Στον στίβο

Ξεκινάς με ράθυμα βήματα για να πας στο μέρος που νιώθεις περισσότερο από κάθε άλλο ελεύθερος. Όμως, όλα τα "βαριά" συναισθήματα σταματούν μόλις πατήσεις στην "επιδερμίδα" του στίβου και οσμιστείς την μυρωδιά που αναδίδει.

Η πνιγηρότητα της βαρεμάρας χάνεται άμεσα και εκεί που αναρωτιόσουν αν θες όντως να πιεστείς εκείνο το απόγευμα, βρίσκεσαι να ανυπομονείς να τρέξεις στις "ράγες" του, να δοκιμάσεις τις αντοχές και τα όρια σου. Όχι αδικαιολόγητα βέβαια. Στον στίβο έχεις τον χρόνο να αδειάσεις το μυαλό σου από τις σκοτούρες της καθημερινότητας και να σε γεμίσεις με αδρεναλίνη.

Δουλειά, σχέσεις, πρόσωπα, λόγια και εικόνες μπαίνουν στην άκρη για εκείνο το διάστημα. Εκεί είσαι μόνος, με ανταγωνιστές τον χρόνο και τον εαυτό σου. Όλα τα άλλα μπορούν να μπουν στην ουρά αναμονής, αφήνοντας σε ελεύθερο από τις δαγκάνες τους.

Η καλύτερη στιγμή; Το κρεσέντο; Το τελευταίο sprint πριν σταματήσεις για να αποβάλλεις από τους ιστούς σου το γαλακτικό οξύ. Τότε έρχεται η κάθαρση, μέσα από την κορυφαία στιγμή που κρατά λίγα δευτερόλεπτα. Τι μένει; Η προσμονή για την επόμενη φορά που θα σταθείς και πάλι ξέπνοος στο τέλος του διαδρόμου.

"I'm on the run. No time to sleep.
I've got to ride.
Ride like the wind to be free again.
And I got such a long way to go."

Christopher Cross - Ride Like The Wind

Ασφυξία

Ξεκινώ να γράψω γι' αυτό που με κατέκλυσε χτες και πάλι μετά από καιρό. Εκείνο το συναίσθημα που συντίθεται από θυμό και μελαγχολία. Το άσχημο είναι ότι ήρθε "απρόσκλητο", οπότε και δεν είχα προλάβει να κάνω τις απαραίτητες προετοιμασίες. Κατ' επέκταση η επιχείρηση "Ασφυξία" πέτυχε με τρόπο καθολικό και ολοκληρωτικό πάνω μου.

Αιφνιδιάστηκα και βρέθηκα να αναρωτιέμαι από που προήλθε η νέα γροθιά στο στομάχι. Άρχισα να αναρωτιέμαι που "βαδίζω", σε ποιους επενδύω, σε τι ξοδεύω την ενέργεια μου, και που θα είμαι σε ένα χρόνο από τώρα. Οι απαντήσεις στα παραπάνω δόθηκαν από το οικείο πρόσωπο του καθρέφτη. Επειδή εκείνος δεν χαϊδεύει αυτιά, με έκανε να ψάχνω να βρω και πάλι μια εύκολη διέξοδο για να ξεφύγω από τις "δαγκάνες" των λεγόμενων του.

Σκέψεις, σκέψεις που πυροδοτούν νέες σκέψεις. Όχι εύκολες, ανώδυνες και βολικές για το γκρίζο τοπίο του μυαλού μου. Η δίνη είναι κοντά και εγώ παλεύω να αποφύγω το κέντρο της. "Θέλω πραγματικά να ξεφύγω;". Αυτό αντηχεί μέσα μου...

"Messenger of fear in sight
Dark deception kills the light"

Metallica - The Thing That Should Not Be

Chaotic Neutral

Τάξη ή χάος; Προγραμματισμός και γυάλα ή εντροπία και "ότι βρέξει ας κατεβάσει"; Τις τελευταίες μέρες τείνω συνεχώς προς την αταξία με σίγουρα και συνειδητά βήματα. Θέλω να δοκιμάσω πως είναι να αφήνεσαι, να παρασύρεσαι, να γίνεσαι έρμαιο της συνισταμένης που προκύπτει από το συναίσθημα με την λογική.

