Πάει ο παλιός ο χρόνος...

...ας γιορτάσουμε παιδιά! Αυτές τις μέρες λοιπόν, κάνω τον ετήσιο απολογισμό σχετικά με ότι κατάφερα στα 'χωράφια' που κινούμαι. Με βάζω κάτω και ψαχουλεύω επίμονα τα ντουλαπάκια με τις αναμνήσεις που έχουν πάνω τους την ετικέτα '2008'.

Κοιτώ όλα αυτά που ήθελα από εμένα, αυτά που κατάφερα, αυτά που απέτυχα και τα όσα μου στέρησα. Τα λάθη μου ήταν αρκετά, οπότε για όσα με τανύζουν δεν αρκούν οι δικαιολογίες ότι το έτος ήταν δίσεκτο, ότι με μάτιασαν κτλ. Ελπίζω και θέλω να έμαθα κάτι αυτές τις 365 ημέρες, έτσι ώστε να μην 'σκοντάψω στα ίδια σκαλοπάτια'.

Όπως και να έχει, η μάχη μαίνεται, η σελίδα γυρίζει, αλλά εμείς τραβάμε μπροστά, με οδηγό την θέληση και προστάτη την εμπειρία. Εύχομαι σε όλους για το νέος έτος υγεία, διαύγεια και υπομονή.

Έτος δις-χιλιοστό και ένατο καλώς ήρθες...

Η μοναξιά του δύτη

Πάει καιρός που βυθίζομαι στον "γκρίζο ωκεανό" των σκέψεων. Κάθε φορά στοχεύω να φτάσω όσο βαθύτερα γίνεται για να δω τις αντοχές μου και να απολέσω για λίγο την καθημερινότητα της επιφάνειας. "Όριο δεν υπάρχει.." μου έχει πει ένας φίλος. Έτσι στοχεύω προς τη δική μου προσωπική "άβυσσο", όπου όλων των ειδών "ακτίνες φωτός" απαρνούνται να επισκεφθούν.

Στην πορεία μου προς τα χαμηλότερα στρώματα, συναντώ κι άλλους "δύτες". Όσες φορές έχω προσπαθήσει να επικοινωνήσω με κάποιους από τους συνοδοιπόρους, έχω αποτύχει πανηγυρικά. Κανείς δεν ακούει και όλοι μαζί κινούμαστε με αργό, υπνωτικό ρυθμό με παρέα την μοναξιά και στόχο τον "πυθμένα".

Ο καθένας για τον εαυτό σ' εκείνο το χρονικό κλάσμα. Μόνος σου καταδύεσαι και με τη δική σου θέληση αναδύεσαι. Όμως, κανείς δεν πρόκειται να σου πει ότι έμεινες πολύ εκεί κάτω για να γλυτώσεις την ασφυξία. Κανείς δεν θα σου πει ότι το "σκάφος" εκεί ψηλά βυθίζεται για να αναδυθείς και να παλέψεις με το επερχόμενο ναυάγιο.

Αυτός ο φόβος σε γλυτώνει από τα χειρότερα και έτσι αποφασίζεις σιγά-σιγά να διακόψεις την κάθοδο και να επιστρέψεις εκεί απ' όπου ξεκίνησες για να συνεχίσεις την οριζόντια πορεία πάνω στο χρονικό μονοπάτι.

Υ.Γ. : Αφιερωμένο σε δύο φίλους που ακολουθούν παρόμοιο ατραπό...

Forsaken lover

Τελικά τι είναι πιστό σε εμάς για περισσότερο καιρό από τον γενικό μέσο όρο; Τι μας ικανοποιεί ισόποσα όποτε ανατρέξουμε στην 'αγκαλιά' του; Τι δε θα μας γυρίσει την πλάτη στα καλά καθούμενα, επειδή μας βαρέθηκε; Όσο περνά ο καιρός τείνω να πιστεύω μόνο στις 'υλικές αγαπημένες', μιας και όλες οι υπόλοιπες έχουν ημερομηνία λήξης και μάλιστα αρκετά σύντομο.

Τουλάχιστον, οι 'υλικές ερωμένες' έχουν σταθερή συμπεριφορά απέναντι σου. Δεν έχουν παράλογες απαιτήσεις. Δεν σου ασκούν ψυχολογική βία. Δεν σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να συμπεριφέρθηκες με τρόπο πρωτόγνωρο. Δεν σε πουλάνε τόσο εύκολα. Δεν έχουν φωλιασμένο στα κύτταρα τους τον ωφελιμιστικό τρόπο λειτουργίας. Δεν σε ωθούν να κάνεις άνω-κάτω το μυαλό σου μια φορά τον μήνα (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Κάθε φορά σου δίνουν και κάτι το διαφορετικό και είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη η ανάδραση που θα λάβεις.

Το μόνο που ζητούν είναι μερίδιο από τον χρόνου σου. Αν τους τον δώσεις είναι σίγουρο ότι θα λάβεις και την αντίστοιχη ανταμοιβή. Η δικιά μου 'παραμελημένη αγαπημένη' με γυροφέρνει κοντά στα δέκα χρόνια, στα οποία ασχολήθηκα μαζί της περιστασιακά και ίσως λίγο άκομψα. Τελικώς, αποφάσισα να υποκύψω στις προσταγές της και να επισημοποιήσω τον δεσμό μου μαζί της. Ίσως να έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα, μιας και στην κιθάρα μου βλέπω το μοναδικό πραγματικό δεύτερο μισό μου.

"Forsaken
I have come for you tonight
Awaken
Look in my eyes
And take my hand
Give yourself up to me

I waited painfully for not to fall again
Trying to silence the fear within me
Out of the nightly mist
I felt a stinging kiss
And saw a crimson stain on her lips "

Dream Theater - Forsaken

A friend in need is a friend indeed

Τον τελευταίο 1 1/2 μήνα έχω κάνει μια νέα φίλη. Γι' αυτό το λόγο και δεν έχω βρει τον απαραίτητο χρόνο για νέες αναζητήσεις που οδηγούν στην αποτύπωση δια μέσου αυτού του blog. Η φίλη αυτή λοιπόν είναι αρκετά επίμονη, έχει απαιτήσεις, διεκδικεί πράγματα από εμένα και απέχει ελάχιστα από το να περάσει την λεπτή γραμμή που θα την καθορίσει ως επίσημη αγαπημένη ή "ερωμένη" μου αν θέλετε.

Με βλέπει οχτώ ώρες καθημερινά αλλά συνήθως αυτό δεν της αρκεί. Με χρειάζεται περισσότερο χρόνο όπως αξιώνει απροκάλυπτα. Τώρα με καλεί και σε ακατάλληλες ώρες, το Σάββατο και όποτε με έχει ανάγκη. Εγώ, έχω υποκύψει δίχως πολλές αντιστάσεις και ομολογώ ότι μέχρι τώρα δεν με έχει απογοητεύσει αυτή η νέα συναναστροφή. Ο μόνος μου φόβος είναι ότι μπορεί να αφομοιώσει ένα κομμάτι του χαρακτήρα μου και μου στερήσει τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο μακριά από σκοτούρες και δεσμεύσεις. Αναμενόμενο αυτό, αλλά η κάθε συναναστροφή έχει και το τίμημα της.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι βέβαια, η δουλειά μου είναι το μόνο θηλυκό με το οποίο έχω γίνει πραγματικά φίλος. Το αν θα παραμείνουμε μόνο φίλοι, είναι ένα πολύ καλό ερώτημα...

