A nightmare to remember

Ένα τηλέφωνο χτυπά το καλοκαιρινό απόγευμα του Αυγούστου. Ο παππούς απαντά και μαθαίνει τα νέα. "Είναι στο νοσοκομείο..." και η γραμμή κλείνει. Τα μαντάτα διαδίδονται γρήγορα, παραλλάσσονται και λίγες στιγμές αργότερα η ερώτηση που σχηματίζεται στα χείλη του ξάδερφου..."Είναι ζωντανός...;".

Λίγο πιο νότια, εγώ να ανοίγω τα μάτια μου και να κοιτώ τον γαλανό ουρανό. Το κεφάλι μου 'αγκαλιασμένο' σφιχτά από το κράνος. Το σώμα μου να καίγεται από την άσφαλτο και ο πόνος να τρέχει μέσα μου με διακόσια. "Όχι...Εγώ το πέρασα αυτό...Δεν συμβαίνει πάλι".

Απότομο ξύπνημα. Ένας εφιάλτης που θα αργήσει να ξεθωριάσει...

A nightmare to remember
I'd never be the same
What began as laughter
So soon would turn to pain

The sky was clear and frigid
The air was thick and still
Now I'm not one to soon forget
And I bet I never will

Dream Theater - A nightmare to remember

Αριθμοί

Τελικά θα αθετήσω μια την υπόσχεση του προηγούμενου post μου. Και πως να μην το κάνω δηλαδή όταν η καθημερινότητα μου περιστρέφεται γύρω από μια 'άτυχη' στιγμή του καλοκαιριού. Και αριθμοί...Αριθμοί αρκετοί για να βάζω τους δικούς μου 'σελιδοδείκτες' στον καιρό που πέρασε και για να μου θυμίζουν. Αριθμοί σφηνωμένοι μέσα μου, που αυξάνονται μόνο και με βοηθούν όποτε θέλω να κάνω μια σύντομη αναδρομή.

1...μήνα έκανα να πατήσω το πόδι μου κάτω
2...βίδες στο γόνατο
3...μήνες αναρρωτική άδεια
4...μήνες μακριά από τη δουλειά
5...το πρωινό ξύπνημα του πρώτου καιρού
6...βίδες στην κερκίδα του δεξιού χεριού
7...μέρες η ίδια σύριγγα σφηνωμένη μέσα μου
15...μέρες ξαπλωμένος στο νοσοκομείο
18...ράμματα στο αντιβράχιο και άλλα τόσα στο γόνατο
25...ευρώ για να 'επιπλέω' στο χλωριωμένο νερό
29...Αυγούστου η στενή επαφή με τα κάγκελα της Αρδηττού
30...Νοεμβρίου επιστρέφω στο γραφειάκι μου
32...επισκέψεις για φυσικοθεραπεία (και έχει κι΄άλλο)
67...κιλά μόλις βγήκα από το Λαϊκό
73...κιλά τώρα μετά από προσπάθεια

End of the line

Φτάνει κάποια στιγμή λοιπόν που αποφασίζεις να βάλεις την τελεία. Φθάρηκα όλον αυτόν τον καιρό, οπότε ήρθε η ώρα να παύσω να γράφω για την περιπέτεια των τελευταίων σαράντα ημερών.

Όσο και να διαφωνούν ορισμένοι οι "πατερίτσες" με δίδαξαν καλά το μάθημα που έπρεπε να είχα μάθει εδώ και καιρό. Τέρμα οι εφηβικές "ονειρώξεις", οι απερισκεψίες και τα ακροβατικά. Σε παλαιότερη ανάρτηση, είχα αποτάξει τον παράγοντα ασφάλεια από πάνω μου. Εκείνη την εποχή με έπνιγε αλλά η θολούρα έκρυψε το επικείμενο κόστος. Λάθος μου, και τώρα είναι η ώρα της πληρωμής.

Το δικό μου "σεντούκι" κλείνει και μαζί του παίρνει ένα κομμάτι του εαυτού μου που το είχα αφήσει ελεύθερο να αλωνίζει, να με "χρεώνει" και να αλλοιώνει. Το δικό μου "σεντούκι" δεν έχει χώρο για σκληρά συναισθήματα , οργή, θυμό και μίσος, παρ' όλο που άνετα θα μπορούσαν να στριμωχτούν μέσα του. Το δικό μου "σεντούκι" θα καεί για να μην μπορώ να το βρω σε θάλασσες και λάκκους.

