάς...Το πρώτο πράγμα που θα δεις είναι το αγουρό-ξυπνημένο σου πρόσωπο στον καθρέφτη. Ετοιμάζεσαι ευλαβικά για το ξεκίνημα της νέας ημέρας και αφότου φορέσεις το καθημερινό σου προσωπείο, ξεχύνεσαι αγχωμένος προς τον χώρο εργασίας όπου και θα περάσεις το 1/3 της ημέρας σου.

Το βασίλειο της ρουτίνας σε καλοσωρίζει και η εργάσιμη ημέρα ξεκινά. Βλέπεις κόσμο. Μιλάς με συναδέλφους, μιλάς στο internet, επικοινωνείς, συναναστρέφεσαι, λύνεις προβλήματα. Αλλά και πάλι νιώθεις μόνος. Και πάλι νιώθεις το κενό της μοναξιάς να γιγαντώνεται μέσα σου. Όσο πασχίζεις να το καλύψεις τόσο αυτό μεγαλώνει. Όσο παλεύεις τόσο αυτή η κατάσταση χειροτερεύει. Νιώθεις ότι είσαι ο κυνηγός που μετατράπηκε σε θήραμα.

Μάλλον ο χρόνος θα χρειαστεί να καταθέσει τα διαπιστευτήρια του και να αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος γιατρός. Βέβαια ο αντίπαλος είναι σκληρός (ο πιο σκληρός απ' όλους...ο ίδιος μας ο εαυτός) και ο κίνδυνος υποτροπής σε κάτι χειρότερο, μεγάλος.

Το παρακάτω γνωμικό του Erric Hoffer δίνει μια καλή απάντηση σχετικά με το γιατί η μοναξιά τείνει να γίνει επιλογή πολλών...

With some people solitariness is an escape not from others but from themselves. For they see in the eyes of others only a reflection of themselves.

Το ρέκβιεμ ενός έρωτα

Βρίσκεσαι στη δίνη ενός χωρισμού. Σκέψεις σε πλημμυρίζουν. Συναισθήματα λύπης, θυμού και ανασφάλειας στοιχειώνουν μέσα σου. Κυκλικά συναισθήματα (αγάπη-λύπη-θυμός-λύπη-αγάπη) σε κάνουν να νιώθεις ότι κάποιος σε βασανίζει, βρέχοντας σε πότε με παγωμένο και πότε με καυτό νερό.

Εκεί που όλα είναι βαμμένα στην πιο μαύρη τους απόχρωση, εμφανίζεται ένας άνθρωπος από το πουθενά και κάνει το σκηνικό "ανοιξιάτικο". Σε πιάνει από το χέρι και με τον ενθουσιασμό του σε παρασέρνει μακριά από το ζοφερό μέρος που βρισκόσουν, σε σώζει από τα απειλητικά "σαγόνια" της κατάθλιψης. Σε κάνει να θες να προσπαθήσεις, να αισθανθείς, να αφεθείς. Αφήνεσαι, και το ταξίδι ξεκινά. Και εγέννετο μια νέα σχέση...

Ο καιρός όμως περνάει. Προχωρά με γρήγορο διασκελισμό. Καταστάσεις και άνθρωποι αλλάζουν. Συναισθήματα νέα γεννιούνται. Κοινές προσωπικές εμπειρίες συμπληρώνουν το παζλ της σχέσης. Το τοπίο όμως έχει πάψει να είναι καθαρά "ανοιξιάτικο". Σύννεφα εμφανίζονται στη σχέση και εκεί που όλα ήταν ειδυλλιακά, συχνά χρειάζεται να μπαίνεις στα χαρακώματα για να αντιμετωπίσεις το έτερον ήμισυ.