"A friend in need's a friend indeed,
A friend with weed is better
A friend with breasts and all the rest,
A friend who's dressed in leather.
A friend who'll tease is better"

Placebo - A friend in need

Under A Glass Moon

Γράφω και πάλι μετά από μέρες. Όχι επειδή δεν είχα χρόνο να σκεφτώ και να αποτυπώσω τα περιεχόμενα του κουρασμένου μου μυαλού, αλλά επειδή ήταν μέρες περισυλλογής για όσα με περιτριγυρίζουν και εγώ έχω ακόμη ελπίδα (η οποία πεθαίνει πάντα φίλε Ζάχο).

Ακατάλληλη μέρα διάλεξα να γράψω, μιας και το κλίμα διακοπών με οδηγεί άκοπα έξω από το μονοπάτι σκέψεων που έχω "ανοίξει". Τελικώς αγαπητά αγόρια και κορίτσια, η ζωή είναι μια παράσταση που επαναλαμβάνεται από τη στιγμή που πατάς στο σχολείο, που περνάς την πόρτα του πανεπιστημίου και που αποκτάς το προσωπικό σου "πλεούμενο" (βλ. δουλειά) προς μια Ιθάκη άγνωστη. Σε αυτό το πλεούμενο λοιπόν συναντάς όλων των ειδών τους ανθρώπους. Τους φιλόδοξους, τους αδιάφορους, τους γλύφτες, τους ρουφιάνους, τους "9-5", τους καβαντζωμένους.

Κάποιος θα μου πει ότι δεν ανακάλυψα δα και τον τροχό με αυτά που γράφω. Το γνωρίζω, αλλά πλέον ζω αυτό που μέχρι πρότινος ήταν μια ιστορία από τα χείλη κάποιου που είχε πάνω του τις ουλές της ζωής. Αυτό που με απασχολεί πλέον είναι η εξατομίκευση της συμπεριφοράς ανάλογα με ποιον έχεις απέναντι έτσι ώστε να αποφύγω μια πιθανή "μαχαιριά", μια εργασιακή "γροθιά". Και μετά σου λένε να είσαι ο εαυτός σου, να συμπεριφέρεσαι φυσικά, να μην κλείνεσαι κτλ φαιδρά λεγόμενα. Όχι δεν έχω τον φόβο της καταδίωξης ούτε νομίζω ότι όλοι ασχολούνται με εμένα, αλλά ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος για να με αφήσω ανοχύρωτο στις ορέξεις του κάθε "αρπαχτικού".

Το φεγγάρι με ωθεί να κλείσω τον υπολογιστή και να αφήσω τις σκέψεις μου να τρέξουν σαν τον αεράκι που φυσά τώρα. Αρκετά ελκυστική ιδέα. Καλό 15αύγουστο σε όλους.

"Liquid shadows silence their screams
I smile at the moon
Chasing water from the sky
I argue with the clouds
Stealing beauty from my eyes
Beneath a blackened summer sky
Praying for time to disappear"

Dream Theater - Under A Glass Moon

Desert rain

Αυτή τη φορά δεν θα γράψω κάτι για να σας παρασύρω στο μονοπάτι των σκέψεων μου. Αντ' αυτού θα αφήσω τους στίχους να μιλήσουν για εμένα και να εκπροσωπήσουν ότι νιώθω αυτή την Κυριακή του Αυγούστου.

Καλή εβδομάδα προβλέπεται...

The sympathy in my mind is growing cold
Life is like the burning sand so I'm told
The time is coming near when solitude appears
Take the chains of oppression away

Through the sands of time I'm marching on
The blistering rays of hate strengthen me
The violent mass has shown my destiny
Does all of this justify the rage inside

The desert rain is changing me
It's called on me to rise

A world of hate and malice
Yes, that's the way it seems
The hour glass is running out

Iced Earth - Desert Rain lyrics

Τhe Εmotional Μinefield

Αυτή την στιγμή συντάσσω το κείμενο μου σε ένα μέρος, στο οποίο έχω έντονες εμπειρίες, εικόνες με πολλά χαμόγελα, στιγμές διακοπών και χαλάρωσης. Απέφευγα να το επισκεφθώ επιμελώς εδώ και κοντά ενάμιση χρόνο για τον λόγο που αναφέρω στον τίτλο της ανάρτησης μου (βλ. στρουθοκαμηλισμός).

Όπου και να κοιτάξω, ακόμη και στην πιο μικρή γωνία, την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια του χώρου, ξεπηδούν εικόνες, μικρά αποσπάσματα μιας ζωής που δεν υπάρχει τρόπος να ξεχάσω. Κάθε βήμα ισοδυναμεί με μία "έκρηξη" αναμνήσεων. Αυτό που νιώθω, είναι η νοσταλγία τέτοιων στιγμών που μου λείπουν και τώρα δεν μπορώ να έχω.

Ένα χαρτάκι στο οποίο είναι γραμμένο το όνομα μου, τα φλυτζάνια που φιλοξενούσαν τον καφέ μετά το πρωινό ξύπνημα, το τσίπουρο από το οποίο πίνω τώρα και ένα βράδυ με είχε ζαλίσει ενώ δεν έπρεπε.

Εβίβα λοιπόν. Στην υγειά σας...

"Ash to ash
Dust to dust
Fade to black
But the memory remains..."

Metallica - The Memory Remains lyrics

Η στιγμή που περνά και χάνεται

Φορές-φορές ζούμε στιγμές που για κάποιο ανεξήγητο λόγο είναι μοναδικές για εμάς και σίγουρα δεν πρόκειται να επαναληφθούν. Έτσι, περνούν και αυτές στην σφαίρα της απορίας "Αν είχα ενεργήσει έτσι, τότε τι θα γινόταν;"

Όλα τελικά είναι θέμα χρονισμού. Αρκεί ένα ψήγμα χρόνου για να χαθεί η στιγμή, από την ατολμία μας να κάνουμε το βήμα και να αρπάξουμε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Άπαξ και σου ξεφύγει, καλύτερα να την τοποθετήσεις στο πάνθεον με τις υπόλοιπες αναμνήσεις που χρήζουν ειδικής ανάλυσης με την απαραίτητη συνοδεία φίλων και αλκοόλ.

Ρίσκο αγαπητά αγόρια και κορίτσια. Εκεί βρίσκεται η γοητεία του παιγνίου. Αν μένουμε στα λόγια και φοβόμαστε να βγούμε από την "συσκευασία" μας, τότε χάνεται η χαρά της "χρήσης", της εμπειρίας, καθώς και της γνώσης του αποτελέσματος.

"Η ζωή μου περνά και χάνεται
η ζωή περνά και χάνεται, χάνεται
η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται
η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται μάτια μου
Μια στιγμή και μ' αφήνεις μόνο μου
μια στιγμή και είμαι μόνος μου, μόνος μου"

Γίαννης Πάριος - Σήμερα

Η καβάντζα

Άλλη μια λέξη που μπήκε στη λίστα με αυτές που αγαπώ να μισώ. Η ετυμολογία λέει ότι αυτό το ουσιαστικό προσδιορίζει μια σίγουρη λύση, ένα απάγκιο όταν η μοίρα έφερε καλύτερη ζαριά από εμάς στο παιχνίδι της ζωής.

Ο λόγος που με ωθεί να γράψω, είναι οι σκέψεις που έκανα στις ολιγοήμερες διακοπές μου. Δεν φοβάμαι να ομολογήσω ότι αποτέλεσα και εγώ την καβάντζα κάποιου. Όταν το διαπιστώνεις η γεύση είναι πικρή, θυμώνεις, αφορίζεις και στο τέλος καταλήγεις να τοποθετείς το συμβάν στο "κουτί" με τα υπόλοιπα γεγονότα που θέλεις να ξεχάσεις γρήγορα.