Είναι ώρα για αναδόμηση και σκέψη. Δίχως πολλά λόγια και υπερβολές. Δίχως τάση διαφήμισης και ωραιοποίησης. Μόνο πράξεις για τους αγαπημένους μου και εμένα. Λόγια που λέγονται για μια μόνο φορά. Πράξεις που θα γίνονται συνέχεια...

"Dead hourglass of time
Sand we will not ever find
We gather here today
Say goodbye
Cause you've reached the end of the line"

Metallica - The end of the line

Black Gives Way To Blue

Οι μέρες περνούν γρήγορα όπως είπα και σε προηγούμενη ανάρτηση μου. Και έτσι έρχονται πίσω οι δυνάμεις μου, ξυπνούν οι αγκυλωμένοι μύες και το ηθικό παίρνει το ασανσέρ για ψηλότερα πατώματα.

Νιώθω να γεμίζω πάλι από ενέργεια και θέληση για να συνεχίσω, να κυνηγήσω τους στόχους μου και όλα αυτά που ήθελα να κάνω καιρό τώρα. Βέβαια για να μην είμαι αχάριστος , έχω δίπλα μου ανθρώπους που με ωθούν να πετάξω από πάνω μου όποιες 'βοηθητικές ρόδες΄.

Εκείνη σταθερή, δίπλα στα πρώτα μου βήματα, η 'σφαλιάρα' όποτε πάω να ξεστρατίσω από το μονοπάτι που οδηγεί στην αποκατάσταση των τραυμάτων. Δεν θα βαρεθώ να το γράφω. Είναι η κινητήριος δύναμη μου αυτές τις ημέρες. Τελικά είμαι τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Θέλω κάποτε να το ανταποδώσω όλο αυτό. Όχι για να είμαστε πάτσι, αλλά επειδή το αξίζει μέχρι και την 'τελευταία σταγόνα' που έλεγε η ρεκλάμα.

Και ο ουρανός αρχίζει να γίνεται γαλανός ξανά...

"Lay down, black gives way to blue
Lay down, I'll remember you..."

Alice In Chains - Black Gives Way To Blue

1 μήνα μετά

Ένας μήνας ακριβώς σήμερα, από τότε που ξεκίνησε η περιπέτεια μου και να που συνεχίζω ακόμη να μαθαίνω.

α.) Δεν μου αρέσει το βλέμμα συμπόνοιας που εισπράττω όταν με βλέπουν στον δρόμο. Τραυματίας είμαι, όχι 'έτοιμος προς αναχώρηση'.
β.) Στο λύγισμα καλά τα πάμε. Στο τέντωμα έχουμε δουλειά ακόμη (βλ. γόνατο)
γ.) Η αξία του αντίχειρα είναι ανεκτίμητη, και όταν δεν λειτουργεί οι πιο απλές ενέργειες φαντάζουν βουνό (βλ. άνοιγμα βρύσης).
δ.) Οι μικροί αλτήρες (2-3kg) που σνόμπαρα επιδεικτικά, τώρα παίρνουν την εκδίκηση τους.
ε.) Όσο ξεθαρρεύω, τόσο πιο ανυπόμονος γίνομαι.
στ.) Τρώω συνέχεια και μέχρι πριν λίγες μέρες έχανα βάρος.
ζ.) Μια βόλτα στο πάρκο των παιδικών μου αναμνήσεων, μετά από ένα σ/κ κλεισμένος στο σπίτι είναι το καλύτερο φάρμακο για την ψυχολογία μου.
η.) Τελικά το Black Album είναι πέρα κριτικής (άρεσε στην μητέρα μου :)
θ.) Μια εβδομάδα έμεινε μέχρι να αποτινάξω από πάνω μου τις πατερίτσες.
ι.) Η υπομονή είναι ο καλύτερος σύμμαχος, αρκεί να τον αποκτήσεις.

