Οι ανταλλακτικές σχέσεις

Στις μέρες μας έχει αναπτυχθεί μια νέα μορφή σχέσης ανάμεσα στα δύο φύλα, που κάνει την εμφάνιση της όλο και συχνότερα στην καθημερινότητα μας. Δυστυχώς, αυτή η σχέση δεν αφήνει τίποτα εποικοδομητικό σε κανέναν από τους δύο συμμετέχοντες, οπότε και καταντά να είναι μία σχέση ανταλλαγής χρόνου, πόρων, κτλ.

Λέγοντας σχέση ανταλλαγής δεν εννοώ την σχέση που έχει ένας πωλητής με έναν πελάτη του, αλλά τη σχέση που έχουν δύο άνθρωποι οι οποίοι συνυπάρχουν σε μία κατάσταση και ανταλλάζουν κάτι δικό (συνήθως με ελάχιστο κόστος) τους για να ξεπεράσουν την κοινή δυσκολία. Ο ένας από τους δύο ίσως να ενδιαφέρεται να γνωρίσει Το κατακριτέο στην όλη κατάσταση είναι το γεγονός ότι αν δεν υπήρχε αυτή η κοινή δυσκολία, οι δύο αυτοί άνθρωποι πιθανώς να μην αντάλλαζαν ούτε μια κουβέντα. Έτσι, εμφανίζεται το στοιχείο της υποκρισίας και της ψευδαίσθησης της φιλίας. Λες και δεν είχαμε ήδη αρκετά προβλήματα στην επικοινωνία με τους συνανθρώπους μας ήρθε να προστεθεί και αυτό το νέο βάρος.

Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω από αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Έχω συμμετάσχει και εγώ σε τέτοιου είδους σχέσης. Τουλάχιστον όσες φορές έγινε, έγινε συνειδητά και δίχως κάποιο κίνητρο. Κοινώς, δεν ήμουν αυτός που αποκόμιζε κάτι από την ανταλλακτική σχέση. Βέβαια αυτά ανήκουν στο παρελθόν μιας και η υποκριτική υπάρχει για να βραβεύεται με Oscar και όχι για να συμμετέχει στις ανθρώπινες σχέσεις.

...This is the cloud that swallows trust
...This is the black that uncolors us
...This is the face that you hide from
...This is the mask that comes undone

Μοναξιά

Ξυπνάς...Το πρώτο πράγμα που θα δεις είναι το αγουρό-ξυπνημένο σου πρόσωπο στον καθρέφτη. Ετοιμάζεσαι ευλαβικά για το ξεκίνημα της νέας ημέρας και αφότου φορέσεις το καθημερινό σου προσωπείο, ξεχύνεσαι αγχωμένος προς τον χώρο εργασίας όπου και θα περάσεις το 1/3 της ημέρας σου.

Το βασίλειο της ρουτίνας σε καλοσωρίζει και η εργάσιμη ημέρα ξεκινά. Βλέπεις κόσμο. Μιλάς με συναδέλφους, μιλάς στο internet, επικοινωνείς, συναναστρέφεσαι, λύνεις προβλήματα. Αλλά και πάλι νιώθεις μόνος. Και πάλι νιώθεις το κενό της μοναξιάς να γιγαντώνεται μέσα σου. Όσο πασχίζεις να το καλύψεις τόσο αυτό μεγαλώνει. Όσο παλεύεις τόσο αυτή η κατάσταση χειροτερεύει. Νιώθεις ότι είσαι ο κυνηγός που μετατράπηκε σε θήραμα.

Μάλλον ο χρόνος θα χρειαστεί να καταθέσει τα διαπιστευτήρια του και να αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος γιατρός. Βέβαια ο αντίπαλος είναι σκληρός (ο πιο σκληρός απ' όλους...ο ίδιος μας ο εαυτός) και ο κίνδυνος υποτροπής σε κάτι χειρότερο, μεγάλος.