Στην περίπτωση μου, έγινα η καβάντζα γιατί το κάτι πιο ενδιαφέρον που υπήρχε στον ορίζοντα δεν "έκατσε" ή δεν γινόταν να "κάτσει". Το άσχημο σε αυτή την υπόθεση είναι ο εγωισμός του ατόμου που δεν με άφησε να προχωρήσω παρά μόνο προτίμησε να με αφήσει στα "σκοτάδια", να αναρωτιέμαι τι στο διάολο έκανα λάθος. Προτίμησε να μην πει την αλήθεια, για να μην χαθεί η καβάντζα. Βέβαια, για να μην νομίζετε ότι είμαι και το θύμα της υπόθεσης, ομολογώ και πάλι ότι αγνόησα επιδεικτικά κάποια σημάδια που έβγαζαν μάτι.

Η πληρωμένη απάντηση, που δρα και σαν παυσίπονο ήταν ότι δεν έπρεπε να προδοθούν έτσι απλά όλοι οι κόποι και οι προσπάθειες που είχαν γίνει στο παρελθόν. Αναρωτιέμαι τώρα..."Εγώ, ο Ηλίας ως άτομο, που στο διάολο ήμουν;". Στο παρασκήνιο σίγουρα.Οπότε και έγινα εκείνος που ήξερε τα λιγότερα και έριχνε το βάρος στους ώμους του που δεν πέτυχε το πείραμα. Δεν παραπονιέμαι και συγχρόνως συγχωρώ τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Αυτό που δεν συγχωρώ ποτέ είναι ο εγωισμός που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμα του, για να μην χάσουμε τα κεκτημένα.

Θες κάτι άλλο; Παραδέξου το βρε αδερφέ και άντε στο καλό. Δεν θα σε κατηγορήσει κανείς, ακόμη και όταν το αγκάθι μπει βαθιά στα πλευρά του. Έχω μάθει να αποδέχομαι το αποτέλεσμα και τώρα θέλω να βάλω τελεία. Η σκηνή μπορεί να τελείωσε, αλλά η παράσταση συνεχίζεται.

Υ.Γ. : Να, που μια φορά μπορούν να συνδυαστούν το "ποτέ..." με το "πάντα...".

"Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα
σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος
κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι
όλη της γης η σκόνη,
όλη της γης η σκόνη...

Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσα
έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο
ανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης
το ψέμα δεν το βλέπεις,
το ψέμα δεν το βλέπεις..."

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Διάφανος

Look Alive

Έχετε αναλογιστεί ποτέ γιατι προσπαθούμε σε αυτή τη ζωή; Ποιος ο λόγος που παιδευόμαστε; Γιατί χαλάμε την ζαχαρένια μας και μας τραβολογάμε από υποχρέωση, σε υποχρέωση, από άγχος σε νέες σκοτούρες; Στο μυαλό μου τριγυρνούν αυτές οι σκέψεις, τις τελευταίες ώρες μιας και συνεχώς μου βάζω πράγματα στη λίστα με όσα πρέπει να γίνουν.

Τελικά τι ψάχνουμε; Τα λεφτά; Την καλή εικόνα προς τους άλλους; Υστεροφημία; Υλικούς στόχους για την τέρψη των αναγκών που μας έχουν δημιουργήσει; Η δική μου απάντηση είναι η πιο ανώδυνη. Αυτή την στιγμή δεν μπορώ να δικαιολογήσω για ποιον λόγο προσπαθώ, την αιτία που με ωθεί προς ένα μέλλον άγνωστο. Όσοι βιαστούν να επικαλεστούν τον Σίγκμουντ Φρόυντ, δυστυχώς θα τους απογοητεύσω. Σ' αυτό τον τομέα είμαι αφοριστικός οπότε, προχωράμε παρακάτω.

Άλλοι θα πουν, "Για να δείχνεις ζωντανός!". Η πληρωμένη απάντηση σ' αυτή τη γνώμη είναι ότι, άλλο να είσαι ζωντανός και άλλο να δείχνεις ζωντανός. Βρίσκομαι για τα καλά στην ευχάριστη επανάληψη της ρουτίνας που συνειδητά την αφήνω και μου κλέβει χρόνο, μέρα με την μέρα, βδομάδα με την βδομάδα. Έτσι είναι πιο ανώδυνα και το ταξιδάκι συνεχίζεται. Ο προορισμός άγνωστος, αλλά ποιος νοιάστηκε. Το ταξίδι μετρά, αρκεί να προχωράς με ρυθμό που να σου επιτρέπει να παρακολουθείς το περιβάλλον και τον περίγυρο σου.

Υ.Γ.: Τρεις και σήμερα μέχρι να κάνω το διάλειμμα που μάλλον μου χρειάζεται :)

"A picture says with sight
what we can't say with words
But you've been walking eyes to feet in dark sunglasses
A picture will survive
So smile and look alive
The camera lens is opening, the wider angle's yours"

Incubus - Look Alive

Λυκοφιλίες

Κάθε μέρα είναι μπροστά μου. Όποτε τις αντιλαμβάνομαι νιώθω μια περίεργη ανασφάλεια ότι μπορεί και κάποιος από τους "κοντινούς" μου να με περιμένει με το δάχτυλο στην σκανδάλη, όταν ξεστρατίσω.

Είναι θλιβερό να μην μπορείς να φέρεις το παιχνίδι στα μέτρα σου. Έτσι και τώρα αναγκάζομαι να συμμετέχω για να ανήκω σε ένα "ομοιογενές" σύνολο. "Και τι ζητάς;" θα μου πει κάποιος που διαβάζει όλες αυτές τις σκέψεις. "Ειλικρίνεια.." θα απαντήσω δίχως δεύτερη σκέψη.

Αναγκαίο κακό ή απαραίτητη κοινωνικοποίηση που επέρχεται με την θυσία μικρής μερίδας των πιστεύω σου; Η απάντηση ακροβατεί και πάλι μεταξύ των δύο. Η μοναξιά τελικά είναι καλή φίλη. Σου δίνει απλόχερα το πολυτιμότερο αγαθό. Και ποιο είναι αυτό; Ο χρόνος για να βουτήξεις στα απύθμενα των σκέψεων σου, να περπατήσεις σε απάτητους ατραπούς και να ανακαλύψεις νέα επίπεδα.

"True friendship is like sound health; the value of it is seldom known until it be lost"

Charles Caleb Colton

Amissae Momentum

Σε προηγούμενη ανάρτηση μου, είχα πλέξει το εγκώμιο για την ευεργετική δύναμη ενός ανοιξιάτικου πρωινού. Για την δύναμη που με γέμιζε , με ελπίδα. Για την πίστη ότι όλα τα οχυρά έχουν την Κερκόπορτα τους.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες βρίσκομαι στον αντίποδα. Νιώθω να έχω χάσει την ορμή μου και πάλι. "Κρίση είναι και θα περάσει.." μου λέω για να με καθησυχάσω. ¨Γιατί έπεσα όμως στην ίδια παγίδα και πάλι;" επιμένω με μια ερώτηση. Έπεσα και πάλι στα ίδια εμπόδια, δηλαδή στον εγωισμό των άλλων, την σαθρότητα ορισμένων σχέσεων που με περιβάλλουν και την αδυναμία μου να καρφώσω το μαχαίρι στην πληγή που δεν έχει επουλωθεί.

Όχι, δεν περίμενα να λύσω αυτούς τους γρίφους τόσο γρήγορα. Είχα την προσδοκία ότι θα είχα βρει ένα "παυσίπονο" για τις δύσκολες εκείνες μέρες του μήνα, που θα απομάκρυνε τους πόνους όταν δεν τους είχα και τόσο ανάγκη.

Το έργο τους όμως ανέβηκε με επιτυχία. Η απόρροια; Εγώ να στέκομαι μπροστά στο είδωλο μου, δίχως να βγαίνει ένας μορφασμός που θα εκδηλώνει χαρά ή λύπη. Η απάθεια με ανησυχεί περισσότερο από ένα δάκρυ ή ένα ανέμελο χαμόγελο.