Έτσι καταλήγεις να κάνεις συμβιβασμούς, να καταπιέζεσαι, να καταπιέζεις, να σε κουράζεις και να αναρωτιέσαι αν είναι σωστό όλο αυτό που συμβαίνει. Εφόσον πασχίζεις να συντηρήσεις αυτό για το οποίο έχεις μοχθήσει να χτίσεις, περιμένεις και από τον συνοδοιπόρο σου να έχει την αντίστοιχη υπομονή. Όμως στην πλέον ανυποψίαστη στιγμή νιώθεις το χέρι που σε τράβηξε από την αρχική δίνη να σε αφήνει. Να σε αφήνει να αναρωτιέσαι το γιατί σε άφησε. Γιατί το έβαλε στα πόδια όταν γινόταν η προσπάθεια να σωθεί το καράβι που έβαλε νερά στο αμπάρι του. Ερωτήματα αναπάντητα αλλά γνωστής φύσης, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που τα αντιμετωπίζεις.

Βρίσκεσαι πάλι στη δίνη ενός χωρισμού. Σκέψεις πάλι σε πλημμυρίζουν. Πάλι ελπίζεις να βρεθεί γρήγορα ο άνθρωπος που θα σε τραβήξει από την θλιβερή σου καθημερινότητα. Και η επανάληψη συνεχίζεται..

Κοριτσάκια "9-5"

Αυτό είναι ένα mail το οποίο έστειλε ένας καλός φίλος. Αν και είναι λίγο υπερβολικό κάποιες στιγμές, θα δείτε να περιγράφει μια κατάσταση που σίγουρα έχετε αντικρύσει αλλά δεν έχετε συνειδητοποιήσει. Επίσης το κείμενο είναι εκτενές αλλα αξίζει η κάθε γραμμή από την οποία θα περάσει το μάτι σας. Πάμε λοιπόν...

Ορισμός

Το κοριτσάκι εννέα πέντε είναι μικρό. Από 20 μέχρι 30. Μετά τα 30 περνάει σε άλλο στάδιο και δεν κάνει σε κανέναν. Ένα επιτυχημένο κοριτσάκι εννέα πέντε το πολύ μέχρι τα τριάντα έχει παντρευτεί. Αν πατήσει τα 30 και δεν παντρευτεί γίνεται προϊσταμένη, κακιώνει αρχίζει να θυμίζει τη συμπεριφορά της Samantha από το Sex & The City.

Που μένει

Μόνο με τους γονείς. Ποτέ και με κανέναν τρόπο δεν θα φύγει από το σπίτι της. Ποιος θα της ετοιμάζει μετά φαγητό, να το βάζει στα ταπεράκια της για να πηγαίνει στη δουλειά; Όταν έχει κάνει μανικιούρ ποιος θα βάζει πλυντήριο και θα απλώνει τα ρούχα; Η μέρα που θα φύγει από το σπίτι της είναι η μέρα που θα πάει να μείνει με τον μέλλοντα σύζυγο της, μετά τον επίσημο αρραβώνα βέβαια, όταν θα αγκαλιάσει τη μαμά της με κλάμματα και θα της ψιθυρήσει «έλα αύριο να μαγειρέψουμε μαζί» και θα χωθεί στην αγκαλιά του μπαμπά της «όπως τότε» που ήταν μικρή.

Που δουλεύει

Την έχετε δει κι εσείς. Δουλεύει στη Γραμματεία, στο Τμήμα Εξυπηρέτησης Πελατών, στο λογιστήριο κλπ. Κάνει δουλειά γραφείου και για να είναι ευτυχισμένη, οι συνάδελφοι της πρέπει να είναι γυναίκες. Να' χει κάποιον να πει δυο κουβέντες. Δεν κάνει ποτέ υπερωρίες και δεν θέλει να ανέβει επαγγελματικά. Έχει τη δουλίτσα της, το αυτοκινητάκι της, το σπιτάκι της , έναν άντρα θέλει να βρει τώρα να κάνει οικογένεια να ησυχάσει. Η δουλειά της είναι σχετικά απλή και δεν κατάλαβε ποτέ τις συναδέλφους που περάσανε από το τμήμα της και φύγανε για κάπου καλύτερα ή ζητήσανε να αλλάξουνε τμήμα. Η δουλειά της είναι αδιάφορο αν της αρέσει ή όχι. Εκείνη «έρχεται, κάνει τη δουλίτσα της και φεύγει». Χτυπάει κάρτα με ακρίβεια, ξέρει τη δουλειά μέχρι εκεί που χρειάζεται και δεν την ενδιαφέρει να κάνει κάτι παραπάνω ούτε με τη δουλειά, ούτε με τίποτα μέσα στη δουλειά.

