Καιρό τώρα καθόταν στην βιβλιοθήκη μου το αριστουργηματικά αλληγορικό έργο του Τζωρτζ Όργουελ, ‘Η φάρμα των ζώων’, δίχως να έχω αξιωθεί να το διαβάσω. Αυτή την καλοκαιρινή περίοδο όμως, ξέκλεψα λίγο από τον νεκρό χρόνο μεταξύ των δραστηριοτήτων, για να ταξιδέψω μέσω της ιστορίας στην από πολλές απόψεις ταραγμένη δεκαετία του 1940.Σ’ αυτή μου την ανάρτηση δεν έχω σκοπό να αναλύσω το πολιτικό περιεχόμενο του βιβλίου, αλλά ούτε και να γράψω μια κριτική με διθυράμβους που να αφορούν τα γραφόμενα του συγγραφέα. Αυτό το έχουν κάνει άλλοι πριν από εμένα και μάλιστα αρκετά επιτυχημένα. Σκοπός μου είναι να παραθέσω κάποια από τα στιγμιότυπα που τσίγκλησαν το μυαλό μου για περαιτέρω σκέψεις. Πάμε λοιπόν…
«…τίποτα δεν έφθειρε τόσο πολύ την ιδέα του Σοσιαλισμού, όσο η πεποίθηση ότι η Ρωσία είναι σοσιαλιστική χώρα και ότι κάθε ενέργεια των κυβερνώντων πρέπει να συγχωρείται…»
«Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον στον κόσμο που παίρνει χωρίς να δίνει.»
«…δεν πρέπει ποτέ ένα ζώο να καταπιέσει την ίδια του τη φυλή…»
«Τέσσερα πόδια καλό, δύο πόδια κακό.»
«Η ανδρεία δεν φθάνει. Η υποταγή και η υπακοή έχουν μεγαλύτερη σημασία.»
«Η πείνα, ο μόχθος και η απογοήτευση είναι ο αμετάβλητος νόμος της ζωής.»
«Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα.»
16/08/2010
