Ηλικία = Ηλικία + 1

Αποφάσισα να γράψω κάτι σχετικό με τα γενέθλια μου, αφότου πέρασαν κάμποσες μέρες έτσι ώστε να καταλαγιάσουν και ωριμάσουν οι σκέψεις που ήρθαν και αυτή τη φορά στο μυαλό μου.

Δεν γράφω για να παραπονεθώ, για να πω ότι πέρασε άλλος ένας χρόνος από τη ζωή μου, ότι είμαι εκτός σχεδίων, ότι μου τελειώνει ο χρόνος και ότι νιώθω αβεβαιότητα. Όποιος παραπονιέται απλά χάνει χρόνο. Αυτά τα σκεφτόμουν τα άλλα χρόνια που δεν είχα πατήσει τα πόδια μου στον "στίβο".

Τώρα νιώθω ακριβώς το αντίθετο. Ότι έχω όλο τον χρόνο μπροστά μου, ότι είμαι μέσα στα πλάνα μου και έχω όρεξη να προχωρήσω με μεγάλα βήματα προς τα εμπρός. Τελείωσα με τον βραχνά που λέγεται στρατιωτική θητεία (γνωστή και ως αγγαρεία), αγόρασα αυτοκίνητο (μετά από τόση προσμονή), βρήκα μια δουλειά που μου αρέσει και τώρα θα μετακομίσω μόνος.

Ότι έγραψα δεν έγινε για να κάνω φιγούρα, αλλά για να σας δώσω να καταλάβετε την παραδοξότητα του ότι νιώθω ελλιπής παρ' όλα τα παραπάνω. Νιώθω κάτι να μου λείπει, σαν να με κυνηγά μια σκιά, ένας φόβος στο σκοτάδι. Μια σκέψη του παρασκηνίου που τείνει να περάσει στο προσκήνιο.

Μάλλον ο άνθρωπος είναι το πλέον αχάριστο ον...

But I'm losing a lot of my feelings
And I'm running out of friends
You know you lied to me in the beginning
Tried to bring me to the end

Iggy Pop & The Stooges - I Need Somebody

Περί ιστολογίου

Σήμερα είχα μια δικτυακή συζήτηση με ένα φίλο σχετικά με τα blogs και το πόσο προάγουν τον διάλογο μέσα από τις αναρτήσεις του συγγραφέα. Ο φίλος μου σωστά επισήμανε ότι με το να ανοίγω ένα θέμα, να γράφω, να επιχειρηματολογώ και να αφορίζω είναι εύκολο /ανώδυνο μιας και δεν υπάρχει άμεση απάντηση όπως θα γινόταν σε μία ζωντανή συζήτηση. Διάλογος - μονόλογος με λίγα λόγια.

Ο γραφών αν δεν ήθελε να ακούσει αντίλογο, επιχειρήματα, δεύτερες γνώμες και να επικοινωνήσει θα είχε ένα "Αγαπημένο του ημερολόγιο..." όπου και θα έγραφε το συνονθύλευμα των συναισθημάτων της ημέρας που πέρασε και τίποτα περισσότερο. Εδώ όμως είναι διαφορετικά τα πράγματα. Προτιμώ να γράφω για αυτά που με σκανδαλίζουν με τον έναν ή άλλο τρόπο (είτε καλό, είτε άσχημο) , έτσι ώστε να ακούσω και μια δεύτερη γνώμη από κάποιον αναγνώστη που θέλει να πει κάτι. Λογοκρισία δεν υπάρχει άλλωστε, όλα επιτρέπονται σε λογικά πλαίσια.

Δεν προσπαθώ να το παίξω έξυπνος με τα όσα γράφω, δεν θέλω να είμαι απόλυτος στα όσα υποστηρίζω και φυσικά η οπτική σε θέματα που παρουσιάζονται εδώ αλλάζει από άτομο σε άτομο. Όλα όσα λέω είναι φιλτραρισμένα μέσα από τα δικά μου "γυαλιά". Τέλος, απομένει στον αναγνώστη των όσων γράφω να πληκτρολογήσει δύο λόγια αν νιώσει ότι έχει να πει κάτι ή ακόμη και να εκφράσει την σφοδρή αντίρρηση του.