Fast Forward

Όλα γίνονται τόσο γρήγορα. Οι ώρες περνούν σαν το τραίνο express που διασχίζει χωρίς στάση τους ενδιάμεσους σταθμούς. Οι ώρες κυλούν σαν το ποτάμι που φούσκωσε από την φθινοπωρινή βροχή. Έτσι και η ζωή μου αυτές τις ημέρες.

Ξύπνημα, πρωινό συνοδευόμενο από μια μικρή δόση απαισιοδοξίας, χάζεμα στις σελίδες του διαδικτύου, μια ματιά στην χαρτούρα του ΙΚΑ που κάθε μέρα θα συμπληρώσω αύριο, ασκήσεις για το δεξί μου γόνατο. Και η επανάληψη θα συνεχιστεί. Μέχρι πότε; Μέχρι να χωνέψω κάποια πράγματα και αποφασίσω να σοβαρευτώ.

Έπειτα έρχεται το βράδυ και μαζί με αυτό εκείνη που κάνει το σκοτάδι να μοιάζει λιγότερο μαύρο απ' όσο είναι. Με την παρουσία της με κάνει να θέλω να προσπαθήσω ακόμη πιο σκληρά για να ορθοποδήσω. Είναι το δικό μου χαπάκι για ντόπινγκ (και είναι και νόμιμο)...

Exit Night, Enter Light

Έφτασε κιόλας (;;;) η στιγμή που περίμενα δύο εβδομάδες τώρα. Αύριο βγαίνω και ήδη νιώθω καλύτερα. Καθαρά ψυχολογικά και μόνο, νιώθω σαν να έχει φύγει από πάνω μου μια άγκυρα που με έδενε για τα καλά στο δωμάτιο 252.

Ναι, κουράστηκα, φθάρηκα και θέλω νέο αέρα. Τι; Κοστίζει; Πληρώνω μετρητοίς γι' αυτό που έχω απολέσει 15 x 24 ώρες. Καλά, και τι είναι αυτό που σου λείπει τόσο και μας έγινες τόσο ανοιχτοχέρης ξαφνικά; Μου έλειψε ο χώρος μου, η ησυχία μου, οι ανθρώπινες στιγμές με εκείνη δίχως την παρουσία κανενός, δίχως τις κλεφτές ματιές και τα ένοχα βλέμματα.

Βρέχει έξω. Πόσο θα ήθελα να είμαι με ομπρέλα στο χέρι και να τριγυρνώ στα σοκάκια των Εξαρχείων για να δω κιθάρες, comics και βιβλία. Έπειτα μια κούπα ζεστό καφέ στο Studio με εκείνη να κοιτάζει μέσα από το θολό τζάμι, δίχως πολλά λόγια. Τόσο ζωντανές εικόνες. Τόση ανάγκη να γίνω καλά για να βγω από αυτό το σκοτεινό τούνελ και τρέξω πάλι σε δρόμους συννεφιασμένους, με ήλιο και παγωνιά.

(11 Σεπτεμβρίου 2009)

Εικόνες του μυαλού μου

Οι μέρες που απομένουν μέχρι να αναρρώσω πλήρως, μου θυμίζουν αγώνα σε τροχιά σπειροειδή που στο κέντρο έχει στρογγυλοκάτσει ο πόνος. Δίπλα μου τρέχει εκείνη υπομονετικά, με ρυθμό που να μπορώ να αντέξω για να συνεχίσω. Λίγο πριν ολοκληρώσω την διαδρομή, μου αφήνει το χέρι, ορμάει μπροστά και με περιμένει στον τερματισμό με μια αγκαλιά ανοιχτή για να ξεκουραστώ μέσα της...