“If your position is everywhere, your momentum is zero.”

William N. Lipscomb

Μιλάς πολύ...Ακούς πολύ;

Μια εβδομάδα τελειώνει, μια σειρά σκέψεων ξεκινά πάλι. Αυτή έχει να κάνει με την λεκτική επικοινωνία και το πόσο μπορούμε να ανιχνεύσουμε τα σημάδια που στέλνει ο δέκτης των μηνυμάτων μας. Δεν πρόκειται να ανακαλύψω και πάλι τον τροχό. Απλά θα θυμίσω κάποιες λεπτομέρειες που μπορούν να βελτιώσουν τις προφορικές μας ικανότητες, ορμώμενος από παραδείγματα που αντιμετωπίζω τον τελευταίο καιρό.

α.) Παρατήρησε τον συνομιλητή σου, μιας και ένα μεγάλο κομμάτι της λεκτικής επικοινωνίας γίνεται δίχως τα αυτιά σου να εντοπίσουν κάποιον ήχο. Αν ο απέναντι σου απομακρύνεται ελαφρώς, ξεκινά και πάλι μια δουλειά που είχε αφήσει στην μέση για να του μιλήσεις, ξεφυσά ή αντιδρά με τρόπο που να δείχνει βαρεμάρα, πρέπει να καταλάβεις ότι μιλάς πολύ.

β.) Άκου τι έχει να σου πει ο άλλος. Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Δεν είναι κάτι σύνθετο ή δαιδαλώδες. Απλά πρέπει να κλείσεις για λίγο το στόμα σου και να ανοίξεις τα αυτιά σου. Αν όσο ο άλλος μιλά, εσύ "ακούς" αλλά παράλληλα σκέφτεσαι τι θα πεις μετά, τότε και πάλι χάνεται η ουσία. Κάνε ένα διάλειμμα, άκου πραγματικά και σκέφτεσαι έπειτα την απόκριση σου.

γ.) Άσε τον άλλο να ολοκληρώσει. Όταν διακόπτεις τον συνομιλητή σου ενόσω μιλά, εκτός ότι είναι αγενές, φανερώνει και ασέβεια. Μπορεί να υποθέσεις που θέλει να καταλήξει, όμως οι υποθέσεις κρύβονται πίσω από κάθε μεγάλη ανοησία. Οπότε, σε συνέχεια των όσων είπα παραπάνω, άκου τον άλλον έως ότου εξάγει όλες του τις σκέψεις και απόψεις.

δ.) Ας είμαστε οι εαυτοί μας όσο μιλάμε, επικοινωνούμε. Αυτό με μέτρο φυσικά, μιας και καλό είναι να προσαρμοζόμαστε, να είμαστε ευέλικτοι έτσι ώστε να αποφευχθεί μια πιθανή σύγκρουση. Έπειτα, οι εσωστρεφείς χαρακτήρες πρώτα σκέφτονται και μετά μιλούν. Οι εξωστρεφείς μιλούν για να σκεφτούν. Καλό και κακό δεν υπάρχει για τους δύο τύπους που ανέφερα. Αρκεί να μην παραβιάζουν όλα όσα γράφτηκαν προηγουμένως.

Τελειώνοντας αυτή την ανάρτηση, έχω διαπιστώσει ότι η υπερβολική κουβέντα μπορεί να διώξει τους άλλους από κοντά σου. Επίσης εμφανίζει περισσότερες πληροφορίες για εμάς δίχως να το καταλαβαίνουμε. Καλύτερα να παραμένεις σιωπηλός και να σε νομίζουν ανόητο παρά να μιλάς πολύ και να αφαιρείς τις αμφιβολίες.


"If people listened to themselves more often, they would talk less”

Στον στίβο

Ξεκινάς με ράθυμα βήματα για να πας στο μέρος που νιώθεις περισσότερο από κάθε άλλο ελεύθερος. Όμως, όλα τα "βαριά" συναισθήματα σταματούν μόλις πατήσεις στην "επιδερμίδα" του στίβου και οσμιστείς την μυρωδιά που αναδίδει.

Η πνιγηρότητα της βαρεμάρας χάνεται άμεσα και εκεί που αναρωτιόσουν αν θες όντως να πιεστείς εκείνο το απόγευμα, βρίσκεσαι να ανυπομονείς να τρέξεις στις "ράγες" του, να δοκιμάσεις τις αντοχές και τα όρια σου. Όχι αδικαιολόγητα βέβαια. Στον στίβο έχεις τον χρόνο να αδειάσεις το μυαλό σου από τις σκοτούρες της καθημερινότητας και να σε γεμίσεις με αδρεναλίνη.

Δουλειά, σχέσεις, πρόσωπα, λόγια και εικόνες μπαίνουν στην άκρη για εκείνο το διάστημα. Εκεί είσαι μόνος, με ανταγωνιστές τον χρόνο και τον εαυτό σου. Όλα τα άλλα μπορούν να μπουν στην ουρά αναμονής, αφήνοντας σε ελεύθερο από τις δαγκάνες τους.

Η καλύτερη στιγμή; Το κρεσέντο; Το τελευταίο sprint πριν σταματήσεις για να αποβάλλεις από τους ιστούς σου το γαλακτικό οξύ. Τότε έρχεται η κάθαρση, μέσα από την κορυφαία στιγμή που κρατά λίγα δευτερόλεπτα. Τι μένει; Η προσμονή για την επόμενη φορά που θα σταθείς και πάλι ξέπνοος στο τέλος του διαδρόμου.

"I'm on the run. No time to sleep.
I've got to ride.
Ride like the wind to be free again.
And I got such a long way to go."

Christopher Cross - Ride Like The Wind

Ασφυξία

Ξεκινώ να γράψω γι' αυτό που με κατέκλυσε χτες και πάλι μετά από καιρό. Εκείνο το συναίσθημα που συντίθεται από θυμό και μελαγχολία. Το άσχημο είναι ότι ήρθε "απρόσκλητο", οπότε και δεν είχα προλάβει να κάνω τις απαραίτητες προετοιμασίες. Κατ' επέκταση η επιχείρηση "Ασφυξία" πέτυχε με τρόπο καθολικό και ολοκληρωτικό πάνω μου.

Αιφνιδιάστηκα και βρέθηκα να αναρωτιέμαι από που προήλθε η νέα γροθιά στο στομάχι. Άρχισα να αναρωτιέμαι που "βαδίζω", σε ποιους επενδύω, σε τι ξοδεύω την ενέργεια μου, και που θα είμαι σε ένα χρόνο από τώρα. Οι απαντήσεις στα παραπάνω δόθηκαν από το οικείο πρόσωπο του καθρέφτη. Επειδή εκείνος δεν χαϊδεύει αυτιά, με έκανε να ψάχνω να βρω και πάλι μια εύκολη διέξοδο για να ξεφύγω από τις "δαγκάνες" των λεγόμενων του.

Σκέψεις, σκέψεις που πυροδοτούν νέες σκέψεις. Όχι εύκολες, ανώδυνες και βολικές για το γκρίζο τοπίο του μυαλού μου. Η δίνη είναι κοντά και εγώ παλεύω να αποφύγω το κέντρο της. "Θέλω πραγματικά να ξεφύγω;". Αυτό αντηχεί μέσα μου...

"Messenger of fear in sight
Dark deception kills the light"

Metallica - The Thing That Should Not Be

Chaotic Neutral

Τάξη ή χάος; Προγραμματισμός και γυάλα ή εντροπία και "ότι βρέξει ας κατεβάσει"; Τις τελευταίες μέρες τείνω συνεχώς προς την αταξία με σίγουρα και συνειδητά βήματα. Θέλω να δοκιμάσω πως είναι να αφήνεσαι, να παρασύρεσαι, να γίνεσαι έρμαιο της συνισταμένης που προκύπτει από το συναίσθημα με την λογική.

