Τελικά τι είναι πιστό σε εμάς για περισσότερο καιρό από τον γενικό μέσο όρο; Τι μας ικανοποιεί ισόποσα όποτε ανατρέξουμε στην 'αγκαλιά' του; Τι δε θα μας γυρίσει την πλάτη στα καλά καθούμενα, επειδή μας βαρέθηκε; Όσο περνά ο καιρός τείνω να πιστεύω μόνο στις 'υλικές αγαπημένες', μιας και όλες οι υπόλοιπες έχουν ημερομηνία λήξης και μάλιστα αρκετά σύντομο.Τουλάχιστον, οι 'υλικές ερωμένες' έχουν σταθερή συμπεριφορά απέναντι σου. Δεν έχουν παράλογες απαιτήσεις. Δεν σου ασκούν ψυχολογική βία. Δεν σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να συμπεριφέρθηκες με τρόπο πρωτόγνωρο. Δεν σε πουλάνε τόσο εύκολα. Δεν έχουν φωλιασμένο στα κύτταρα τους τον ωφελιμιστικό τρόπο λειτουργίας. Δεν σε ωθούν να κάνεις άνω-κάτω το μυαλό σου μια φορά τον μήνα (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Κάθε φορά σου δίνουν και κάτι το διαφορετικό και είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη η ανάδραση που θα λάβεις.
Το μόνο που ζητούν είναι μερίδιο από τον χρόνου σου. Αν τους τον δώσεις είναι σίγουρο ότι θα λάβεις και την αντίστοιχη ανταμοιβή. Η δικιά μου 'παραμελημένη αγαπημένη' με γυροφέρνει κοντά στα δέκα χρόνια, στα οποία ασχολήθηκα μαζί της περιστασιακά και ίσως λίγο άκομψα. Τελικώς, αποφάσισα να υποκύψω στις προσταγές της και να επισημοποιήσω τον δεσμό μου μαζί της. Ίσως να έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα, μιας και στην κιθάρα μου βλέπω το μοναδικό πραγματικό δεύτερο μισό μου.
"Forsaken
I have come for you tonight
Awaken
Look in my eyes
And take my hand
Give yourself up to me
I waited painfully for not to fall again
Trying to silence the fear within me
Out of the nightly mist
I felt a stinging kiss
And saw a crimson stain on her lips "
Dream Theater - Forsaken
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου