Της αχαριστίας το ανάγνωσμα

Σε αυτή την ανάρτηση δεν πρόκειται να φλυαρήσω. Παραθέτω κάποιες "νόστιμες" παραθέσεις σχετικά με την αχαριστία, οι οποίες βρίσκουν εφαρμογή στην καθημερινότητα μας. Προσπαθείστε να σκεφθείτε κάποιον για τον οποίο ισχύουν τα παρακάτω. Για να σας βοηθήσω, ξεκινήστε πρώτα με τον εαυτό σας...

αχαριστία, η: Ουσιαστικό το οποίο υποδηλώνει την έλλειψη ευγνωμοσύνης.

• Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που περισσότερο δένεται μ' εκείνους στους οποίους έκανε κάποια ευεργεσία, παρά μ' εκείνους που του έκαναν κάτι καλό. (Ν. Μακιαβέλης)
  

• Να σιωπά εκείνος που έδωσε, να μιλάει εκείνος που πήρε. (Θερβάντες)

• Το πρώτο βήμα της αχαριστίας είναι να αναζητάς τα κίνητρα του ευεργέτη. (Π. Μπουάστ)

• Η ευγνωμοσύνη γερνάει γρήγορα. (Αριστοτέλης)

• Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός από αυτόν που έχεις ευεργετήσει . (Σωκράτης)

• Τίποτε δεν είναι αρκετό για όποιον το αρκετό είναι λίγο. (Επίκουρος)

• Η αχαριστία είναι παιδί της ευεργεσίας. (Πολύβιος)
  

• Ο άντρας χάνει το ενδιαφέρον για τη γυναίκα η οποία τον πάρα πολύ αγαπά, και το αντίθετο. Όπως φαίνεται στον έρωτα τα πράγματα είναι παρόμοια με την ευεργεσία: εκείνος που δεν μπορεί να την ανταποδώσει γίνεται αχάριστος. (Ν. Σαμφόρ).

Χρόνια πολλά σε όλους...

Got Milk?

Φτάνει κάποτε η στιγμή λοιπόν που το οικογενειακό περιβάλλον θέλει να σε κρατήσει κοντά του αλλά εσύ νιώθεις κάτι να σε ωθεί μακριά προς το γοητευτικό άγνωστο και συνάμα ανεξερεύνητο.

Η ώρα του "απογαλακτισμού" μάλλον έχει φτάσει και το βήμα πρέπει να γίνει ανεξαρτήτως του οικονομικού και συναισθηματικού κόστους που μπορεί να έχει αυτό πάνω σε εσένα και τα υπόλοιπα μέλη του περίγυρου σου. Άλλωστε τη ζωή την ζεις για εσένα και όχι για τους άλλους. Στην ελληνική οικογένεια λίγοι το καταλαβαίνουν αυτό, μιας και όταν μιλήσεις πρώτη φορά για την αλλαγή στέγης εμφανίζονται 1000+1 προβλήματα από το πουθενά. Αποδεκτή αντίδραση αλλά όχι κάτι που πρέπει να σε αποτρέψει.

Λέγοντας τώρα "απογαλακτισμό" δεν εννοώ την ανώδυνη φυγή από το σπίτι, σε ένα μέρος όπου τα πάγια έξοδα σου θα είναι πληρωμένα από το οικογενειακό πορτοφόλι. Πρέπει να τραβήξεις το κουπί που σου αναλογεί για να καταλάβεις την πραγματική χαρά της δικιάς σου προσωπικής ζωής.

Οι Γερμανοί λένε "No pain, no gain...". Έτσι και εδώ. Θα δουλέψεις για να πληρώσεις το ενοίκιο, τους λογαριασμούς, το φαγητό και τον καφέ σου. Και όταν θα τα έχεις καταφέρει θα μπορείς να καυχιέσαι μέσα σου ότι έχεις καταφέρει να είσαι αυτόνομος και έτοιμος να περάσεις στο επόμενο στάδιο (το οποίο δεν είναι ο γάμος και η δημιουργία οικογένειας).

Σε λίγο καιρό μετακομίζω και οι αντιδράσεις μέσα μου είναι ποικίλες. Κάθε αλλαγή είναι δύσκολη. Καλύτερα όμως να κολυμπήσεις στα βαθιά, παρά να "λιμνάσεις"...

"Suffering makes you deep. Travel makes you broad. In case I get my pick, I'd rather travel.."

Me vs eM Chronicles - Ep. 3 - Ανακωχή

Αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένος να κάνω εγώ την αρχή παρόλο που σιχαινόμουν το ειρωνικό χαμόγελο που είχα δει σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Η σκέψη μου είχε κατρακυλήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια και έπρεπε κάπως να αποφύγω την ισοπέδωση που προκαλεί αυτός ο εμφύλιος. Έπρεπε να επιτευχθεί αυτή η ανακωχή που θα βοηθούσε και τους δυο μας να συνεχίσουμε την κοινή πορεία.

Στάθηκα μπροστά του και πάλι όντας σε εγρήγορση. Περίμενα την αντίδραση του και αυτή δεν άργησε να έρθει. Με κοίταξε αμίλητος, δίχως κάποιο σημάδι ειρωνείας ή ανείπωτης ικανοποίησης.