Το παρακάτω γνωμικό του Erric Hoffer δίνει μια καλή απάντηση σχετικά με το γιατί η μοναξιά τείνει να γίνει επιλογή πολλών...

With some people solitariness is an escape not from others but from themselves. For they see in the eyes of others only a reflection of themselves.

Το ρέκβιεμ ενός έρωτα

Βρίσκεσαι στη δίνη ενός χωρισμού. Σκέψεις σε πλημμυρίζουν. Συναισθήματα λύπης, θυμού και ανασφάλειας στοιχειώνουν μέσα σου. Κυκλικά συναισθήματα (αγάπη-λύπη-θυμός-λύπη-αγάπη) σε κάνουν να νιώθεις ότι κάποιος σε βασανίζει, βρέχοντας σε πότε με παγωμένο και πότε με καυτό νερό.

Εκεί που όλα είναι βαμμένα στην πιο μαύρη τους απόχρωση, εμφανίζεται ένας άνθρωπος από το πουθενά και κάνει το σκηνικό "ανοιξιάτικο". Σε πιάνει από το χέρι και με τον ενθουσιασμό του σε παρασέρνει μακριά από το ζοφερό μέρος που βρισκόσουν, σε σώζει από τα απειλητικά "σαγόνια" της κατάθλιψης. Σε κάνει να θες να προσπαθήσεις, να αισθανθείς, να αφεθείς. Αφήνεσαι, και το ταξίδι ξεκινά. Και εγέννετο μια νέα σχέση...

Ο καιρός όμως περνάει. Προχωρά με γρήγορο διασκελισμό. Καταστάσεις και άνθρωποι αλλάζουν. Συναισθήματα νέα γεννιούνται. Κοινές προσωπικές εμπειρίες συμπληρώνουν το παζλ της σχέσης. Το τοπίο όμως έχει πάψει να είναι καθαρά "ανοιξιάτικο". Σύννεφα εμφανίζονται στη σχέση και εκεί που όλα ήταν ειδυλλιακά, συχνά χρειάζεται να μπαίνεις στα χαρακώματα για να αντιμετωπίσεις το έτερον ήμισυ.

Έτσι καταλήγεις να κάνεις συμβιβασμούς, να καταπιέζεσαι, να καταπιέζεις, να σε κουράζεις και να αναρωτιέσαι αν είναι σωστό όλο αυτό που συμβαίνει. Εφόσον πασχίζεις να συντηρήσεις αυτό για το οποίο έχεις μοχθήσει να χτίσεις, περιμένεις και από τον συνοδοιπόρο σου να έχει την αντίστοιχη υπομονή. Όμως στην πλέον ανυποψίαστη στιγμή νιώθεις το χέρι που σε τράβηξε από την αρχική δίνη να σε αφήνει. Να σε αφήνει να αναρωτιέσαι το γιατί σε άφησε. Γιατί το έβαλε στα πόδια όταν γινόταν η προσπάθεια να σωθεί το καράβι που έβαλε νερά στο αμπάρι του. Ερωτήματα αναπάντητα αλλά γνωστής φύσης, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που τα αντιμετωπίζεις.

Βρίσκεσαι πάλι στη δίνη ενός χωρισμού. Σκέψεις πάλι σε πλημμυρίζουν. Πάλι ελπίζεις να βρεθεί γρήγορα ο άνθρωπος που θα σε τραβήξει από την θλιβερή σου καθημερινότητα. Και η επανάληψη συνεχίζεται..

Κοριτσάκια "9-5"

Αυτό είναι ένα mail το οποίο έστειλε ένας καλός φίλος. Αν και είναι λίγο υπερβολικό κάποιες στιγμές, θα δείτε να περιγράφει μια κατάσταση που σίγουρα έχετε αντικρύσει αλλά δεν έχετε συνειδητοποιήσει. Επίσης το κείμενο είναι εκτενές αλλα αξίζει η κάθε γραμμή από την οποία θα περάσει το μάτι σας. Πάμε λοιπόν...