Πόσα προλαβαίνεις να μάθεις σε 8 μέρες;

1.) Και μη χειρότερα.
2.) Το γινάτι βγάζει μάτι (διαπιστωμένο εις διπλούν).
3.) Το νοσοκομείο με αρρωσταίνει με τον πιο υγιεινό τρόπο.
4.) Η ακινησία με τρελαίνει.
5.) "Αυτό που οι σκύλοι βάφτισαν ..." δεν λέγεται μονάχα μέσα από λόγια. Γίνεται φανερό από πράξεις και ένα μόνο βλέμμα.
6.) Μισό χαμόγελο της αλλάζει την γκρίζα παλέτα που ετοιμάζεις κάθε βράδυ.
7.) Υπάρχει και χειρότερο από την τουαλέτα του στρατού (βλ. καθετήρας, πάπια).
8.) Ο μικρός θάλαμος νοσηλείας είναι καλύτερος από τον μεγάλο. Ο άδειος θάλαμος είναι καλύτερος και από τους δυο.
9.) Ο ήσυχος βραδινός ύπνος είναι ανάμνηση πλέον.
10.) Οι βλακείες που μπορείς να πεις πάνω στην απελπισία σου, είναι απλά τραγικές.
11.) Ο πόνος ξυπνά μαζί σου κάθε βράδυ αρκετές φορές, έτσι ώστε να θυμίζει πράγματα που πρέπει να γίνουν 'τατουάζ' στο μυαλό.
12.) Μπορεί να νυστάζεις αλλά δε θες να κοιμηθείς στο κρεβάτι αγκαλιά με τον πόνο.
13.) Η κακιά νοσοκόμα είναι ξανθιά (βαμμένη) και κοντή. Η καλή έχει ρεπό :(
14.) Ένας φίλος που περίμενα να δω, μάλλον δεν θα έρθει...

(6 Σεπτεμβρίου 2009)

Πόνος

Τελικά, είναι από τα πιο πολυσύνθετα συναισθήματα που "κυκλοφορούν" πάνω μας. Γιατί; Να κάποιοι λόγοι που πέρασαν από το κεφάλι μου:

• σου δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο ότι είσαι ζωντανός
• αν έχει πήξει λίγο το μυαλό, σου μαθαίνει πράγματα, σε κάνει να εκτιμάς και να "ζυγίζεις" καλύτερα καταστάσεις
• αν δεν σε σκοτώσει σε κάνει πιο δυνατό από πριν (βλ. πλάκα ευγενούς μετάλλου σφηνωμένη @ δεξί αντιβράχιο)
• δεν δημιουργεί παραισθήσεις και συννεφάκια τυλιγμένα με αυταπάτες
• σου ρίχνει την μυωπία μιας και αρχίζεις να βλέπεις διαφορετικά καθημερινά πράγματα και καταστάσεις
• σε κάνει να "ακούς" καλύτερα την γνώμη, μια ιστορία ακόμη και κάτι που αρχικά μοιάζει αδιάφορο
• σε μαθαίνει με το ζόρι ότι η σωματική ακεραιότητα ΔΕΝ διαπραγματεύεται για κανέναν λόγο
• σε μαθαίνει ότι η ακινησία είναι ο χειρότερος εχθρός σου και ο καλύτερος σύμμαχος του
  
• σε κάνει να ονειρεύεσαι τις στιγμές που θα έρθουν αφότου τελειώσει η επίσκεψη του πάνω στο σώμα σου

“We must embrace pain and burn it as fuel for our journey.”

Kenji Miyazawa

(10 Σεπτεμβρίου 2009)

iLiAS non-Walker

Πέμπτη και 5η μέρα στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Σκέφτομαι πότε θα βγω από εδώ έτσι ώστε να συρθώ σιγά-σιγά μακριά (βλ. πατερίτσες, νάρθηκας) από το δωμάτιο 252 της Ορθοπεδικής κλινικής.

Τρία κρεβάτια, τηλεόραση υγρών κρυστάλλων, κουρτίνα με όμορφα μπλε-κίτρινα γεωμετρήματα και θέα την ταράτσα της απέναντι πτέρυγας. Τα μάτια μου έχουν οργώσει τον χώρο 100άδες φορές από την στιγμή που άνοιξαν την Κυριακή και αφότου είχε αποχωρήσει η θολούρα της νάρκωσης.

Θέλω κιόλας να βγω έξω, να τρέξω μέσα στην αγκαλιά όλων αυτών που με περιμένουν. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Πρέπει να πονέσω, και θα πονέσω. Αυτό δε με πειράζει όμως γιατί θα μου μάθει πράγματα για εμένα. Ηθικό; Μια φορά και έναν καιρό, ακμαιότατο. Τώρα στα υπόγεια γιατί γνωρίζω πόσες ωραίες στιγμές θα στερήσω απ' όλους και κυρίως εκείνη που ξεροσταλιάζει δίπλα στον κύριο ξεροκέφαλο.

Νύσταξα...Λειτούργησε το παυσίπονο που μου δίνουν. Αφήνομαι στον Μορφέα...

(Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009)

Sanitarium

Ένδεκα μέρες μέσα στο γκρίζο κτίριο του νοσοκομείου 'Λαϊκό'. Η ρουτίνα καθημερινή και αδυσώπητη για να σου θυμίζει ότι είσαι καλά μαγκωμένος εδώ. Τα αόρατα δεσμά σου ρυθμίζονται από τον υδράργυρο και τις τιμές του. Ανεβαίνουν οι ενδείξεις; Σφίγγουν τα δεσμά. Ξεχνιούνται και πέφτουν; Χαλαρώνουν οι 'αλυσίδες' και σκάνε τα χαμόγελα αισιοδοξίας.

Τι κτίριο κι' αυτό όμως... Τόσες αντιθέσεις μαζεμένες στον ίδιο χώρο. Ευτυχία κ' δυστυχία. Ζωή και θάνατος. Ελπίδα και απαισιοδοξία. Παράσταση με πρωταγωνιστές, ειδικούς επισκέπτες και κομπάρσους. Κάπου εκεί παίζω και εγώ τον ρόλο μου. Διαβάζω το κείμενο μονορούφι και περιμένω να τελειώσουν οι ατάκες μου για να αποχωρήσω ένδοξα από το μονόπρακτο 'Ηλίας @ ΓΝΑ Λαϊκό'.

Δεν ξέρω αν γίνεται διακριτό στους γύρω μου, αλλά έχω κουραστεί. Εύχομαι αυτή την κούραση να μην την μεταδίδω σε εκείνους που βάζουν χρώμα στην παλέτα, λιακάδα στο δωμάτιο 252 και με φορτίζουν με ενέργεια για να ανέβω την ανηφόρα. Δεν ξέρω πως να δείξω την ευγνωμοσύνη και την αγάπη μου δίχως αυτό να φανεί υπερβολικό, δίχως να φανεί 'ασθενής είναι, ας μην του πάμε κόντρα...'. Βοηθάει στη γιγάντωση βλέπεις και το σανατόριο που είμαι κλεισμένος και φροντίζει να αλλοιώνει τα πάντα γύρω του.

Sanitarium, leave me be
Sanitarium, just leave me alone

Metallica - Sanitarium

(9 Σεπτεμβρίου 2009)

Walk Again

Καυτή άσφαλτος, καλά γυαλισμένες γραμμές του τραμ, κάγκελα βαθιά μπηγμένα στο έδαφος, φρενάρισμα σε δύο ρόδες και άξαφνα απομένουν τριάντα μέρες μέχρι να περπατήσω ξανά. Νιώθω σαν το μικρό παιδί που αυτή τη φορά έχει συναίσθηση του τι πάει να καταφέρει. Ανυπομονώ να πατήσω και πάλι τα πόδια μου στη γη για να περπατήσω /τρέξω δίπλα της.

Κάθε λίγο τα βήματα θα σμίγουν για να γεμίζει το ντεπόζιτο με τις δυνάμεις μου και αδειάζει εκείνο με τον πόνο. Θα χρειάζομαι ξεκούραση συχνή και ανάσες βαθιές για να την προλάβω. Εκείνη ορμάει μπροστά και εγώ δεν σκοπεύω να την χάσω από το πεδίο μου. "Μέχρι της τελευταίος ρανίδας" που λέγαμε και σε εκείνο τον όρκο.

Όταν το καταφέρω θα το γιορτάσω με την καρδιά μου, μέσα σε μια αγκαλιά γεμάτη με ζεστασιά και μωβ αποχρώσεις. Μου λείπουν όλα τώρα. Τα πιο απλά και τα πιο σύνθετα. Τα μονόχρωμα και τα πολύχρωμα. ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΕΔΩ!