Σπουδές

Αδιάφορο. Το φαινόμενο κοριτσάκι "9-5" δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί να έχει τελειώσει ιδιωτικό πανεπιστήμιο, ΙΕΚ, ΤΕΙ, μια σχολή του κώλου, να έχει πάει εξωτερικό ή να έχει τελειώσει και κάποια high-class σχολή στα Ελληνικά Πανεπιστήμια.

Τι φοράει

Μόνο και πάντα την τελευταία λέξη της μόδας. Όποιο και αν είναι το στυλ της, ότι και να προτιμά από τη μόδα της σαιζόν είναι σίγουρο ότι θα το αποκτήσει. Περνάει ατελείωτες ώρες μπροστά στις βιτρίνες μαζί με άλλα κοριτσάκια εννέα πέντε και αγοράζει τουλάχιστον 3 περιοδικά μόδας το μήνα. Προσέχει πολύ τα ρούχα της και είναι πάντα βαμμένη. Αν συνειδητοποιήσει ότι βγήκε από το σπίτι χωρίς μέηκ απ θα πάθει τρία απανωτά εγκεφαλικά και θα την χάσουμε νέα.

Τι οδηγεί

Είναι η "κότα" που έχουμε βρίσει όλοι. Οδηγεί ένα από τα παρακάτω μοντέλα:

PEUGEOT 206-306
CITROEN SAXO-C2-C1
FIAT PUNTO-SEICENTO
VOLKSWAGEN GOLF-POLO

Οι φίλες της

Όλος ο κόσμος. Μπαίνει στη δουλειά το πρωί και χαιρετάει τους πάντες με την τέλεια οδοντοστιχία της και αφήνει το διακριτικό της άρωμα να ξεχυθεί στον χώρο. Κοπλιμεντάρει όλες τις γυναίκες για τα μαλλιά τους και η κουβέντα με τις κολλητές της από τη δουλειά ξεκινάει. Τί έκανε χτες, από που πήρε αυτό που φοράει, «ωραίες οι ανταύγειες καλή μου σε φωτίσανε». Μετά δουλεύει, μετά κάνει κανένα διάλειμα, τρώει από το τάπερ, ξαναδουλεύει, κάνει διάλειμα, τελειώνει τη δουλειά, φεύγει χαρούμενη λέγοντας τί έχει κανονίσει για το απόγευμα.

Τι ακούει

Βανδή, Βίσση, Ρέμο και λοιπά σουξέ. Η Χαρούλα Αλεξίου την ρίχνει ψυχολογικά και οτιδήποτε έντεχνο τους φαίνεται λίγο μπανάλ. Ροκ ακούγανε τα φρικιά στο σχολίο και «δε μου πάει η μαύρη σκιά αγάπη μου». Κουνιούνται ρυθμικά στα μπαρ αυστηρά με τον άντρα που τις συνοδεύει αλλά δεν είναι για πολλά-πολλά.

Σεξ

Θα σας βγάλουν την Παναγία μέχρι να τις ρίξετε στο κρεβάτι, ενώ ως γκόμενες είναι τελείως βαρετές. Στοματικό θα σας κάνουν αφού κλείσετε χρόνο. Προσποιούνται τους οργασμούς τους και τελικά ΠΟΤΕ δεν έχουν αγγίξει τον εαυτό τους (απίστευτο και όμως αληθινό). Γουστάρουν ιεραποστολικό και για να πέσουν «στα τέσσερα» πρέπει να είναι εθνική εορτή.