Είναι καιρός για εσωτερικές δοκιμασίες και πάλι. Τι θα κερδίσω; Εμπειρίες, κάποιον νέο φίλο, ίσως και ένα απάτητο "μονοπάτι" συλλογισμών. Τι θα χάσω; Ίσως την ησυχία, την βόλεψη , τον δαντελένιο μου εγωισμό και τον ήρεμο ύπνο.

Όσοι με ξέρουν καιρό, λένε ότι έχω αλλάξει. Με ρωτούν αν έχω πάθει κάτι και συμπεριφέρομαι μ' αυτόν τον τρόπο. Δεν με νοιάζει αν είμαι αρεστός πλέον. Όπως λέει και ο αγαπημένος James, "I don't give a s**t!!". Είναι καιρός να φτάσω στα δικά μου άκρα, να με "χαραμίσω" και να γευτώ τις χαρές ή να επουλώσω με αλάτι τις (νέες) πληγές μου.

Όσο για την εντροπία, που συνεχώς αυξάνω με ρυθμό εκθετικό, λένε ότι οδηγεί ένα σύστημα στην κατάρρευση. Ας είναι...Τουλάχιστον αυτή δεν θα με βρει με τα χέρια σταυρωμένα.

"There's no way out of here
When you come in
You're in for good
There was no promise made
The part you've played
The chance you took
There are no boundaries set
The time and yet
You waste it still"

Monster Magnet - There's No Way Out Of Here

Bellum Aeternum

Η αιώνια μάχη. Λογική εναντίον συναισθήματος. Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι στο μέτωπο αυτής της διαμάχης παίζοντας ρόλο διπρόσωπο. Μια είμαι το μέρος του ενός και μια του άλλου με δική μου επιλογή.

Αλλάζω στρατόπεδα ανάλογα την ημέρα και την διάθεση μου. Κάνω σαμποτάζ και στις δύο πλευρές γνωρίζοντας τα σχέδια των αντιμαχόμενων πλευρών. Εγώ ο ίδιος, είμαι ο παράγοντας X που αλλάζει τα δεδομένα και τις ισορροπίες. Η μάχη μαίνεται για τα καλά και το ενδιαφέρον κορυφώνεται.

Εγώ απλά κάθομαι σαν τον φιλοπόλεμο θεό που παρακολουθεί την σύρραξη και ευφραίνεται από την κλαγγή των "όπλων". Νομίζω πως έχω τον έλεγχο. Νομίζω πως μπορώ να καθορίσω τον νικητή με ένα απλό άγγιγμα. Η αυταπάτη της επιλογής. Η σιγουριά του εγωιστή.

Στο τέλος όμως, σε καταλαβαίνουν και οι δύο πλευρές, οπότε και στρέφονται εναντίον σου. Σε τοποθετούν στην διελκυνστίδα και τραβούν προς αντίθετες κατευθύνσεις με όλη τους τη δύναμη.

Πόσο αντέχεις;

"Dont you think I know what Im doing
Dont tell me that its doing me wrong
This is where I feel I belong"

Black Sabbath - Snowblind

Δούναι και λαβείν

Παλιά είχα για γράψει τις ανταλλακτικές σχέσεις και ό,τι προσπαθώ να τις αποφύγω με κάθε τρόπο μιας και δεν ταιριάζει η υποκριτική στον χαρακτήρα μου.

Όμως έλα που έπεσα και εγώ στην παγίδα τους. Αφέθηκα και να το αποτέλεσμα. Να παίζω το ρολάκι μου σε έργο που δεν μου αρέσει.

Σου δίνω, μου δίνεις και όλα κυλούν καλά. Μου δίνεις και δε σου δίνω και αρχίζεις και πνίγεσαι, αγχώνεσαι και αναρωτιέσαι τι στο διάολο γίνεται πάλι. Σου δίνω και δεν μου δίνεις και τα νεύρα τεντώνουν, κουρδίζονται σαν χορδές.

Η θεωρία είναι πάντα εύκολη. Στην πράξη να σε δω.

"Ain't no where to run
There ain't nothing here for free"

Brother Ali

Play the game...Face the music

Γράφω και πάλι μετά από καιρό, μιας και βρίσκομαι στην δίνη αρκετών σκέψεων σχετικά με τα παιχνίδια στα οποία "συμμετέχουμε", καθημερινά, εν γνώση ή άθελα μας.

Παιχνίδια στη δουλειά, στις σχέσεις με τους άλλους, παιχνίδια που κάνει το ίδιο μας το μυαλό. Άλλα οδηγούν στην ευτυχία (πρόσκαιρη) και άλλα κάνουν την εικόνα μαυρόασπρη.

Εν προκειμένω, οι σκέψεις μου εστιάζονται στο ρίσκο και την συμμετοχή στο παιχνίδι, όποιο και να είναι αυτό. Παλιά με προφύλασσα, απέχοντας απ' ότι μου φάνταζε ως επικίνδυνο για την ψυχική και σωματική μου ύπαρξη. Ζωή σε γυάλα, ζωή μέσα σε ένα λαγούμι. Τελικά έκανα λάθος. Η ζωή είναι συλλογή εμπειριών, οπότε και πρέπει να συμμετέχω όσο πιο ενεργά γίνεται.

Βέβαια σε κάθε παιχνίδι, υπάρχει και το τελικό αποτέλεσμα. Νίκη και ήττα. Χαρά και λύπη. Χαμόγελο και δάκρυ. Παλιά ήθελα πάντα να κερδίζω, να έχω το πάνω χέρι και την ικανοποίηση της επιτυχίας. Εφηβικός εγωισμός και ανασφάλεια.

Τώρα πλέον "παίζω" κυρίως για την εμπειρία, δίχως το άγχος της νίκης και τον φόβο της αποτυχίας. Όχι ότι σνομπάρω την επιτυχία, αλλά μπορώ να ζήσω και μετά από μια ηχηρή σφαλιάρα. Άλλωστε αυτή είναι που σε αφυπνίζει, σε κάνει να δεις λάθη και να μάθεις.

"Face the music even if you don't like the tune."

Κάτι σαράβαλες καρδιές

Αφήνεις κάτι να ρημάζει. Το ξεχνάς και περιμένεις να γίνει καλά αποκλειστικά με την βοήθεια του χρόνου. Απλά κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια και περιμένεις υπομονετικά να σε επισκεφθεί ο καλύτερος γιατρός που θα το θεραπεύσει με ένα μόνο άγγιγμα. Δίχως να πονέσεις και δίχως να χρειαστείς χρόνο αποθεραπείας.

Όταν νομίζεις ότι έχεις περιμένει αρκετά, κάνεις την προσπάθεια για να εκκινήσεις και πάλι το σαραβαλάκι που κρύβεις μέσα σου, αλλά μάταια. Η σκουριά έχει εισχωρήσει στους πόρους. Η διάβρωση είναι έντονη και δίχως πολλά περιθώρια για αντιδράσεις. Τι έχει απομείνει;

Να αφήσεις την σαράβαλη καρδιά σου να κυλήσει στον κατήφορο για να δεις αν τελικά θα ξεκινήσει να λειτουργεί και πάλι...

"All that shines turns to rust
All that stands in time turns to rust.."

Black Label Society - Rust

Ηλικία = Ηλικία + 1

Αποφάσισα να γράψω κάτι σχετικό με τα γενέθλια μου, αφότου πέρασαν κάμποσες μέρες έτσι ώστε να καταλαγιάσουν και ωριμάσουν οι σκέψεις που ήρθαν και αυτή τη φορά στο μυαλό μου.