Ορισμός

Το κοριτσάκι εννέα πέντε είναι μικρό. Από 20 μέχρι 30. Μετά τα 30 περνάει σε άλλο στάδιο και δεν κάνει σε κανέναν. Ένα επιτυχημένο κοριτσάκι εννέα πέντε το πολύ μέχρι τα τριάντα έχει παντρευτεί. Αν πατήσει τα 30 και δεν παντρευτεί γίνεται προϊσταμένη, κακιώνει αρχίζει να θυμίζει τη συμπεριφορά της Samantha από το Sex & The City.

Που μένει

Μόνο με τους γονείς. Ποτέ και με κανέναν τρόπο δεν θα φύγει από το σπίτι της. Ποιος θα της ετοιμάζει μετά φαγητό, να το βάζει στα ταπεράκια της για να πηγαίνει στη δουλειά; Όταν έχει κάνει μανικιούρ ποιος θα βάζει πλυντήριο και θα απλώνει τα ρούχα; Η μέρα που θα φύγει από το σπίτι της είναι η μέρα που θα πάει να μείνει με τον μέλλοντα σύζυγο της, μετά τον επίσημο αρραβώνα βέβαια, όταν θα αγκαλιάσει τη μαμά της με κλάμματα και θα της ψιθυρήσει «έλα αύριο να μαγειρέψουμε μαζί» και θα χωθεί στην αγκαλιά του μπαμπά της «όπως τότε» που ήταν μικρή.

Που δουλεύει

Την έχετε δει κι εσείς. Δουλεύει στη Γραμματεία, στο Τμήμα Εξυπηρέτησης Πελατών, στο λογιστήριο κλπ. Κάνει δουλειά γραφείου και για να είναι ευτυχισμένη, οι συνάδελφοι της πρέπει να είναι γυναίκες. Να' χει κάποιον να πει δυο κουβέντες. Δεν κάνει ποτέ υπερωρίες και δεν θέλει να ανέβει επαγγελματικά. Έχει τη δουλίτσα της, το αυτοκινητάκι της, το σπιτάκι της , έναν άντρα θέλει να βρει τώρα να κάνει οικογένεια να ησυχάσει. Η δουλειά της είναι σχετικά απλή και δεν κατάλαβε ποτέ τις συναδέλφους που περάσανε από το τμήμα της και φύγανε για κάπου καλύτερα ή ζητήσανε να αλλάξουνε τμήμα. Η δουλειά της είναι αδιάφορο αν της αρέσει ή όχι. Εκείνη «έρχεται, κάνει τη δουλίτσα της και φεύγει». Χτυπάει κάρτα με ακρίβεια, ξέρει τη δουλειά μέχρι εκεί που χρειάζεται και δεν την ενδιαφέρει να κάνει κάτι παραπάνω ούτε με τη δουλειά, ούτε με τίποτα μέσα στη δουλειά.

Σπουδές

Αδιάφορο. Το φαινόμενο κοριτσάκι "9-5" δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί να έχει τελειώσει ιδιωτικό πανεπιστήμιο, ΙΕΚ, ΤΕΙ, μια σχολή του κώλου, να έχει πάει εξωτερικό ή να έχει τελειώσει και κάποια high-class σχολή στα Ελληνικά Πανεπιστήμια.

Τι φοράει

Μόνο και πάντα την τελευταία λέξη της μόδας. Όποιο και αν είναι το στυλ της, ότι και να προτιμά από τη μόδα της σαιζόν είναι σίγουρο ότι θα το αποκτήσει. Περνάει ατελείωτες ώρες μπροστά στις βιτρίνες μαζί με άλλα κοριτσάκια εννέα πέντε και αγοράζει τουλάχιστον 3 περιοδικά μόδας το μήνα. Προσέχει πολύ τα ρούχα της και είναι πάντα βαμμένη. Αν συνειδητοποιήσει ότι βγήκε από το σπίτι χωρίς μέηκ απ θα πάθει τρία απανωτά εγκεφαλικά και θα την χάσουμε νέα.