- "Ξέρω γιατί ήρθες..."
- Πως..;
- "Το ίδιο νιώθω και εγώ. Οφείλω να σου εξομολογηθώ ότι με φόβισες την τελευταία φορά μιας και ήσουν αρκετά απόλυτος. Είσαι γνωστός ξεροκέφαλος.."
- Το σκέφτηκα και πάλι...Αυτός ο εμφύλιος δεν ωφελεί κανέναν μας. Μόνο απώλειες θα καταμετράμε στο τέλος.
- "Συμφωνώ μαζί σου. Κοίτα να καταλάβεις όμως ότι δεν είμαι εχθρός σου, ότι θέλω το καλύτερο για εσένα και δεν μπορείς να φεύγεις και να έρχεσαι όποτε σου καπνίσει. Δεν θα είμαι πάντα σαν την μητέρα που υποδέχεται τον άσωτο υιό."
- Αυτό σημαίνει ότι έχουμε ανακωχή;

Δεν απάντησε κάτι. Μονάχα μου γύρισε την πλάτη, γύρισε λίγο το πρόσωπο του και με κοίταξε λοξά. Χαμογέλασε και προχώρησε προς το βάθος του κόσμου του. Λίγο πριν χαθεί τον άκουσα να σιγο-τραγουδά...

"...I won't be the one to disappoint you anymore,
I know, I've said all this and that you've heard It all before,
The trick is getting you to think that all this was your idea..."

Me vs eM Chronicles - Ep. 2 - Αντεπίθεση

Άλλη μια μέρα πέρασε από πάνω μου, δίχως να αφήσει κάτι το ιδιαίτερο. Οι αγγλόφωνοι το ονομάζουν "flat line". Επιστρέφοντας στη βάση μου ένιωσα μια περίεργη ανησυχία που για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να εξηγήσω. Ένστικτο; Προαίσθημα; Η απάντηση δεν ήταν ξεκάθαρη μέσα μου. Απλά κάτι με προειδοποιούσε.

Αφού ολοκληρώθηκαν τα τυπικά και μπήκα στο δωμάτιο μου, οι ανησυχίες επιβεβαιώθηκαν. Ο επίμονος άλλος μου εαυτός στεκόταν εκεί, έχοντας όμως μια μεγάλη "χαρακιά" πάνω του, προϊόν του προηγούμενου διαξιφισμού μας. Αυτή τη φορά με εξέπληξε ρίχνοντας άμεσα τα βέλη του. Είχε καταλάβει ότι θα τον αγνοούσα επιδεικτικά για άλλη μια φορά.

- "Ξέρεις, αυτό που έκανες τις προάλλες δεν σε χαρακτηρίζει. Νομίζω ότι ξεχνάς ποιον έχεις απέναντι σου."
- Το ότι έχω φτάσει σε αυτό το τέλμα ευθύνεσαι κατά ένα μεγάλο μέρος εσύ. Οπότε μην μου ζητάς και τα ρέστα.
- "Μπράβο αχαριστία...Τις άλλες φορές που ήμουν εκεί να σε στηρίξω το ξέχασες. Το ψυχολογικό ντοπάρισμα που σου έδινα, και αυτό το λησμόνησες. Το έχεις καταλάβει ότι δεν μπορείς χωρίς εμένα; Έχει μπει στο ξεροκέφαλο σου ότι μόνο με εμένα θα είσαι για πάντα μαζί;"
- Επειδή το έχω καταλάβει, γι' αυτό και σε κρατώ σε απόσταση τώρα. Δε χρειάζομαι "χάδια" και εύκολες λύσεις. Πρέπει να απαγκιστρωθώ από το υπερεγώ που μου έχεις χτίσει. Αρκετά..
- "Ωραία λοιπόν. Κάνε με στην άκρη αν αυτό νομίζεις ότι θα σε βοηθήσει. Να δεις όμως που εσύ θα με αναζητήσεις και πάλι..."
- Αν και με πονά που το παραδέχομαι, θα συμφωνήσω μαζί σου.

Άλλαξα στα γρήγορα και βγήκα έξω να ξεχαστώ. Η αντεπίθεση του με είχε βρει απροετοίμαστο και ο αιφνιδιασμός είχε πετύχει. Άλλη μια χαμένη μάχη...

Me vs eM Chronicles - Ep. 1 - Ο καθρέφτης

Κοιμόμουν , ώσπου ξαφνικά κάτι διέκοψε το φως του φεγγαριού που έπεφτε στο πρόσωπο μου και με ξύπνησε. Άνοιξα τα μάτια μου διστακτικά φοβούμενος τι θα αντικρίσω. Αυτός στεκόταν εκεί, ψυχρός, οπλισμένος με απέραντη υπομονή και ένα ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

Δεν του χάλασα το χατίρι. Άφησα το κρεβάτι μου με ραθυμία και πήγα προς το μέρος του. Τον κοίταξα κατάματα και παρόλο που επέμεινα δεν έκανε το πρώτο βήμα. Έτσι πήρα το θάρρος να κάνω την αρχή για να ξεμπερδεύω μια ώρα αρχύτερα αυτή τη δυσάρεστη επικοινωνία.