Είναι καιρός για εσωτερικές δοκιμασίες και πάλι. Τι θα κερδίσω; Εμπειρίες, κάποιον νέο φίλο, ίσως και ένα απάτητο "μονοπάτι" συλλογισμών. Τι θα χάσω; Ίσως την ησυχία, την βόλεψη , τον δαντελένιο μου εγωισμό και τον ήρεμο ύπνο.

Όσοι με ξέρουν καιρό, λένε ότι έχω αλλάξει. Με ρωτούν αν έχω πάθει κάτι και συμπεριφέρομαι μ' αυτόν τον τρόπο. Δεν με νοιάζει αν είμαι αρεστός πλέον. Όπως λέει και ο αγαπημένος James, "I don't give a s**t!!". Είναι καιρός να φτάσω στα δικά μου άκρα, να με "χαραμίσω" και να γευτώ τις χαρές ή να επουλώσω με αλάτι τις (νέες) πληγές μου.

Όσο για την εντροπία, που συνεχώς αυξάνω με ρυθμό εκθετικό, λένε ότι οδηγεί ένα σύστημα στην κατάρρευση. Ας είναι...Τουλάχιστον αυτή δεν θα με βρει με τα χέρια σταυρωμένα.

"There's no way out of here
When you come in
You're in for good
There was no promise made
The part you've played
The chance you took
There are no boundaries set
The time and yet
You waste it still"

Monster Magnet - There's No Way Out Of Here

Bellum Aeternum

Η αιώνια μάχη. Λογική εναντίον συναισθήματος. Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι στο μέτωπο αυτής της διαμάχης παίζοντας ρόλο διπρόσωπο. Μια είμαι το μέρος του ενός και μια του άλλου με δική μου επιλογή.

Αλλάζω στρατόπεδα ανάλογα την ημέρα και την διάθεση μου. Κάνω σαμποτάζ και στις δύο πλευρές γνωρίζοντας τα σχέδια των αντιμαχόμενων πλευρών. Εγώ ο ίδιος, είμαι ο παράγοντας X που αλλάζει τα δεδομένα και τις ισορροπίες. Η μάχη μαίνεται για τα καλά και το ενδιαφέρον κορυφώνεται.

Εγώ απλά κάθομαι σαν τον φιλοπόλεμο θεό που παρακολουθεί την σύρραξη και ευφραίνεται από την κλαγγή των "όπλων". Νομίζω πως έχω τον έλεγχο. Νομίζω πως μπορώ να καθορίσω τον νικητή με ένα απλό άγγιγμα. Η αυταπάτη της επιλογής. Η σιγουριά του εγωιστή.

Στο τέλος όμως, σε καταλαβαίνουν και οι δύο πλευρές, οπότε και στρέφονται εναντίον σου. Σε τοποθετούν στην διελκυνστίδα και τραβούν προς αντίθετες κατευθύνσεις με όλη τους τη δύναμη.

Πόσο αντέχεις;

"Dont you think I know what Im doing
Dont tell me that its doing me wrong
This is where I feel I belong"

Black Sabbath - Snowblind

Δούναι και λαβείν

Παλιά είχα για γράψει τις ανταλλακτικές σχέσεις και ό,τι προσπαθώ να τις αποφύγω με κάθε τρόπο μιας και δεν ταιριάζει η υποκριτική στον χαρακτήρα μου.

Όμως έλα που έπεσα και εγώ στην παγίδα τους. Αφέθηκα και να το αποτέλεσμα. Να παίζω το ρολάκι μου σε έργο που δεν μου αρέσει.

Σου δίνω, μου δίνεις και όλα κυλούν καλά. Μου δίνεις και δε σου δίνω και αρχίζεις και πνίγεσαι, αγχώνεσαι και αναρωτιέσαι τι στο διάολο γίνεται πάλι. Σου δίνω και δεν μου δίνεις και τα νεύρα τεντώνουν, κουρδίζονται σαν χορδές.

Η θεωρία είναι πάντα εύκολη. Στην πράξη να σε δω.

"Ain't no where to run
There ain't nothing here for free"

Brother Ali