Τι οδηγεί

Είναι η "κότα" που έχουμε βρίσει όλοι. Οδηγεί ένα από τα παρακάτω μοντέλα:

PEUGEOT 206-306
CITROEN SAXO-C2-C1
FIAT PUNTO-SEICENTO
VOLKSWAGEN GOLF-POLO

Οι φίλες της

Όλος ο κόσμος. Μπαίνει στη δουλειά το πρωί και χαιρετάει τους πάντες με την τέλεια οδοντοστιχία της και αφήνει το διακριτικό της άρωμα να ξεχυθεί στον χώρο. Κοπλιμεντάρει όλες τις γυναίκες για τα μαλλιά τους και η κουβέντα με τις κολλητές της από τη δουλειά ξεκινάει. Τί έκανε χτες, από που πήρε αυτό που φοράει, «ωραίες οι ανταύγειες καλή μου σε φωτίσανε». Μετά δουλεύει, μετά κάνει κανένα διάλειμα, τρώει από το τάπερ, ξαναδουλεύει, κάνει διάλειμα, τελειώνει τη δουλειά, φεύγει χαρούμενη λέγοντας τί έχει κανονίσει για το απόγευμα.

Τι ακούει

Βανδή, Βίσση, Ρέμο και λοιπά σουξέ. Η Χαρούλα Αλεξίου την ρίχνει ψυχολογικά και οτιδήποτε έντεχνο τους φαίνεται λίγο μπανάλ. Ροκ ακούγανε τα φρικιά στο σχολίο και «δε μου πάει η μαύρη σκιά αγάπη μου». Κουνιούνται ρυθμικά στα μπαρ αυστηρά με τον άντρα που τις συνοδεύει αλλά δεν είναι για πολλά-πολλά.

Σεξ

Θα σας βγάλουν την Παναγία μέχρι να τις ρίξετε στο κρεβάτι, ενώ ως γκόμενες είναι τελείως βαρετές. Στοματικό θα σας κάνουν αφού κλείσετε χρόνο. Προσποιούνται τους οργασμούς τους και τελικά ΠΟΤΕ δεν έχουν αγγίξει τον εαυτό τους (απίστευτο και όμως αληθινό). Γουστάρουν ιεραποστολικό και για να πέσουν «στα τέσσερα» πρέπει να είναι εθνική εορτή.

Τι γίνονται όταν μεγαλώσουν

• Ως σύζυγοι: Καταρχήν έχουν λεφτά. Επίσης ο άντρας τους (αν είναι έξυπνος) τις κερατώνει ασύστολα και αυτές δεν παίρνουν μυρωδιά. Το κέρατο τους έχει φτάσει μέχρι την αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι και αυτές είναι ακόμα Τρίκαλα.
  

• Ως μανάδες: Υπερπροστατευτικές. Θέλουν το καλύτερο, για τα βλαστάρια τους, είναι οι μανάδες που σκάνε με ταγέρ να πάρουνε βαθμούς, γεμίζουν τα παιδιά τους με φροντίδες και καλλυμένη καταπίεση, τα γεμίζουν ενοχές και μετά αυτά γίνονται ναρκομανείς, ξέκολλα και λοιπά χαριτωμένα ή μπούληδες διευθυντές.

• Ως γκόμενες: Κρατάνε μια μαλακισμένη στάση αξιοπρέπειας απορρίπτωντας οτιδήποτε έξω από τα συνηθισμένα. Ξαφνικά, ξυπνάνε στα σαράντα τους και αν δεν βαριούνται και αν δεν το μάθει ποτέ κανένας αρχίζουν τις μαλακίες με τα τεκνά ή εναλλακτικά το ρίχνουν στα ηρεμιστικά.

