End of the line

Φτάνει κάποια στιγμή λοιπόν που αποφασίζεις να βάλεις την τελεία. Φθάρηκα όλον αυτόν τον καιρό, οπότε ήρθε η ώρα να παύσω να γράφω για την περιπέτεια των τελευταίων σαράντα ημερών.

Όσο και να διαφωνούν ορισμένοι οι "πατερίτσες" με δίδαξαν καλά το μάθημα που έπρεπε να είχα μάθει εδώ και καιρό. Τέρμα οι εφηβικές "ονειρώξεις", οι απερισκεψίες και τα ακροβατικά. Σε παλαιότερη ανάρτηση, είχα αποτάξει τον παράγοντα ασφάλεια από πάνω μου. Εκείνη την εποχή με έπνιγε αλλά η θολούρα έκρυψε το επικείμενο κόστος. Λάθος μου, και τώρα είναι η ώρα της πληρωμής.

Το δικό μου "σεντούκι" κλείνει και μαζί του παίρνει ένα κομμάτι του εαυτού μου που το είχα αφήσει ελεύθερο να αλωνίζει, να με "χρεώνει" και να αλλοιώνει. Το δικό μου "σεντούκι" δεν έχει χώρο για σκληρά συναισθήματα , οργή, θυμό και μίσος, παρ' όλο που άνετα θα μπορούσαν να στριμωχτούν μέσα του. Το δικό μου "σεντούκι" θα καεί για να μην μπορώ να το βρω σε θάλασσες και λάκκους.

Είναι ώρα για αναδόμηση και σκέψη. Δίχως πολλά λόγια και υπερβολές. Δίχως τάση διαφήμισης και ωραιοποίησης. Μόνο πράξεις για τους αγαπημένους μου και εμένα. Λόγια που λέγονται για μια μόνο φορά. Πράξεις που θα γίνονται συνέχεια...

"Dead hourglass of time
Sand we will not ever find
We gather here today
Say goodbye
Cause you've reached the end of the line"

Metallica - The end of the line

Black Gives Way To Blue

Οι μέρες περνούν γρήγορα όπως είπα και σε προηγούμενη ανάρτηση μου. Και έτσι έρχονται πίσω οι δυνάμεις μου, ξυπνούν οι αγκυλωμένοι μύες και το ηθικό παίρνει το ασανσέρ για ψηλότερα πατώματα.

Νιώθω να γεμίζω πάλι από ενέργεια και θέληση για να συνεχίσω, να κυνηγήσω τους στόχους μου και όλα αυτά που ήθελα να κάνω καιρό τώρα. Βέβαια για να μην είμαι αχάριστος , έχω δίπλα μου ανθρώπους που με ωθούν να πετάξω από πάνω μου όποιες 'βοηθητικές ρόδες΄.

Εκείνη σταθερή, δίπλα στα πρώτα μου βήματα, η 'σφαλιάρα' όποτε πάω να ξεστρατίσω από το μονοπάτι που οδηγεί στην αποκατάσταση των τραυμάτων. Δεν θα βαρεθώ να το γράφω. Είναι η κινητήριος δύναμη μου αυτές τις ημέρες. Τελικά είμαι τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Θέλω κάποτε να το ανταποδώσω όλο αυτό. Όχι για να είμαστε πάτσι, αλλά επειδή το αξίζει μέχρι και την 'τελευταία σταγόνα' που έλεγε η ρεκλάμα.

Και ο ουρανός αρχίζει να γίνεται γαλανός ξανά...

"Lay down, black gives way to blue
Lay down, I'll remember you..."

Alice In Chains - Black Gives Way To Blue