- Τι θες πάλι; Πρέπει κάποια στιγμή να με αφήσεις να ηρεμήσω...
- "Είδες που δεν μπορείς να μου αντισταθείς τελικά;"
- Ωραία...Αφού το καταλάβαμε αυτό, μπορείς να μου πεις γιατί νιώθω έτσι; Γιατί δεν μπορώ να ησυχάσω; Γιατί νιώθω σαν να έχω πιαστεί στον αόρατο ιστό μιας αράχνης;
- "Αφού εσύ το διάλεξες φυσικά..Έχεις άλλη ανόητη ερώτηση να μου κάνεις πριν σου πω αυτό που θέλω;"
- ...(κοίταξα πίσω μου αισθανόμενος ότι κάτι έλειπε πλέον από τον χώρο μου)
- "Έχεις ένα μήνυμα και εγώ την ευθύνη να στο μεταφέρω...Είσαι μόνος αυτό τον καιρό. Μπορεί κάποια στιγμή να συναντηθείτε πάλι, όταν..."
- Δεν έχω τίποτα για να ελπίζω, δεν έχω κάτι να περιμένω...Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

Πριν προλάβει να απαντήσει κάτι, είχα γυρίσει την πλάτη μου και επέστρεφα στις αγκάλες του Μορφέα. Στην τελευταία μου ματιά προτού ξεκινήσω την περιήγηση στον χώρο του υποσυνείδητου διέκρινα ένα μεγάλο ράγισμα στον καθρέφτη. Κοιμήθηκα με κληρονομιά μου ένα χαμόγελο...

Post Mortem

Ο χρόνος προχωρά με βήμα γοργό. Δεν περιμένει και δεν λυπάται κανέναν. Από εκεί που είσαι μικρός, ανυποψίαστος, ξέγνοιαστος, εκεί που οι συγγενείς σου τσιμπάνε το μάγουλο και σου λένε πόσο μεγάλωσες, εκεί που σου εύχονται καλή σταδιοδρομία, φτάνει η στιγμή που έχεις να αντιμετωπίσεις το θάνατο σαν ένας μέρος της ζωής. Πόσο καλά προετοιμασμένος είσαι όμως για να δεις και αυτή την πλευρά της ζωής;

Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή μου έχουν πει. Σε αυτό το τέλος, το μόνο που ξεκινά είναι το φιλμ με τις αναμνήσεις, τις κοινές εμπειρίες και συζητήσεις που είχες με τον άνθρωπο που "έφυγε". Κάνεις έναν απολογισμό από αυτά που σου άφησε, από αυτά που θα θυμάσαι και θα τα μεταδόσεις κάποια στιγμή και εσύ στα παιδιά σου. Η ανάμνηση είναι αυτή που παραμένει. Τα άσχημα και θλιβερά μπαίνουν στην άκρη. Το μυαλό αποφασίζει τη διαμόρφωση και ταξινόμηση αυτών των αναμνήσεων. Απομένει μόνο το ερέθισμα που θα βγάλει από το συρτάρι των αναμνήσεων το κατάλληλο λήμμα.

Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο θείο μου που έφυγε τόσο απρόσμενα και άξαφνα τα ξημερώματα της Παρασκευής.

Salto Mortale

Φτάνει μια μέρα λοιπόν που χρειάζεται να αντιμετωπίσεις ένα δίλημμα σκληρό για τη λογική και το συναίσθημα σου. Και τα δύο τραβάνε το σχοινί στο οποίο ισορροπείς πάνω του. Salto mortale χωρίς προστατευτικό δίχτυ να σε περιμένει από κάτω σου.

Η ισορροπία είναι επικίνδυνη με απώτερο κίνδυνο την "πτώση" και την σύγκρουση με την κατάθλιψη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βγεις χαμένος. Μάλλον είναι πλεονεξία να τα θες όλα δίχως να αποχωριστείς κάτι από την κρύπτη με τα συναισθήματα σου. Απομένει λοιπόν να διαλέξεις τι θα κάνεις πέρα και τι θα έχεις να μετανιώνεις κάποια στιγμή μετά.

Η πάλη τον δύο όψεων ενός χαρακτήρα στο μεγαλείο της. Πάλη η οποία αφήνει μόνο πληγές και ερωτήματα σχετικά με το ποια από τις είναι η δυνατότερη. Ο παράγοντας που δεν έχει λάβει κανείς υπόψιν του είναι ότι η πάλη γίνεται πάνω σε ένα καράβι που βουλιάζει.

Όταν θα τελειώσει αυτή η εξουθενωτική πάλη ίσως να βρίσκεσαι ήδη στον "πάτο". Έτσι θα έχεις και να κολυμπήσεις προς την επιφάνεια για να συνεχίσεις την πορεία σου. Όπως είπε και ένας καλός φίλος "Κανείς δεν πρόκειται να σου δώσει το χέρι του για να σε βοηθήσει να βγεις ξανά στην επιφάνεια. Είναι όλα στο χέρι και στο μυαλό σου".