Γενικά

Έχει πήξει η πιάτσα από κοριτσάκια "εννέα πέντε". Είναι η γκόμενα που η μάνα σας θα χαρεί να δει. Που το σόι σας θα λατρέψει. Που θα σας γεμίζει φροντίδες. Που θα θυσιαστεί για να κάνετε καριέρα. Που θα μεγαλώσει τα παιδιά σας, θα φροντίζει το σπίτι σας και θα γίνει θυσία για την οικογένεια της με έναν τρόπο αγνό, του χωριού, απίστευτα θεατρικό και άχρηστο. Και τελικά είναι η γκόμενα που επειδή δεν έχει φαντασία δεν θα ικανοποιήσει ποτέ τη δική σας.

Το καλό παιδί

Επανέρχομαι στο θέμα της κρίσης, μιας και το επανέφερε στην σκέψη μου μια συζήτηση που είχα τις προάλλες με ένα φίλο. Αυτή τη φορά θα αποφύγω τον σκιερό ακαδημαϊκό τομέα και θα επικεντρωθώ στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα.

Είναι σύνηθες φαινόμενο πολλές σχέσεις να δημιουργούνται μέσω συστάσεων μεταξύ κοινών γνωστών. Παραθέτω ένα παράδειγμα για να προσανατολιστούμε στον παρακάτω εικονικό διάλογο..."Έχω ένα φίλο που είναι ελεύθερος". "Έχω μια φίλη που είναι επίσης ελεύθερη". "Ωραία, ας κανονίσουμε μια συνάντηση να δούμε αν μπορούμε να τους φέρουμε κοντά".

Κάπως έτσι γίνεται η πρώτη προσέγγιση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα. Όταν λοιπόν φτάσει η επίμαχη ώρα της κρίσης μετά από το πρώτο "κοινό" ραντεβού, που συνήθως αυτή εκφράζεται με μια ερώτηση της μορφής "Πως σου φάνηκε ο / η ...;", αυτή έχει δύο πιθανά αποτελέσματα. Είτε υπάρχει προσέγγιση / ενδιαφέρον , είτε αδιαφορία από τα μέλη του δυνητικού ζευγαριού.

Στην πρώτη περίπτωση, μπορείς να πεις μια γνώμη που σε εκφράζει και συνάμα δεν σε φέρνει σε αμηχανία μιας και λες αυτό που πραγματικά πιστεύεις / αισθάνεσαι. Ως εδώ όλα είναι εύκολα. Στην δεύτερη περίπτωση, ο αρνούμενος να υποκύψει στο "προξενιό" πρέπει να βρει μια δικαιολογία που συγχρόνως θα τον εκφράζει, θα περνάει το μήνυμα "Δεν ενδιαφέρομαι" και δεν θα βλάπτει τον εγωισμό του άλλου. Κοινώς, πρέπει το χάπι να επιχρυσωθεί με κάποιον τρόπο.

Η πιο εύκολη δικαιολογία σε αυτή την περίπτωση είναι της μορφής "Είσαι καλό παιδί / κοπέλα, αλλά αυτό τον καιρό δεν ενδιαφέρομαι να συνάψω κάποια σχέση". Απλό να το σκεφτείς, αλλά ακόμη πιο απλό να το απορρίψεις αν ξεπεράσεις το σοκ / εκνευρισμό που επέρχεται από την άρνηση.

Ο αρνούμενος λοιπόν έχει περάσει το μήνυμα αλλά συγχρόνως έχει πέσει στην παγίδα της κρίσης. Πως μπορείς να κρίνεις κάποιον με τον οποίο έχεις συναναστραφεί 2-3 ώρες και το μόνο που έχετε ανταλλάξει είναι λιγοστές απόψεις; Πως μπορείς να μιλήσεις για μια μοναδική προσωπικότητα έχοντας ελάχιστη επαφή μαζί της; Οι ερωτήσεις αυτού του είδους είναι αμέτρητες.