Τι γίνονται όταν μεγαλώσουν

• Ως σύζυγοι: Καταρχήν έχουν λεφτά. Επίσης ο άντρας τους (αν είναι έξυπνος) τις κερατώνει ασύστολα και αυτές δεν παίρνουν μυρωδιά. Το κέρατο τους έχει φτάσει μέχρι την αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι και αυτές είναι ακόμα Τρίκαλα.
  

• Ως μανάδες: Υπερπροστατευτικές. Θέλουν το καλύτερο, για τα βλαστάρια τους, είναι οι μανάδες που σκάνε με ταγέρ να πάρουνε βαθμούς, γεμίζουν τα παιδιά τους με φροντίδες και καλλυμένη καταπίεση, τα γεμίζουν ενοχές και μετά αυτά γίνονται ναρκομανείς, ξέκολλα και λοιπά χαριτωμένα ή μπούληδες διευθυντές.

• Ως γκόμενες: Κρατάνε μια μαλακισμένη στάση αξιοπρέπειας απορρίπτωντας οτιδήποτε έξω από τα συνηθισμένα. Ξαφνικά, ξυπνάνε στα σαράντα τους και αν δεν βαριούνται και αν δεν το μάθει ποτέ κανένας αρχίζουν τις μαλακίες με τα τεκνά ή εναλλακτικά το ρίχνουν στα ηρεμιστικά.

Γενικά

Έχει πήξει η πιάτσα από κοριτσάκια "εννέα πέντε". Είναι η γκόμενα που η μάνα σας θα χαρεί να δει. Που το σόι σας θα λατρέψει. Που θα σας γεμίζει φροντίδες. Που θα θυσιαστεί για να κάνετε καριέρα. Που θα μεγαλώσει τα παιδιά σας, θα φροντίζει το σπίτι σας και θα γίνει θυσία για την οικογένεια της με έναν τρόπο αγνό, του χωριού, απίστευτα θεατρικό και άχρηστο. Και τελικά είναι η γκόμενα που επειδή δεν έχει φαντασία δεν θα ικανοποιήσει ποτέ τη δική σας.

Το καλό παιδί

Επανέρχομαι στο θέμα της κρίσης, μιας και το επανέφερε στην σκέψη μου μια συζήτηση που είχα τις προάλλες με ένα φίλο. Αυτή τη φορά θα αποφύγω τον σκιερό ακαδημαϊκό τομέα και θα επικεντρωθώ στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα.

Είναι σύνηθες φαινόμενο πολλές σχέσεις να δημιουργούνται μέσω συστάσεων μεταξύ κοινών γνωστών. Παραθέτω ένα παράδειγμα για να προσανατολιστούμε στον παρακάτω εικονικό διάλογο..."Έχω ένα φίλο που είναι ελεύθερος". "Έχω μια φίλη που είναι επίσης ελεύθερη". "Ωραία, ας κανονίσουμε μια συνάντηση να δούμε αν μπορούμε να τους φέρουμε κοντά".

Κάπως έτσι γίνεται η πρώτη προσέγγιση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα. Όταν λοιπόν φτάσει η επίμαχη ώρα της κρίσης μετά από το πρώτο "κοινό" ραντεβού, που συνήθως αυτή εκφράζεται με μια ερώτηση της μορφής "Πως σου φάνηκε ο / η ...;", αυτή έχει δύο πιθανά αποτελέσματα. Είτε υπάρχει προσέγγιση / ενδιαφέρον , είτε αδιαφορία από τα μέλη του δυνητικού ζευγαριού.

