Under A Glass Moon

Γράφω και πάλι μετά από μέρες. Όχι επειδή δεν είχα χρόνο να σκεφτώ και να αποτυπώσω τα περιεχόμενα του κουρασμένου μου μυαλού, αλλά επειδή ήταν μέρες περισυλλογής για όσα με περιτριγυρίζουν και εγώ έχω ακόμη ελπίδα (η οποία πεθαίνει πάντα φίλε Ζάχο).

Ακατάλληλη μέρα διάλεξα να γράψω, μιας και το κλίμα διακοπών με οδηγεί άκοπα έξω από το μονοπάτι σκέψεων που έχω "ανοίξει". Τελικώς αγαπητά αγόρια και κορίτσια, η ζωή είναι μια παράσταση που επαναλαμβάνεται από τη στιγμή που πατάς στο σχολείο, που περνάς την πόρτα του πανεπιστημίου και που αποκτάς το προσωπικό σου "πλεούμενο" (βλ. δουλειά) προς μια Ιθάκη άγνωστη. Σε αυτό το πλεούμενο λοιπόν συναντάς όλων των ειδών τους ανθρώπους. Τους φιλόδοξους, τους αδιάφορους, τους γλύφτες, τους ρουφιάνους, τους "9-5", τους καβαντζωμένους.

Κάποιος θα μου πει ότι δεν ανακάλυψα δα και τον τροχό με αυτά που γράφω. Το γνωρίζω, αλλά πλέον ζω αυτό που μέχρι πρότινος ήταν μια ιστορία από τα χείλη κάποιου που είχε πάνω του τις ουλές της ζωής. Αυτό που με απασχολεί πλέον είναι η εξατομίκευση της συμπεριφοράς ανάλογα με ποιον έχεις απέναντι έτσι ώστε να αποφύγω μια πιθανή "μαχαιριά", μια εργασιακή "γροθιά". Και μετά σου λένε να είσαι ο εαυτός σου, να συμπεριφέρεσαι φυσικά, να μην κλείνεσαι κτλ φαιδρά λεγόμενα. Όχι δεν έχω τον φόβο της καταδίωξης ούτε νομίζω ότι όλοι ασχολούνται με εμένα, αλλά ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος για να με αφήσω ανοχύρωτο στις ορέξεις του κάθε "αρπαχτικού".

Το φεγγάρι με ωθεί να κλείσω τον υπολογιστή και να αφήσω τις σκέψεις μου να τρέξουν σαν τον αεράκι που φυσά τώρα. Αρκετά ελκυστική ιδέα. Καλό 15αύγουστο σε όλους.

"Liquid shadows silence their screams
I smile at the moon
Chasing water from the sky
I argue with the clouds
Stealing beauty from my eyes
Beneath a blackened summer sky
Praying for time to disappear"

Dream Theater - Under A Glass Moon

Desert rain

Αυτή τη φορά δεν θα γράψω κάτι για να σας παρασύρω στο μονοπάτι των σκέψεων μου. Αντ' αυτού θα αφήσω τους στίχους να μιλήσουν για εμένα και να εκπροσωπήσουν ότι νιώθω αυτή την Κυριακή του Αυγούστου.

Καλή εβδομάδα προβλέπεται...

The sympathy in my mind is growing cold
Life is like the burning sand so I'm told
The time is coming near when solitude appears
Take the chains of oppression away

Through the sands of time I'm marching on
The blistering rays of hate strengthen me
The violent mass has shown my destiny
Does all of this justify the rage inside

The desert rain is changing me
It's called on me to rise

A world of hate and malice
Yes, that's the way it seems
The hour glass is running out

Iced Earth - Desert Rain lyrics

Τhe Εmotional Μinefield

Αυτή την στιγμή συντάσσω το κείμενο μου σε ένα μέρος, στο οποίο έχω έντονες εμπειρίες, εικόνες με πολλά χαμόγελα, στιγμές διακοπών και χαλάρωσης. Απέφευγα να το επισκεφθώ επιμελώς εδώ και κοντά ενάμιση χρόνο για τον λόγο που αναφέρω στον τίτλο της ανάρτησης μου (βλ. στρουθοκαμηλισμός).

Όπου και να κοιτάξω, ακόμη και στην πιο μικρή γωνία, την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια του χώρου, ξεπηδούν εικόνες, μικρά αποσπάσματα μιας ζωής που δεν υπάρχει τρόπος να ξεχάσω. Κάθε βήμα ισοδυναμεί με μία "έκρηξη" αναμνήσεων. Αυτό που νιώθω, είναι η νοσταλγία τέτοιων στιγμών που μου λείπουν και τώρα δεν μπορώ να έχω.

Ένα χαρτάκι στο οποίο είναι γραμμένο το όνομα μου, τα φλυτζάνια που φιλοξενούσαν τον καφέ μετά το πρωινό ξύπνημα, το τσίπουρο από το οποίο πίνω τώρα και ένα βράδυ με είχε ζαλίσει ενώ δεν έπρεπε.

Εβίβα λοιπόν. Στην υγειά σας...

"Ash to ash
Dust to dust
Fade to black
But the memory remains..."

Metallica - The Memory Remains lyrics