Δεν γράφω για να παραπονεθώ, για να πω ότι πέρασε άλλος ένας χρόνος από τη ζωή μου, ότι είμαι εκτός σχεδίων, ότι μου τελειώνει ο χρόνος και ότι νιώθω αβεβαιότητα. Όποιος παραπονιέται απλά χάνει χρόνο. Αυτά τα σκεφτόμουν τα άλλα χρόνια που δεν είχα πατήσει τα πόδια μου στον "στίβο".

Τώρα νιώθω ακριβώς το αντίθετο. Ότι έχω όλο τον χρόνο μπροστά μου, ότι είμαι μέσα στα πλάνα μου και έχω όρεξη να προχωρήσω με μεγάλα βήματα προς τα εμπρός. Τελείωσα με τον βραχνά που λέγεται στρατιωτική θητεία (γνωστή και ως αγγαρεία), αγόρασα αυτοκίνητο (μετά από τόση προσμονή), βρήκα μια δουλειά που μου αρέσει και τώρα θα μετακομίσω μόνος.

Ότι έγραψα δεν έγινε για να κάνω φιγούρα, αλλά για να σας δώσω να καταλάβετε την παραδοξότητα του ότι νιώθω ελλιπής παρ' όλα τα παραπάνω. Νιώθω κάτι να μου λείπει, σαν να με κυνηγά μια σκιά, ένας φόβος στο σκοτάδι. Μια σκέψη του παρασκηνίου που τείνει να περάσει στο προσκήνιο.

Μάλλον ο άνθρωπος είναι το πλέον αχάριστο ον...

But I'm losing a lot of my feelings
And I'm running out of friends
You know you lied to me in the beginning
Tried to bring me to the end

Iggy Pop & The Stooges - I Need Somebody

Περί ιστολογίου

Σήμερα είχα μια δικτυακή συζήτηση με ένα φίλο σχετικά με τα blogs και το πόσο προάγουν τον διάλογο μέσα από τις αναρτήσεις του συγγραφέα. Ο φίλος μου σωστά επισήμανε ότι με το να ανοίγω ένα θέμα, να γράφω, να επιχειρηματολογώ και να αφορίζω είναι εύκολο /ανώδυνο μιας και δεν υπάρχει άμεση απάντηση όπως θα γινόταν σε μία ζωντανή συζήτηση. Διάλογος - μονόλογος με λίγα λόγια.

Ο γραφών αν δεν ήθελε να ακούσει αντίλογο, επιχειρήματα, δεύτερες γνώμες και να επικοινωνήσει θα είχε ένα "Αγαπημένο του ημερολόγιο..." όπου και θα έγραφε το συνονθύλευμα των συναισθημάτων της ημέρας που πέρασε και τίποτα περισσότερο. Εδώ όμως είναι διαφορετικά τα πράγματα. Προτιμώ να γράφω για αυτά που με σκανδαλίζουν με τον έναν ή άλλο τρόπο (είτε καλό, είτε άσχημο) , έτσι ώστε να ακούσω και μια δεύτερη γνώμη από κάποιον αναγνώστη που θέλει να πει κάτι. Λογοκρισία δεν υπάρχει άλλωστε, όλα επιτρέπονται σε λογικά πλαίσια.

Δεν προσπαθώ να το παίξω έξυπνος με τα όσα γράφω, δεν θέλω να είμαι απόλυτος στα όσα υποστηρίζω και φυσικά η οπτική σε θέματα που παρουσιάζονται εδώ αλλάζει από άτομο σε άτομο. Όλα όσα λέω είναι φιλτραρισμένα μέσα από τα δικά μου "γυαλιά". Τέλος, απομένει στον αναγνώστη των όσων γράφω να πληκτρολογήσει δύο λόγια αν νιώσει ότι έχει να πει κάτι ή ακόμη και να εκφράσει την σφοδρή αντίρρηση του.

Put your hand right up my shirt
Pull the strings that make me work
Jaws will part, words fall out
Like a fish with hook in mouth

Megadeth - Hook In Mouth

Βάζοντας ταμπελάκια

Είμαστε στην εποχή που όλα είναι μετρήσιμα και συγκρίσιμα. Ο μεγαλύτερος. Ο ταχύτερος. Ο απόλυτος. Ο τέλειος. Ο πλήρης. Όλα ουσιαστικά που χαρακτηρίζουν υλικά και πνευματικά αντικείμενα της καθημερινότητας μας. Από την οδοντόβουρτσα που χρησιμοποιούμε, έως τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας.

Τελικά, πόσο μας βοηθούν αυτά τα ταμπελάκια; Στο μυαλό μου φαντάζουν ως παράγοντες δημιουργίας άγχους, αμφισβήτησης και αναίτιας σύγκρισης. Σαν να κυνηγάς να ξεπεράσεις κάτι που έχει ο δίπλα σου, κάτι που είχες εσύ παλιά ή κάτι που απλά υπάρχει σαν πρότυπο στο μυαλό σου. Το σκηνικό μου θυμίζει το κυνήγι των μαγισσών, δηλαδή το κυνήγι να βρεις κάτι που σου έχουν / έχεις επιβάλλει έτσι ώστε να μπορέσεις να ικανοποιήσεις το εγώ σου όταν τελικά πιάσεις το "θήραμα" που ίσως δεν υπάρχει κιόλας. Αν το καλο-σκεφτείς , είναι πιθανό στη διάρκεια αυτού του κυνηγιού να βγεις και ζημιωμένος.

Όχι, εγώ αυτό το παιχνιδάκι δεν το παίζω. Δεν θέλω να με σκλαβώσω με τα ταμπελάκια που έχουν επιβάλλει η κάθε μορφής "διαφημίσεις". Όχι, δεν θέλω το γρηγορότερο αμάξι, το μεγαλύτερο σπίτι, τον απόλυτο έρωτα και το μακρύτερο γεννητικό όργανο για να τον χαρώ. Αυτά ας τα έχουν κάποιοι που θέλουν να συγκρίνουν τα κεκτημένα τους και τον εγωισμό τους. Όσο, για εκείνους που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι δεν έχουν το απόλυτο και ψάχνουν συνεχώς τον δρόμο προς την προσωπική τους "Ιθάκη", ίσως χάσουν την σωστή ταμπέλα προς την τελευταία από τον υπερβολικό έλεγχο και κοσκίνισμα.

Never Free
Never Me
So I dub thee unforgiven

You labeled me
I'll label you
So I dub thee unforgiven

Metallica - The Unforgiven

Η ανάγκη να νιώσω

Άλλη μια φορά με γεμίζει ένα συναισθηματικό κενό. Θέλω να νιώσω και πάλι, όμως κάτι βρίσκεται δίπλα μου, στη σκιά μου, που φρενάρει όποια νέα προσπάθεια. Ραθυμία, φόβος ή αναισθησία;

Η σκέψη μου έχει γίνει πλέον θαμώνας στις συνοικίες του μυαλού που κατοικούν οι ανθρώπινες σχέσεις, οι φιλοδοξίες και τα κίνητρα. Παλιά περνούσε γρήγορα, αδιάφορα και τώρα έχει καλύψει κάθε σπιθαμή τους. Παλιά φοβόταν το φάντασμα της αγάπης που πλανιόταν νωχελικά, ενώ τώρα έχει καταντήσει το αντίπαλο δέος, ο τρομοκράτης.

