Το βιβλίο των αναμνήσεων

Κρυμμένο καλά μέσα στη μνήμη
μας βρίσκεται ένα ξεχωριστό εδάφιο
το οποίο μοιράζεσαι μόνο με ανθρώπους
ξεχωριστούς και συνάμα σημαντικούς
για εσένα.

Τα όνειρα μας,
Οι ελπίδες μας,
"Φωτογραφίες" από τη ζωή μας,
που μας κάνουν άλλοτε να γελάμε
και άλλοτε να "συννεφιάζουμε".

Η ευχαρίστηση που μας έδωσε μια αγκαλιά,
Η συνειδητοποίηση της αγάπης,
Η κατήφεια του χωρισμού,
Που μας αφήνει με την ικανοποίηση
Ότι ζούμε

Λυπάμαι για τις χαρές που πέρασαν,
Χαίρομαι για τον πόνο που άντεξα,
Ανυπομονώ για τα όσα θα έρθουν

Οι σκέψεις και οι αναμνήσεις,
Που συμπορεύονται μαζί μου
Συνθέτουν το άλλοτε φαιδρό
Και άλλοτε λυπηρό
Βιβλίο με τις αναμνήσεις...

Το ανώνυμο συναίσθημα

Έχω νιώσει ξανά έτσι. Έχω νιώσει ξανά το ίδιο συναίσθημα και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Θα σας βάλω στο "μάτι του κυκλώνα" που βρίσκομαι για να γνωρίσετε και εσείς το ανώνυμο συναίσθημα που με έχει κατακλύσει.

Γνωρίζεις κάποιον άνθρωπο και κάνεις ότι μπορείς σε λογικά όρια, για να τον βοηθήσεις, για να του δείξεις ότι είναι σημαντικός για εσένα και τον θέλεις παρ' όλες τις δυσκολίες που ανακύπτουν καθημερινά. Σε απάντηση των όσων κάνεις ο άλλος αναρωτιέται γιατί είσαι καλός μαζί του και ψάχνει μια δικαιολογία για να καλύψει την δική του αδυναμία. Προσπαθεί να ρίξει τις ευθύνες στο "εμείς" και όχι στο "εγώ". Αυτό βέβαια είναι αναμενόμενο μιας και η "ψυχολογική άμυνα" αναλαμβάνει δράση για να διαφυλάξει την ακεραιότητα του εγωισμού μας. Όλα καλά έως εδώ...

Και τότε ζωντανεύει εκείνο το συναίσθημα που δεν έχει όνομα. Είναι το μείγμα θυμού, νοσταλγίας και απογοήτευσης που σου αφήνει μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Το ανώνυμο συναίσθημα αναλαμβάνει να "σκοτώσει" λίγο-λίγο τα όσα ένιωθες μέχρι πριν λίγο. Όσο και να κρυφτείς, όσο και να τρέξεις πάντα θα σε βρίσκει για να επιτελέσει το έργο του. Κάθε φορά που κάνει την εμφάνιση του, διαγράφει και κάτι. Είναι σαν να γκρεμίζεται ένα πολυόροφο κτήριο όροφο-όροφο και όχι μια-και-έξω.

Στο τέλος αφήνει πίσω του "καμμένη γη" και το μόνο καταφύγιο που σου έχει απομείνει για να σώσεις τα συναισθηματικά περιουσιακά σου στοιχεία είναι η μοναξιά. Πόσο μπορείς να αντέξεις όμως κλεισμένος στα στεγανά του εαυτού σου; Στο τέλος αγανακτείς, σκας και καταλήγεις να μισείς όσα αγαπούσες, να αφορίζεις όσα θεωρούσες ιδανικά. Το ανώνυμο συναίσθημα ολοκλήρωσε λοιπόν την εργασία του και επιστρέφει στην παλιά του κρυψώνα.

Metallica - The Unnamed Feeling

Χαραμίζοντας την αγάπη

Για άλλη μια φορά θα αποτυπώσω σκέψεις που έχω σχετικά με τα συναισθήματα που δημιουργούνται από την "τριβή" των δύο φύλων. Αυτή την φορά θα αναζητήσω την αγάπη. Αλήθεια υπάρχει ακόμη αυτό το συναίσθημα μεταξύ των συντρόφων; Τι το κάνει τόσο ξεχωριστό και όλοι το εξυμνούν μέσα από τραγούδια, στα γράμματα τους και στις εξομολογήσεις τους;

Για να τελειώσει το παραμύθι, γνώμη μου είναι ότι η αληθινή αγάπη έχει δεχθεί ένα μεγάλο πλήγμα από τις τωρινές συνθήκες διαβίωσης. Άγχος, πίεση, τρέξιμο δε σου αφήνουν ψυχή για να μοιραστείς με τον σύντροφο σου. Όταν τελικά καταφέρεις να νιώσεις αυτό που τόσο καιρό προσπαθούσες, τότε είσαι έρμαιο στις ορέξεις του "αντίπαλου στρατοπέδου". Ένα ωραίο πρωί, ίσως υποβιβαστείς στο "καλό παιδί" που σε θέλουν για φίλο αλλά όχι για να δεχτούν την αγάπη που έχτιζες τόσο καιρό σαν το γεφύρι της Άρτας. Και έτσι εσύ θα μείνεις να αναρωτιέσαι αν τελικά αξίζει το ταξίδι προς την Ιθάκη.

Το κακό από όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι όσα θα έχεις κερδίσει προσπαθώντας να μάθεις, συνηθίσεις τον άλλον θα στα πάρει πίσω η απογοήτευση της εγκατάλειψης. Μετά ποιος ο λόγος να πρέπει να αγαπήσεις τον άλλον; Για να μπει το κερασάκι στην τούρτα της σχέσης; Για να λες ότι η σχέση σου έχει και αγάπη πέρα από ερωτική έλξη; Άλλο ένα τεράστιο "όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω..." βγαίνει από μέσα μου. Η αγάπη κοστίζει πολύ ακριβά για να χαραμίζεται...

Iron Maiden - Wasting Love

Dream on brother while you can
Dream on sister I hope you find the one
All of our lives covered up quickly by the tides of time

Spend your days full of emptyness
Spend your years full of lonliness
Waisting love in a desperate caress
Rolling shadows of nights