Αυτό μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την χώρα που μένω. Χάος πασπαλισμένο με ελληνικές πινελιές. Κράτος αποδιοργανωμένο, που προσπαθεί να κλείσει τις"οπές", που άφησαν ανοιχτές οι προηγούμενοι, με κάθε τρόπο. Πολιτικοί με σπουδές, περγαμηνές και όλα τα προσόντα να 'αστράφτουν' (η ευθιξία υπάρχει άραγε κάπου στα ψιλά γράμματα;) για να έχει να λέει ο λαός.Και ο λαός εκεί, να παλεύει για καλύτερες συνθήκες, να παραμυθιάζεται με τα ίδια ψέμματα, να παραμένει παθητικός όταν η προχειρότητα τον φέρνει αντιμέτωπο με 'δύσπεπτες' αλλαγές, να περιμένει την αλλαγή σαν το μάνα εξ ουρανού, να ξεχνάει και να μην τιμωρεί (όχι, δεν είναι τιμωρία να μην βγει κάποιος βουλευτής στις επόμενες εκλογές). Ανησυχώ για την Ελλάδα μας και αυτός είναι ο λόγος πίσω από αυτό το κείμενο. Είμαι απαισιόδοξος για τα όσα θα έρθουν σε εμάς και τα παιδιά μας, μιας και δεν υπάρχει συνείδηση δεμένη με το έθνος. Στο μόνο που ελπίζω είναι η συσπείρωση που φέρνουν μαζί τους οι "φουρτούνες" των ημερών.
