Γράφω και πάλι μετά από καιρό, μιας και βρίσκομαι στην δίνη αρκετών σκέψεων σχετικά με τα παιχνίδια στα οποία "συμμετέχουμε", καθημερινά, εν γνώση ή άθελα μας.Παιχνίδια στη δουλειά, στις σχέσεις με τους άλλους, παιχνίδια που κάνει το ίδιο μας το μυαλό. Άλλα οδηγούν στην ευτυχία (πρόσκαιρη) και άλλα κάνουν την εικόνα μαυρόασπρη.
Εν προκειμένω, οι σκέψεις μου εστιάζονται στο ρίσκο και την συμμετοχή στο παιχνίδι, όποιο και να είναι αυτό. Παλιά με προφύλασσα, απέχοντας απ' ότι μου φάνταζε ως επικίνδυνο για την ψυχική και σωματική μου ύπαρξη. Ζωή σε γυάλα, ζωή μέσα σε ένα λαγούμι. Τελικά έκανα λάθος. Η ζωή είναι συλλογή εμπειριών, οπότε και πρέπει να συμμετέχω όσο πιο ενεργά γίνεται.
Βέβαια σε κάθε παιχνίδι, υπάρχει και το τελικό αποτέλεσμα. Νίκη και ήττα. Χαρά και λύπη. Χαμόγελο και δάκρυ. Παλιά ήθελα πάντα να κερδίζω, να έχω το πάνω χέρι και την ικανοποίηση της επιτυχίας. Εφηβικός εγωισμός και ανασφάλεια.
Τώρα πλέον "παίζω" κυρίως για την εμπειρία, δίχως το άγχος της νίκης και τον φόβο της αποτυχίας. Όχι ότι σνομπάρω την επιτυχία, αλλά μπορώ να ζήσω και μετά από μια ηχηρή σφαλιάρα. Άλλωστε αυτή είναι που σε αφυπνίζει, σε κάνει να δεις λάθη και να μάθεις.
"Face the music even if you don't like the tune."