Στην πρώτη περίπτωση, μπορείς να πεις μια γνώμη που σε εκφράζει και συνάμα δεν σε φέρνει σε αμηχανία μιας και λες αυτό που πραγματικά πιστεύεις / αισθάνεσαι. Ως εδώ όλα είναι εύκολα. Στην δεύτερη περίπτωση, ο αρνούμενος να υποκύψει στο "προξενιό" πρέπει να βρει μια δικαιολογία που συγχρόνως θα τον εκφράζει, θα περνάει το μήνυμα "Δεν ενδιαφέρομαι" και δεν θα βλάπτει τον εγωισμό του άλλου. Κοινώς, πρέπει το χάπι να επιχρυσωθεί με κάποιον τρόπο.

Η πιο εύκολη δικαιολογία σε αυτή την περίπτωση είναι της μορφής "Είσαι καλό παιδί / κοπέλα, αλλά αυτό τον καιρό δεν ενδιαφέρομαι να συνάψω κάποια σχέση". Απλό να το σκεφτείς, αλλά ακόμη πιο απλό να το απορρίψεις αν ξεπεράσεις το σοκ / εκνευρισμό που επέρχεται από την άρνηση.

Ο αρνούμενος λοιπόν έχει περάσει το μήνυμα αλλά συγχρόνως έχει πέσει στην παγίδα της κρίσης. Πως μπορείς να κρίνεις κάποιον με τον οποίο έχεις συναναστραφεί 2-3 ώρες και το μόνο που έχετε ανταλλάξει είναι λιγοστές απόψεις; Πως μπορείς να μιλήσεις για μια μοναδική προσωπικότητα έχοντας ελάχιστη επαφή μαζί της; Οι ερωτήσεις αυτού του είδους είναι αμέτρητες.

Δυστυχώς αυτό που περιέγραψα πιο πάνε δεν ονομάζεται "κρίση" αλλά "υποκρισία". Το αποθαρρυντικό σε όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι η υποκρισία κάνει την εμφάνιση συχνά στις διαπροσωπικές σχέσεις. Καλύτερα λοιπόν να έιμαστε ειλικρινής παρά να φοβόμαστε να μιλήσουμε για αυτό που νιώθουμε φοβούμενοι μήπως φανούμε "κακοί". Τουλάχιστον έτσι δείχνουμε στον άλλον ότι τον εκτιμούμε και δεν τον θεωρούμε αρκετά αφελή έτσι ώστε να πιστέψει κάτι που λέγεται συνήθως στα χρόνια που είμαστε μαθητές.


Υ.Γ.: Αφιερωμένο στα αγοράκια και κοριτσάκια της κάστας "9-5".

Οδηγώντας στην πόλη

Μετά από άλλο ένα 8ωρο, ετοιμάζεσαι για την δοκιμασία της επιστροφής στην έδρα σου που συνδυάζει συγχρόνως την ξεκούραση και ηρεμία στο υποσυνείδητο σου. Εκεί που νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει , τότε εμφανίζονται μπροστά σου περήφανα το εμπόδιο του μποτιλιαρίσματος και ο κίνδυνος από πιθανή σύγκρουση με τον κάθε ανώριμο, αφηρημένο, ακατάλληλο κάτοχο διπλώματος.

Αναρωτιέμαι αν τελικά πρέπει να γίνονται ψυχοτεχνικοί έλεγχοι σε αυτούς που μελλοντικά θα πιάσουν στα χέρια τους το τιμόνι. Αρκεί να είσαι απλά ο χειριστής ενός μηχανικού οργανισμού; Αρκεί να γνωρίζεις τον τρόπο που πρέπει να κυκλοφόρεις αλλά να μην τον εφαρμόζεις;

Όχι μόνο πρέπει να υπάρχει η αντίστοιχη ωριμότητα από τον οδηγό, αλλά ταυτόχρονα αυτή θα πρέπει να συμβαδίζει με την αναγνώριση των πιθανών κινδύνων από κάποια λανθασμένη αντίδραση. Η Αθήνα δυστυχώς δύσκολα συγχωρεί λάθη όταν αυτά καταγράφονται στους κακοφτιαγμένους δρόμους της. Και να ήταν μόνο οι δρόμοι που δημιουργούν το πρόβλημα...Υπερπληθώρα αυτοκινήτων, ανύπαρκτη αστυνόμευση (αυτή υπάρχει για τα αλκο-τεστ του Σαββάτου και για τους εγκληματίες με τα παπάκια), απουσία του "βούρδουλα" που καταλαβαίνει ο μέσος Έλληνας και το μείγμα δένει ιδανικά.