Summertime

'Σκαλίζεις' αμέριμνα πάνω στο πληκτρολόγιο φράσεις σε διαλέκτους ακαταλαβίστικες για τους περισσότερους, αλλά κατανοητές σε εσένα. Λύνεις προβλήματα που 'ταΐζουν' και 'παχαίνουν' αχόρταγες χρηματοκεντρικές οντότητες. Παλεύεις να ξεφύγεις από τα προβλήματα που σε ακολουθούν όπως ο υπάκουος σκύλος το αφεντικό του...

Κάποια στιγμή όμως το μάτι ξεφεύγει από τα αλφαριθμητικά, το μυαλό πατάει το πλήκτρο που γράφει πάνω του 'pause' και όλα μαζί 'σκοντάφτουν' στο ημερολόγιο που έχει μαραζώσει περιμένοντας να ασχοληθείς μαζί του. Εκείνο δεν χάνει την ευκαρία του και σου μαρτυρά ότι είναι 28 Ιουλίου.Έφτασε το 'καλοκαίρι'...

Είναι ώρα να βγει εκτός ηλεκτρικού δικτύου ο υπολογιστής, να ανοίξει η πόρτα για να αφήσεις το γκρίζο γραφειάκι πίσω σου, να τρέξει το αυτοκίνητο σε δρόμους στριφογυριστούς και πράσινους, να σαλπάρει το καράβι σε θάλασσες 'τσαλακωμένες' και γαλάζιες, να απογειωθεί το αεροπλάνο σε ουρανό με μοναδική παρέα τον ήλιο. Όλα αυτά θα σε φέρουν στην δική σου 'ήρεμη παραλία'. Στο δικό σου σημείο 'φόρτισης' και 'αποκατάστασης'. Έφτασε και η σειρά μου λοιπόν...

Εύχομαι καλό 'καλοκαίρι' σε όλους σας.


Janis Joplin - Summertime

Summertime, and the livin' is easy
Fish are jumpin' and the cotton is high
So, hush little baby, don't you cry...

Ύβρις, Μήνις, Νέμεσις

Όταν αγνοείς τα σημάδια, όταν κλείνεις τα αυτιά σου και αποφασίζεις να πατήσεις το 'γκάζι στη στροφή', όταν ξεπερνάς το όριο, γνωρίζεις μέσα σου ότι έχεις διαπράξει την λεγόμενη 'ύβρις'. Αλλά σ'αυτό το σύμπαν δεν είμαστε μόνοι και βαριεστημένοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Δεν κινούμε τα νήματα όπως και όταν θέλουμε. Αόρατα μάτια μας παρακολουθούν, ενώ εμείς νομίζουμε ότι όλα όσα κάνουμε περνούν απαρατήρητα, μέσα από το καμουφλάζ που μας φτιάχνει η πηγμένη πόλη.

Έτσι συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο, με το ίδιο τέμπο, έως ότου η 'μήνις' αποστείλει την εντολοδόχο και διεκπεραιώτρια Νέμεσις να εισπράξει το αντίτιμο για τα έως τώρα πραγμένα. Αν έχεις να πληρώσεις, καλώς. Την γλυτώνεις, βάζεις κάτω το κεφάλι, ενδυναμώνεις την λογική σου και εύχεσαι να μάθεις γρήγορα από το λάθος που μπορεί να σου κόστιζε τη ζωή καθώς και κάποιο αθώου συνανθρώπου που έτυχε να είναι στο διάβα σου. Αν δεν έχει να πληρώσεις, τότε ξεκινά η 'κατάσχεση' που θα σου αφαιρέσει με το ζόρι το δεδικασμένα..

Metallica - ...And justice for all

The Ultimate in Vanity
Exploiting Their Supremacy
I Can't Believe the Things You Say
I Can't Believe
I Can't Believe the Price You Pay
Nothing Can Save You...

Ezy rider...

There goes Ezy
Ezy Ryder
Ridin' down the highway of desire
He says the free wind
Takes him higher
Tryin' to find his heaven above
But he's dyin' to be loved


He's tellin' me livin'
Is so magic
Something is forever
So he claims
Hes talkin' 'bout lyin'
Its so tragic baby
But don't you worry 'bout today
We got freedom comin' our way

How long
Do you
Think he is gonna last
Carryin out on a gas ?