Put your hand right up my shirt
Pull the strings that make me work
Jaws will part, words fall out
Like a fish with hook in mouth

Megadeth - Hook In Mouth

Βάζοντας ταμπελάκια

Είμαστε στην εποχή που όλα είναι μετρήσιμα και συγκρίσιμα. Ο μεγαλύτερος. Ο ταχύτερος. Ο απόλυτος. Ο τέλειος. Ο πλήρης. Όλα ουσιαστικά που χαρακτηρίζουν υλικά και πνευματικά αντικείμενα της καθημερινότητας μας. Από την οδοντόβουρτσα που χρησιμοποιούμε, έως τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας.

Τελικά, πόσο μας βοηθούν αυτά τα ταμπελάκια; Στο μυαλό μου φαντάζουν ως παράγοντες δημιουργίας άγχους, αμφισβήτησης και αναίτιας σύγκρισης. Σαν να κυνηγάς να ξεπεράσεις κάτι που έχει ο δίπλα σου, κάτι που είχες εσύ παλιά ή κάτι που απλά υπάρχει σαν πρότυπο στο μυαλό σου. Το σκηνικό μου θυμίζει το κυνήγι των μαγισσών, δηλαδή το κυνήγι να βρεις κάτι που σου έχουν / έχεις επιβάλλει έτσι ώστε να μπορέσεις να ικανοποιήσεις το εγώ σου όταν τελικά πιάσεις το "θήραμα" που ίσως δεν υπάρχει κιόλας. Αν το καλο-σκεφτείς , είναι πιθανό στη διάρκεια αυτού του κυνηγιού να βγεις και ζημιωμένος.

Όχι, εγώ αυτό το παιχνιδάκι δεν το παίζω. Δεν θέλω να με σκλαβώσω με τα ταμπελάκια που έχουν επιβάλλει η κάθε μορφής "διαφημίσεις". Όχι, δεν θέλω το γρηγορότερο αμάξι, το μεγαλύτερο σπίτι, τον απόλυτο έρωτα και το μακρύτερο γεννητικό όργανο για να τον χαρώ. Αυτά ας τα έχουν κάποιοι που θέλουν να συγκρίνουν τα κεκτημένα τους και τον εγωισμό τους. Όσο, για εκείνους που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι δεν έχουν το απόλυτο και ψάχνουν συνεχώς τον δρόμο προς την προσωπική τους "Ιθάκη", ίσως χάσουν την σωστή ταμπέλα προς την τελευταία από τον υπερβολικό έλεγχο και κοσκίνισμα.

Never Free
Never Me
So I dub thee unforgiven

You labeled me
I'll label you
So I dub thee unforgiven

Metallica - The Unforgiven

Η ανάγκη να νιώσω

Άλλη μια φορά με γεμίζει ένα συναισθηματικό κενό. Θέλω να νιώσω και πάλι, όμως κάτι βρίσκεται δίπλα μου, στη σκιά μου, που φρενάρει όποια νέα προσπάθεια. Ραθυμία, φόβος ή αναισθησία;

Η σκέψη μου έχει γίνει πλέον θαμώνας στις συνοικίες του μυαλού που κατοικούν οι ανθρώπινες σχέσεις, οι φιλοδοξίες και τα κίνητρα. Παλιά περνούσε γρήγορα, αδιάφορα και τώρα έχει καλύψει κάθε σπιθαμή τους. Παλιά φοβόταν το φάντασμα της αγάπης που πλανιόταν νωχελικά, ενώ τώρα έχει καταντήσει το αντίπαλο δέος, ο τρομοκράτης.