Λύσεις υπάρχουν; Ναι, αλλά για άλλη μια φορά όχι αυτές που προτείνουν οι πολιτικοί και διάφορες επιτροπές σοφών. Δεν αρκεί ένα "Πάρτε όλοι συγκοινωνία...Αφήστε τα αυτοκίνητα στο σπίτι...Αφήστε τα μίση...". Έχει δοκιμάσει άραγε κάποιος πολιτικός (ο οποίος έχει και σωφέρ) να μπει σε ένα τρόλλευ που πάει στην Κυψέλη γύρω στις 17.30; Μάλλον όχι...Μιλώντας εκ του ασφαλούς όλα φαίνονται εύκολα και ρόδινα.

Η λύση πηγάζει για άλλη μια φορά από εμάς και τις ενέργειες μας. Το σκηνικό που έχει στηθεί εδώ και πολλά χρόνια δεν ευνοεί ιδιαίτερα οποιαδήποτε υλοποίηση που θα βελτιώσει/διευκολύνει μια καθημερινή διαδικασία (βλ. οδήγηση), όμως με το παράπονο δεν λύθηκε ποτέ τίποτα.

Η βιομηχανία του γάμου.

Πρόσφατα πήγα σε ένα γάμο και αυτό πυροδότησε για άλλη μια φορά σκέψεις για την βιομηχανία που υπάρχει στο φόντο για να υποστηρίξει αυτή την τελετή. Άλλη μια σκέψη που περιέχει την Εκκλησία και την ανιδιοτελή ύπαρξη της στη ζωή μας.

Εκκλησία στολισμένη για να υποστηρίξει την ένωση δύο ανθρώπων. Παππάδες που κάνουν το καθήκον τους διαβάζοντας σβέλτα το κείμενο από τα ιερά βιβλία, γιατί περιμένει και άλλη τελετή σε μία ώρα. Προσκεκλημένοι με τα καλά τους να μιλάνε για άλλους γάμους που έχουν παραβρεθεί, για το ντύσιμο άλλων προσκεκλημένων. Κουφέτα σε όμορφη συσκευασία. Χαιρετούρες με τους συγγενείς. Καρτελάκια με το όνομα του γαμπρού και της νύφης που σε ευχαριστούν για την παρουσία σου. Μαχαιροπίρουνα και ποτήρια όμορφα τακτοποιημένα πάνω στο τραπέζι. Λίστα με τραγούδια που η θεματολογία τους έχουν την τελετή.

Όλα τα παραπάνω έχουν γίνει σχεδόν απαραίτητα για να γίνει ένας θρησκευτικός γάμος. Πάγιο τέλος θα το έλεγα. Θες να παντρευτείς; Βρες εκκλησία, πλήρωσε για τη διακόσμηση, για το φωτισμό, για τον κλιματισμό, για τον "παππούλη", για το τραπέζι, για τη μουσική. Γενικά "πλήρωσε". Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Δεν θα γίνω βορά στα δόντια του μηχανισμού που δαγκώνει όσους θέλουν να πορευτούν στη ζωή τους ενωμένοι με τα δεσμά του γάμου.

Είναι απαραίτητα όλα τα παραπάνω; Όχι. Μόνοι μας πέφτουμε στην παγίδα της "εμπειρίας". Αναρωτιέμαι αν είναι απαραίτητος ο γάμος. Άλλη μια σκέψη ξεκινά σχετικά με τις επιλογές μας και την κρίση των άλλων από την διαφυγή από την πεπατημένη οδό.