See all the others say
do what you please
Gotta get the brothers together
And the right to be free
In a cloud of angel dust
I think I see me a freak
Hey motorcycle mama
You gonna marry me?

http://www.youtube.com/watch?v=iCxG9ZsiT6k&feature=related

Friend...ship...noitaleR

Άσπρο και μαύρο. Μέρα και νύχτα. Φιλία και ερωτική σχέση. Όροι διαμετρικά αντίθετοι που ο ένας εξουδετερώνει τον άλλον. Πολλοί θα διαφωνήσουν για το τρίτο στοιχείο από την λίστα με τα 'αντώνυμα' που προανέφερα. Χμ...Για σταθείτε όμως. Ας τα βάλουμε λίγο στην 'αρένα'.

Φιλία...Η πιο δυνατή σχέση που μπορεί να αναπτύξει το ον που ονομάζεται άνθρωπος. Η πραγματική είναι και ανιδιοτελής, αντέχει στο χρόνο, δεν ξεθωριάζει ακόμη και αν περνά 'φουρτούνες'. Ημερομηνία λήξης; Ακαθόριστη.

Ερωτική σχέση...Η έκφραση του πλέον αρχέγονου ενστίκτου που συνήθως την κατονομάζουν και ως επιλεκτική συγγένεια. Συνήθως, ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου μιας και η οργανική χημεία δεν της δίνει και πολλά περιθώρια για 'αιώνια νιότη'. Ημερομηνία λήξης; Προσεχώς.

Τι γίνεται όμως όταν ο ένας μπαίνει στα χωράφια του άλλου; Δεν αναφέρομαι βέβαια στην περίπτωση που δύο φίλοι καταλήγουν να περάσουν στην αντίπερα όχθη, αλλά σ' αυτή που μια ερωτική σχέση δρα με τρόπο που ατονεί την φιλία μας με άτομα. Θα μου πείτε ότι είναι αναμενόμενο μιας και ο έρωτας σε κάνει να σκέφτεσαι με τρόπο αλλόκοτο, να βλέπεις μέσα από ένα 'ροζ συννεφάκι'. Όταν δε μπαίνει και ο παράγοντας σεξ στο παιχνίδι, το συννεφάκι γίνεται κόκκινο και μάλιστα πυκνό.

Καλές δικαιολογίες οι παραπάνω. Σας έπεισαν; Εμένα όχι μιας και είναι αρκετά 'αναίμακτες'. Το θέμα συζήτησης είναι και πάλι η ισορροπία. Η έμμετρη και περιοδική εναλλαγή του χρόνου που μοιράζουμε σε φίλους και ερωτική σχέση. Που θέλω να καταλήξω; Έχετε παραμελήσει ποτέ τους φίλους σας για μια σχέση; Αν τελικά έγινε αυτό, πως αντέδρασαν εκείνοι; Στο μυαλό μου υπάρχει ένας τέτοιος ανεμοστρόβιλος αυτές τις μέρες. Και πάλι είμαι ο πρώτος στη λίστα που μου κάνω αυτές τις ερωτήσεις. Απαντήσεις; Προσεχώς...

Decomposing me

Την ιδέα πίσω από αυτή την ανάρτηση την δανείστηκα από ένα άλλο blog...27 ζουμερές ερωτήσεις...27 ανούσιες απαντήσεις...

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Να μην μένω στάσιμος...

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Προς το παρόν το ξυπνητήρι. Θα προτιμούσα ένα φιλί...

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Χθες το μεσημέρι βλέποντας τον τίτλο από ένα 'πικάντικο' spam mail (πραγματικά, είναι ευρηματικοί οι τύποι που τα γράφουν)...

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Η αναλυτικότητα...

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

Ώρες-ώρες είμαι αναβλητικός...

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Σε αυτά που είναι αναστρέψιμα και δεν βλάπτουν την εμπιστοσύνη μου σε πρόσωπα και καταστάσεις...

7. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;

Οι αντί-ήρωες. Αυτοί που δεν θέλουν τα φώτα της δημοσιότητας και τα στεφάνια ελιάς...

8. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Περπάτημα από τα Εξάρχεια ως το σπίτι μου...

9. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

William Gibson...Ηλεκτρόδια, νέον, Ono-Sendai και cowboys του διαδικτύου...

10. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

Την ντομπροσύνη...

11. …και σε μια γυναίκα;

Την ευθύτητα...

12. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Ο Jimi Hendrix. Ψυχεδέλεια, χρωματική κίνηση, blues, καινοτομία που ακόμη και τώρα είναι αξεπέραστη...

13. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Neuromancer του William Gibson (http://en.wikipedia.org/wiki/Neuromancer). Η επινόηση του cyberpunk, η ιδέα πίσω από το Matrix, ένα ταξίδι βαφτισμένο στο χρώμιο...

14. Η ταινία που σας σημάδεψε;

The Fountain του Aronofsky (http://www.cine.gr/film.asp?id=708040&page=4)

15. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

O Boris Vallejo...(http://vallejo.ural.net/)

16. Το αγαπημένο σας χρώμα;

Titanium Grey...

17. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Που δεν το έχω βάλει ακόμη κάτω...

18. Το αγαπημένο σας ποτό;

Southern Comfort on-the-rocks...(a fruit, spice, and whiskey flavored liqueur)

19. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Για τα πράγματα που δε λέω, όταν πρέπει...

20. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;

Τον εγωισμό που δεν έχει λόγο ύπαρξης...

21. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Τα 'χάδια' στην κιθάρα μου...

22. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Ότι κάποια μέρα θα πάψω να είμαι δημιουργικός...

23. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Όταν αυτό θα είναι ανώδυνο ή ασήμαντο...

24. Ποιο είναι το μότο σας;

Bring chaos...You can!

25. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Στον ύπνο μου...(ok, διάλεξα το πιο ανώδυνο)

26. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Να μου απαντήσει στην ερώτηση, γιατί έβαλε τόσο χαμηλά το 'μήλο'...

27. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Purple haze all in my brain
Lately things just dont seem the same
Actin funny, but I dont know why
'scuse me while I kiss the sky
Purple haze all around
Dont know if Im comin up or down
Am I happy or in misery?
What ever it is, that girl put a spell on me
Help me...

Hear My Train Α Comin'....

Σε όλες τις φάσεις του 'δρομολογίου' που ονομάζουμε ζωή έχουμε δίπλα μας συνταξιδιώτες αφοσιωμένους, αλλά και απλούς συνοδοιπόρους που τυχαίνει να βρίσκονται στην ίδια ρότα μ' εμάς εκείνη τη στιγμή. Άνθρωποι που αρκεί μόνο η παρουσία τους δίπλα σου για να νιώσεις ότι δεν είσαι μόνος. Χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και όμορφα, αεράτα λόγια. Άτομα που τα βλέπεις αναλώσιμα και δεν έχουν να σου δώσουν κάτι ακόμη και αν προσπαθήσεις να τα πλησιάσεις.

Όπως με όλα τα ταξίδια, έτσι και σ' αυτό γίνονται οι απαραίτητες 'στάσεις'. Κόσμος έρχεται και κόσμος φεύγει. Το 'βαγόνι' αδειάζει και γεμίζει με ρυθμό ακανόνιστο. Εσύ απλά κάθεσαι αναπαυτικά στο κάθισμα που κοιτά το παράθυρο και αναρωτιέσαι ποιος θα κάτσει δίπλα σου μέχρι την επόμενη στάση.

Αναρωτιέσαι αν θα σταθεί κάποιος δίπλα σου. Αναρωτιέσαι αν η διάδοχη κατάσταση θα γεμίσει με τρόπο ουσιαστικό τον χρόνο μέχρι τον επόμενο σταθμό. Η σκέψη τρέχει παρέα με την φαντασία και εσύ αρχίζεις να νιώθεις την γνώριμη επιτάχυνση από την επανεκκίνηση του ταξιδιού...

Υ.Γ. : Αφιερωμένο στο φιλαράκι που αλλάζει λημέρια, αλλά όχι 'γειτονιά'...

"Well, I wait around the train station
Waitin' for that train
Waitin' for the train, yeah
Take me home, yeah
From this lonesome place
Well, now a while lotta people put me down a lotta changes..."

Jimi Hendrix - Hear My Train A Comin'

http://www.youtube.com/watch?v=wCQBbgb_Lvo