Αυτό που με τρόμαζε, η μοναξιά, το να μην έχω κάποιον δίπλα μου για να του εκφράσω την αγάπη μου, τώρα έχει γίνει συνήθεια. Μαθαίνω και πάλι στο σταγονόμετρο και την λιτότητα. Θέλω να νιώσω δίχως "μη" και "πρέπει". Δίχως εγωισμούς και ιδανικές συνθήκες. Δίχως να χρειαστεί να λύσω εξισώσεις ή να περάσω δοκιμασίες. Θέλω το απλό, το αμοιβαίο, το απέριττο, το σταράτο. Γιατί να είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα;

"Tell me who you are
Tell me where you want to be
Tell me how you feel
Show me how it outta be
Take a little piece of me and hang it from the right tree
Share a little piece of me and I'll keep you as a part of me"

Soil - Need To Feel

Υ.Γ.: Όχι δεν περιμένω να πέσει στο στόμα μου το μάνα εξ' ουρανού...

Εωθινό της άνοιξης

Σήμερα το πρωινό ξύπνημα μου έγινε υπό το ηλιόφως της άνοιξης. Ευχάριστη διάθεση παρά τον πονοκέφαλο που μου προκαλεί το άφθονο αλκοόλ που κύλησε μέσα μου το χθεσινό βράδυ. Όρεξη για δουλειά, ενέργεια ικανή να κινήσει τα πάντα, αισιοδοξία για τα καλύτερα που θα έρθουν (όποτε έρθουν). Είδες τελικά πόσο μπορεί να σε αλλάξει ένα όμορφο πρωινό;

Μιας και είναι επίκαιρο λοιπόν, θα μεταφέρω στα ελληνικά δύο σύντομα κείμενα του Paulo Coelho που έχουν σαν θέμα την εμπροσθοφυλακή της άνοιξης, τα λουλούδια.

1.) "Γιατί να συνεχίζω να μάχομαι..."

Σε έναν κήπο το τριαντάφυλλο περίμενε με ανυπομονησία την συντροφιά των μελισσών, αλλά καμία δεν ερχόταν σε αυτό.

Παρ' όλα αυτά, το τριαντάφυλλο μπορούσε ακόμη να ονειρεύεται. Όποτε ένιωθε μόνο του, τότε φανταζόταν έναν κήπο γεμάτο με μέλισσες που έρχονταν να το φιλήσουν. Και αυτό του έδινε δύναμη να υπομείνει μέχρι την επόμενη μέρα, όπου και θα άνοιγε και πάλι τα πέταλα του.

- "Δεν κουράστηκες ακόμη;" πρέπει να το ρώτησε κάποιος.

- "Όχι. Πρέπει να συνεχίζω να μάχομαι", απάντησε το λουλούδι.

- "Γιατί;"

- "Γιατί αν δεν ανοίξω τα πέταλα μου, μαραίνομαι."

2.) "Στο ανθοπωλείο..."

Η γυναίκα περιφερόταν μέσα στο εμπορικό κέντρο, όταν παρατήρησε μία αφίσα η οποία ανακοίνωνε τη λειτουργία ενός νέου ανθοπωλείου. Όταν μπήκε μέσα σε αυτό, δέχθηκε ένα ισχυρό σοκ αφού δεν είδε βάζα με λουλούδια, δεν είδε συνθέσεις και στο ταμείο στεκόταν ο Θεός αυτοπροσώπως, ο οποίος στεκόταν πίσω από το ταμείο.

-"Μπορείς να μου ζητήσεις ότι θέλεις", είπε ο Θεός.

- "Θέλω να είμαι χαρούμενη. Θέλω να έχω γαλήνη, χρήματα, την ικανότητα να με καταλαβαίνουν. Θέλω να πάω στον παράδεισο όταν πεθάνω. Και θέλω τα προηγούμενα να μεταβιβασθούν επίσης στους φίλους μου."

Ο Θεός άνοιξε μερικά δοχεία που βρίσκονταν στο ράφι πίσω του, αφαίρεσε λίγους κόκκους από μέσα και τους έδωσε στη γυναίκα.

- "Ορίστε, μπορείς να έχεις τους σπόρους", είπε Εκείνος. "Ξεκίνα να τους φυτεύεις, μιας και εδώ δεν πουλάμε τους καρπούς."

--

Καλό μας μήνα...