Αυτό που με τρόμαζε, η μοναξιά, το να μην έχω κάποιον δίπλα μου για να του εκφράσω την αγάπη μου, τώρα έχει γίνει συνήθεια. Μαθαίνω και πάλι στο σταγονόμετρο και την λιτότητα. Θέλω να νιώσω δίχως "μη" και "πρέπει". Δίχως εγωισμούς και ιδανικές συνθήκες. Δίχως να χρειαστεί να λύσω εξισώσεις ή να περάσω δοκιμασίες. Θέλω το απλό, το αμοιβαίο, το απέριττο, το σταράτο. Γιατί να είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα;

"Tell me who you are
Tell me where you want to be
Tell me how you feel
Show me how it outta be
Take a little piece of me and hang it from the right tree
Share a little piece of me and I'll keep you as a part of me"

Soil - Need To Feel

Υ.Γ.: Όχι δεν περιμένω να πέσει στο στόμα μου το μάνα εξ' ουρανού...

Εωθινό της άνοιξης

Σήμερα το πρωινό ξύπνημα μου έγινε υπό το ηλιόφως της άνοιξης. Ευχάριστη διάθεση παρά τον πονοκέφαλο που μου προκαλεί το άφθονο αλκοόλ που κύλησε μέσα μου το χθεσινό βράδυ. Όρεξη για δουλειά, ενέργεια ικανή να κινήσει τα πάντα, αισιοδοξία για τα καλύτερα που θα έρθουν (όποτε έρθουν). Είδες τελικά πόσο μπορεί να σε αλλάξει ένα όμορφο πρωινό;

Μιας και είναι επίκαιρο λοιπόν, θα μεταφέρω στα ελληνικά δύο σύντομα κείμενα του Paulo Coelho που έχουν σαν θέμα την εμπροσθοφυλακή της άνοιξης, τα λουλούδια.

1.) "Γιατί να συνεχίζω να μάχομαι..."

Σε έναν κήπο το τριαντάφυλλο περίμενε με ανυπομονησία την συντροφιά των μελισσών, αλλά καμία δεν ερχόταν σε αυτό.

Παρ' όλα αυτά, το τριαντάφυλλο μπορούσε ακόμη να ονειρεύεται. Όποτε ένιωθε μόνο του, τότε φανταζόταν έναν κήπο γεμάτο με μέλισσες που έρχονταν να το φιλήσουν. Και αυτό του έδινε δύναμη να υπομείνει μέχρι την επόμενη μέρα, όπου και θα άνοιγε και πάλι τα πέταλα του.

- "Δεν κουράστηκες ακόμη;" πρέπει να το ρώτησε κάποιος.

- "Όχι. Πρέπει να συνεχίζω να μάχομαι", απάντησε το λουλούδι.

- "Γιατί;"

- "Γιατί αν δεν ανοίξω τα πέταλα μου, μαραίνομαι."

2.) "Στο ανθοπωλείο..."

Η γυναίκα περιφερόταν μέσα στο εμπορικό κέντρο, όταν παρατήρησε μία αφίσα η οποία ανακοίνωνε τη λειτουργία ενός νέου ανθοπωλείου. Όταν μπήκε μέσα σε αυτό, δέχθηκε ένα ισχυρό σοκ αφού δεν είδε βάζα με λουλούδια, δεν είδε συνθέσεις και στο ταμείο στεκόταν ο Θεός αυτοπροσώπως, ο οποίος στεκόταν πίσω από το ταμείο.

-"Μπορείς να μου ζητήσεις ότι θέλεις", είπε ο Θεός.

- "Θέλω να είμαι χαρούμενη. Θέλω να έχω γαλήνη, χρήματα, την ικανότητα να με καταλαβαίνουν. Θέλω να πάω στον παράδεισο όταν πεθάνω. Και θέλω τα προηγούμενα να μεταβιβασθούν επίσης στους φίλους μου."

Ο Θεός άνοιξε μερικά δοχεία που βρίσκονταν στο ράφι πίσω του, αφαίρεσε λίγους κόκκους από μέσα και τους έδωσε στη γυναίκα.

- "Ορίστε, μπορείς να έχεις τους σπόρους", είπε Εκείνος. "Ξεκίνα να τους φυτεύεις, μιας και εδώ δεν πουλάμε τους καρπούς."

--

Καλό μας μήνα...

Στην χώρα του εγώ

Καθημερινά με περικυκλώνουν άνθρωποι γεμάτοι με ένα τεράστιο απόθεμα εγωισμού. Άλλους τους ανέχομαι και άλλους όχι. Άλλους τους γνωρίζω και με άλλους αναγκάζομαι να συμβιώνω. Άλλοι ασχολούνται μαζί μου μόνο και μόνο για να μου δείξουν ή αποδείξουν κάτι και άλλοι απλά δεν ασχολούνται βλέποντας με ως λίγο για να ξοδέψουν χρόνο και σκέψη.

Ώρες-ώρες βγαίνει από μέσα μου εκείνη η απορία "Γιατί έχεις καβαλήσει το καλάμι δίχως να έχεις ένα;". Επειδή σέβομαι τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και έχω την υπομονή να ακούω, απλά προτιμώ να αγνοώ τα ανθρωπάκια που νομίζουν ότι ανήκουν σε μια ξεχωριστή κάστα, ότι ξεχωρίζουν και αδικούνται από αυτά που έχουν. Δεν μπαίνω καν στο παιχνίδι "ποιος τον έχει μεγαλύτερο" (τον εγωισμό) μιας και τελικά δεν μετράει το "μέγεθος" στις μέρες μας αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιείται αυτός για να μας δώσει την ορμή να συνεχίσουμε την κούρσα της ζωής.

Το παράδοξο είναι ότι όλο και περισσότεροι "κενοί" άνθρωποι έχουν γεμίσει τους χώρους που δουλεύουμε και γενικότερα περνάμε χρόνο από την καθημερινότητα μας. Το λυπηρό είναι ότι οι περισσότεροι είναι νέοι, αδημιούργητοι, άτομα με τεράστιες ανασφάλειες που τις κατευνάζουν με την δημιουργία μιας ισχυρής εικόνας για τον εαυτό τους. Η λύση για άλλη μια φορά είναι μπροστά στα μάτια τους, αρκεί να κοιτάξουν έναν καθρέφτη...

"Before you judge me take a look at you
Can't you find something better to do
Point the finger, slow to understand
Arrogance and ignorance go hand in hand..."

Metallica - Holier Than Thou

Διαχείριση Κρίσης

Καθημερινά βρισκόμαστε σε καταστάσεις οι οποίες θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως κρίσιμες μιας και συμπεριλαμβάνουν τον κίνδυνο, την αβεβαιότητα, καθώς και το αίσθημα της πίεσης για λήψη απόφασης.

Φυσικά, το θέμα εντοπίζεται στην λήψη της σωστής απόφασης που θα οδηγήσει στην εκτόνωση της κρίσης. Προτού καταφέρουμε να αντεπεξέλθουμε επιτυχώς, θα πρέπει να έχουμε αναγνωρίσει την κρίση, να έχουμε αναλύσει τους παράγοντες που συντέλεσαν στην εμφάνιση της και να έχουμε προ-σχεδιάσει τον τρόπο που θα κινηθούμε.

Όλα τα προηγούμενα σίγουρα θα μπορούσαν να αποτελούν εδάφιο από κάποιο εγχειρίδιο με θέμα "Διαχείριση Κρίσης Για Πρωτάρηδες", όμως αν το σκεφτούμε καλά θα συμπεράνουμε ότι όλα τα προηγούμενα βήματα, που οδηγούν στην λήψη απόφασης, λαμβάνουν μέρος αλλά με μεγάλη ταχύτητα από το συνειδητό και το ασυνείδητο μας.

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση ήταν δύο κρίσιμες καταστάσεις που πέρασα σύντομα και στις οποίες αντέδρασα με τρόπο διαφορετικό. Στην μεν μία έχασα την ψυχραιμία μου μετά από λίγη ώρα μέσα στην κρίση, αντιδρώντας με πρωτόγνωρο εκνευρισμό για τον χαρακτήρα μου. Στην δεύτερη αρκέστηκα στο να ακούσω απλά τον άλλον, απέφυγα τα όσα θα με έκαναν να χάσω την νηφαλιότητα μου και επεξεργάστηκα τα όσα είπε έτσι ώστε να δράσω με τρόπο που θα έφερνα την κατάσταση στα μέτρα μου. Όπερ και εγένετο.