Δυστυχώς αυτό που περιέγραψα πιο πάνε δεν ονομάζεται "κρίση" αλλά "υποκρισία". Το αποθαρρυντικό σε όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι η υποκρισία κάνει την εμφάνιση συχνά στις διαπροσωπικές σχέσεις. Καλύτερα λοιπόν να έιμαστε ειλικρινής παρά να φοβόμαστε να μιλήσουμε για αυτό που νιώθουμε φοβούμενοι μήπως φανούμε "κακοί". Τουλάχιστον έτσι δείχνουμε στον άλλον ότι τον εκτιμούμε και δεν τον θεωρούμε αρκετά αφελή έτσι ώστε να πιστέψει κάτι που λέγεται συνήθως στα χρόνια που είμαστε μαθητές.


Υ.Γ.: Αφιερωμένο στα αγοράκια και κοριτσάκια της κάστας "9-5".

Οδηγώντας στην πόλη

Μετά από άλλο ένα 8ωρο, ετοιμάζεσαι για την δοκιμασία της επιστροφής στην έδρα σου που συνδυάζει συγχρόνως την ξεκούραση και ηρεμία στο υποσυνείδητο σου. Εκεί που νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει , τότε εμφανίζονται μπροστά σου περήφανα το εμπόδιο του μποτιλιαρίσματος και ο κίνδυνος από πιθανή σύγκρουση με τον κάθε ανώριμο, αφηρημένο, ακατάλληλο κάτοχο διπλώματος.

Αναρωτιέμαι αν τελικά πρέπει να γίνονται ψυχοτεχνικοί έλεγχοι σε αυτούς που μελλοντικά θα πιάσουν στα χέρια τους το τιμόνι. Αρκεί να είσαι απλά ο χειριστής ενός μηχανικού οργανισμού; Αρκεί να γνωρίζεις τον τρόπο που πρέπει να κυκλοφόρεις αλλά να μην τον εφαρμόζεις;

Όχι μόνο πρέπει να υπάρχει η αντίστοιχη ωριμότητα από τον οδηγό, αλλά ταυτόχρονα αυτή θα πρέπει να συμβαδίζει με την αναγνώριση των πιθανών κινδύνων από κάποια λανθασμένη αντίδραση. Η Αθήνα δυστυχώς δύσκολα συγχωρεί λάθη όταν αυτά καταγράφονται στους κακοφτιαγμένους δρόμους της. Και να ήταν μόνο οι δρόμοι που δημιουργούν το πρόβλημα...Υπερπληθώρα αυτοκινήτων, ανύπαρκτη αστυνόμευση (αυτή υπάρχει για τα αλκο-τεστ του Σαββάτου και για τους εγκληματίες με τα παπάκια), απουσία του "βούρδουλα" που καταλαβαίνει ο μέσος Έλληνας και το μείγμα δένει ιδανικά.

Λύσεις υπάρχουν; Ναι, αλλά για άλλη μια φορά όχι αυτές που προτείνουν οι πολιτικοί και διάφορες επιτροπές σοφών. Δεν αρκεί ένα "Πάρτε όλοι συγκοινωνία...Αφήστε τα αυτοκίνητα στο σπίτι...Αφήστε τα μίση...". Έχει δοκιμάσει άραγε κάποιος πολιτικός (ο οποίος έχει και σωφέρ) να μπει σε ένα τρόλλευ που πάει στην Κυψέλη γύρω στις 17.30; Μάλλον όχι...Μιλώντας εκ του ασφαλούς όλα φαίνονται εύκολα και ρόδινα.

Η λύση πηγάζει για άλλη μια φορά από εμάς και τις ενέργειες μας. Το σκηνικό που έχει στηθεί εδώ και πολλά χρόνια δεν ευνοεί ιδιαίτερα οποιαδήποτε υλοποίηση που θα βελτιώσει/διευκολύνει μια καθημερινή διαδικασία (βλ. οδήγηση), όμως με το παράπονο δεν λύθηκε ποτέ τίποτα.