Πάει καιρός που βυθίζομαι στον "γκρίζο ωκεανό" των σκέψεων. Κάθε φορά στοχεύω να φτάσω όσο βαθύτερα γίνεται για να δω τις αντοχές μου και να απολέσω για λίγο την καθημερινότητα της επιφάνειας. "Όριο δεν υπάρχει.." μου έχει πει ένας φίλος. Έτσι στοχεύω προς τη δική μου προσωπική "άβυσσο", όπου όλων των ειδών "ακτίνες φωτός" απαρνούνται να επισκεφθούν.Στην πορεία μου προς τα χαμηλότερα στρώματα, συναντώ κι άλλους "δύτες". Όσες φορές έχω προσπαθήσει να επικοινωνήσω με κάποιους από τους συνοδοιπόρους, έχω αποτύχει πανηγυρικά. Κανείς δεν ακούει και όλοι μαζί κινούμαστε με αργό, υπνωτικό ρυθμό με παρέα την μοναξιά και στόχο τον "πυθμένα".
Ο καθένας για τον εαυτό σ' εκείνο το χρονικό κλάσμα. Μόνος σου καταδύεσαι και με τη δική σου θέληση αναδύεσαι. Όμως, κανείς δεν πρόκειται να σου πει ότι έμεινες πολύ εκεί κάτω για να γλυτώσεις την ασφυξία. Κανείς δεν θα σου πει ότι το "σκάφος" εκεί ψηλά βυθίζεται για να αναδυθείς και να παλέψεις με το επερχόμενο ναυάγιο.
Αυτός ο φόβος σε γλυτώνει από τα χειρότερα και έτσι αποφασίζεις σιγά-σιγά να διακόψεις την κάθοδο και να επιστρέψεις εκεί απ' όπου ξεκίνησες για να συνεχίσεις την οριζόντια πορεία πάνω στο χρονικό μονοπάτι.
Υ.Γ. : Αφιερωμένο σε δύο φίλους που ακολουθούν παρόμοιο ατραπό...