Διαφορετικές καταστάσεις, διαφορετικοί άνθρωποι που δημιουργούν την κρίση αλλά με κοινό παρανομαστή εμάς. Άλλη μια κατάσταση από την οποία πρέπει να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας, αξιοποιώντας τα χαρακτηριστικά του σε συνδυασμό με την υπομονή.

"In prehistoric times, mankind often had only two choices in crisis situations: fight or flee. In modern times, humor offers us a third alternative; fight, flee - or laugh. "

Robert Orben

Mr. Perfect

Είστε ο Mr. Perfect; Δείτε μερικά χαρακτηριστικά του και αναρωτηθείτε αν ξέρετε κάποιον που ο χαρακτήρας του να ομοιάζει με αυτά που περιγράφονται παρακάτω.

01. Τα έχει όλα σε τάξη.

02. Το πρόγραμμα βασιλεύει στη ζωή του.

03. Οτιδήποτε εκτός προγράμματος του προκαλεί άγχος και ανασφάλεια.

04. Δεν κάνει πολλά λάθη, όμως όταν κάνει τιμωρεί αυστηρά τον εαυτό του.

05. Έλκει και απωθεί τις γυναίκες στον ίδιο βαθμό.

06. Ο υπερβολικός έλεγχος που θέλει να έχει στη ζωή του, προκαλεί ασφυξία σε ανθρώπους με άναρχη και αυθόρμητη σκέψη.

07. Είναι το "καλό παιδί" της παρέας.

08. Τέλειωσε ακριβώς στα χρόνια της την σχολή που πέρασε.

09. Έχει κάνει μεταπτυχιακό, Phd κτλ.

10. Βρίσκει γρήγορα δουλειά.

11. Δεν γκρινιάζει και πάντα παρακινεί τον άλλον να δει τα πράγματα λίγο πιο αισιόδοξα και να προσπαθήσει πιο συστηματικά έτσι ώστε να πετύχει τους στόχους του.

12. Εκνευρίζει τους άλλους που δεν γκρινιάζει.

13. Προσέχει τον εαυτό και το σώμα του ευλαβικά.

14. Έχει έναν "μανδύα" αληθινών φίλων που θα τον στηρίξουν εκείνη τη δύσκολη στιγμή που θα τους χρειαστεί.

15. Αναλύει σε βάθος τα πράγματα που τον ενδιαφέρουν (μουσική, αυτοκίνητο, αθλητισμός κτλ.).

16. Είναι αυτός που κάνει τους άλλους να νιώθουν μειονεκτικά δίχως να έχει τέτοια πρόθεση.

17. Είναι αυτός που δεν θέλουν οι γυναίκες (όταν είναι μικρές) για σχέση, γιατί είναι πεζός, προβλέψιμος και ώρες-ώρες υπερβολικά ελεγκτικός.

18. Είναι αυτός που θέλουν οι γυναίκες (όταν μεγαλώσουν λίγο) για να κάνουν την οικογένεια τους γιατί τις κάνει και νιώθουν ασφάλεια δίπλα του.

19. Είναι αυτός που με τις απαντήσεις του εκνευρίζει τους ανθρώπους των εδαφίων 11 & 12.

20. Είναι αυτός που χρησιμοποιεί ένα ευρύτερο φάσμα του ελληνικού λεξιλογίου. Για τους άλλους φαντάζει ως φιγούρα, για εκείνον όμως είναι τρόπος έκφρασης και δημιουργίας εικόνων στον συνομιλητή του.

21. Κάνει τους άλλους να νιώθουν ότι δεν μπορούν να του προσφέρουν, μιας και στηρίζεται στον εαυτό, στην σκέψη και τον εγωισμό του.

Αυτά που δεν καταλαβαίνουν οι γυναίκες για τους άνδρες

Το ανδρικό φύλο είναι αρκετά παρεξηγημένο από τις γυναίκες μιας και αυτές δεν μπορούν να καταλάβουν ορισμένα βασικά πράγματα. Εντάξει δεν λέω ότι και εμείς είμαστε αλάνθαστοι ή αψεγάδιαστοι, όμως υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν γίνονται αντιληπτά από την πρώτη στιγμή (και μερικές φορές ποτέ). Για να δούμε ορισμένα από αυτά:

1. Δεν τα πάμε καλά με τα ψώνια. Απλά ψωνίζουμε αυτά που θέλουμε και φεύγουμε. Για εμάς δεν είναι ανάγκη να δούμε, αγγίξουμε, συνδυάσουμε στο κεφάλι μας την ήδη υπάρχουσα γκαρνταρόμπα μας με όλα τα ρούχα, όλων των ραφιών, όλων των μαγαζιών στην Αιόλου.

2. Δεν μας αρέσει να "ξεκοκαλίζουμε" την σχέση μας. Δεν θέλουμε να βρίσκουμε απαντήσεις σε κάθε "γιατί" που μπορεί να σκεφτεί ο γυναικείος εγκέφαλος μιας και οι ισορροπίες σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αρκετά λεπτές. Είναι σαν να σκαλίζεις ένα ρολόι αντίκα με το αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα αμφίβολο για την ομαλή λειτουργία του, μετά την επέμβαση μας. Ορισμένες φορές μια ειλικρινής απάντηση πρέπει να αποτελεί το τέλος τέτοιων καταστάσεων.

3. Μας αρέσει το πρακτικό και όχι το φιγουρατζίδικο. Αν το πρακτικό είναι ωραίο και στο μάτι, τότε ακόμη καλύτερα. Δεν είναι ανάγκη όλα τα πράγματα μας να είναι θαύματα σχεδιασμού και χρωματικών συνδυασμών.

4. Οι περισσότεροι άντρες φροντίζουμε και αγαπάμε το αυτοκίνητο μας σαν ένα "κατοικίδιο". Πολλές φορές το προσέχουμε περισσότερο και από εμάς. Μπορεί να μην θυμόμαστε πότε πήγαμε τελευταία φορά στο γιατρό, αλλά σίγουρα ξέρουμε πότε πρέπει να γίνει ο επόμενος έλεγχος στο αμάξι μας.

5. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα παράλληλα όταν οδηγούμε στην εθνική με 120km/h, σε δρόμο με στροφές και 1 1/2 λωρίδα κυκλοφορίας, με χαμηλή ορατότητα, φορτηγά να έρχονται στο αντίθετο ρεύμα και δίχως να υπάρχει προστατευτικό διαχωριστικό στη μέση. Μυαλό, όραση και ακοή δουλεύουν σε υψηλές στροφές, οπότε αν δεν μιλάμε ιδιαίτερα είναι γιατί σκεφτόμαστε τη ζεστασιά του σπιτιού που μας περιμένει ή τις ευχάριστες στιγμές των διακοπών που θέλουμε να νιώσουμε μαζί σας.

6. Δεν σκεφτόμαστε μόνο το sex. Σίγουρα αποτελεί μεγάλο μέρος των σκέψεων και των συζητήσεων μας, αλλά δεν είμαστε αποκλειστικά μηχανές αναπαραγωγής. Ώρες-ώρες χρειαζόμαστε απλά την αγκαλιά σας, ένα φιλί, ένα χάδι και μια γλυκιά κουβέντα.

Σίγουρα υπάρχουν και άλλα που μπορώ να γραφτούν, όμως η λίστα θα ήταν αρκετά μεγάλη για να χωρέσει σε μία και μόνο ανάρτηση. Όποιος θέλει την συνεχίζει...