Η παγίδα της κρίσης

Καθημερινά, όλοι μας βρισκόμαστε μπροστά στην δοκιμασία της κρίσης. Κρίση που αφορά τις πιο περίπλοκες καταστάσεις, αλλά και κρίση που σχετίζεται με απλά περιοδικά περιστατικά. Οι σκέψεις αυτές που θα ξεδιπλωθούν παρακάτω δεν είχαν αφορμή μια συζήτηση π.χ. για μια κινηματογραφική ταινία, για το κατά πόσο ήταν καλές οι ερμηνείες των ηθοποιών ή το κατά πόσο ικανοποιήθηκαν οι προσδοκίες μας. Αυτά που θα αναπτυχθούν παρακάτω έχουν να κάνουν κυρίως με την κρίση στην οποία υποβάλλονται οι σπουδαστές / φοιτητές των τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από το εκπαιδευτικό προσωπικό.

Περνώντας σε μια σχολή και ξεκινώντας τον κύκλο σπουδών, αρχίζει η διαδικασία παραγωγής έργου από τον φοιτητή και παράλληλα η διαδικασία κρίσης από το εκπαιδευτικό οργανισμό που τον απαρτίζουν καθηγητές και λοιποί εκπαιδευτικοί συνεργάτες. Μέχρι τώρα όλα πάνε καλά και σύμφωνα με το σχέδιο, θα μπορούσατε να σκεφτείτε. Τα προβλήματα όμως ξεκινούν όταν τα πρώτα περίεργα συμβάντα, που σχετίζονται με την λανθασμένη - περιορισμένη κριτική ικανότητα του εκάστοτε κριτή, κάνουν την εμφάνιση τους και ταράζουν την φοιτητική μας ζωή.

Το σύνηθες ερώτημα που παρουσιάζεται μετά από ένα τέτοιο περιστατικό, έχει να κάνει με το πόσο καλά εξετάσθηκε ένα έργο μας (π.χ. τεχνική έκθεση, γραπτό εξετάσεων) από τον υπεύθυνο κριτή μας. Έτσι γεννώνται και οι πρώτες αμφιβολίες για τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν να μας περάσουν τις απαραίτητες γνώσεις για να αποκτήσουμε μελλοντικά την εκάστοτε ειδικότητα της επιλογής μας. Όχι άδικα, αναλογιζόμαστε αν το άτομο που μας έκρινε εξέτασε ενδελεχώς το έργο μας, αν είχε την υπομονή να το εξετάσει και δεύτερη φορά και τελικώς αν είχε τις επαρκείς γνώσεις για να βάλει την σφραγίδα της κρίσης του. Το τελευταίο σκέλος του παραπάνω συλλογισμού είναι μάλλον το πιο ακραίο και αυτό που θα παρατηρηθεί - διαπιστωθεί πιο σπάνια. Όμως πολλές φορές κρινόμαστε σε μικρό χρονικό διάστημα λόγω φόρτου εργασίας του υπεύθυνου ή κρινόμαστε μετά από μια περιληπτική εξέταση του έργου μας. Έτσι λοιπόν, και νιώθοντας ότι έχουμε αδικηθεί, πολλές φορές ανατρέχουμε στην αίτηση θεραπείας / επανεξέτασης για να διορθώσουμε το μη αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Εδώ όμως παρουσιάζεται και η παγίδα της κρίσης για αυτόν που την πραγματοποιεί, της οποίας η παρουσία είναι γνωστή ενστικτωδώς από τον κριτή. Αν τελικά έχει γίνει λάθος κρίση θα δεχθεί να επωμιστεί το λάθος του και να σπιλώσει την εικόνα του ατσαλάκωτου παρουσιαστικού του; Βλέπετε λίγοι αναγνωρίζουν την λανθασμένη κρίση, και γενικότερα το λάθος, στις μέρες όπου ο εγωισμός προφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού. Αν τελικά αναγνωρίσει το λάθος του, ποια είναι η εικόνα που θα σχηματίσει ο κρινόμενος για τον κριτή του; Η αμφιβολία για τις μελλοντικές / παρελθοντικές αποφάσεις του κριτή είναι ένα από αυτά τα συναισθήματα που συνδυάζονται παράλληλα με το αίσθημα της δικαίωσης στη σκέψη του κρινόμενου.

Όπως και να έχει η κρίση είναι ένα δίκοπο μαχαίρι για όποιον την εξασκεί. Πρέπει να εφαρμόζεται σύμφωνα με κάποια κριτήρια / διαδικασίες έτσι ώστε να αποφευχθεί η δημιουργία μιας εικόνας αναξιόπιστης, η οποία τελικά θα επηρεάσει και τις δύο πλευρές των εμπλεκόμενων. Τελικά πόσοι από το εκπαιδευτικό προσωπικό που συναντήσαμε στη φοιτητική μας ζωή, έχουν πέσει σ’ αυτήν την παγίδα; Η ερώτηση αυτή ισχύει και για τους εαυτούς μας. Η απάντηση, όμως, είναι ιδιαίτερη για τον καθένα και επηρεάζεται από τον χαρακτήρα μας, δίχως αυτό να αποτελεί και την εύκολη στεγανοποίηση. Σίγουρα αξίζει την εσωτερική αναζήτηση το ερώτημα που τέθηκε παραπάνω. Είμαστε όμως διατεθειμένοι να δούμε το αποτέλεσμα και πιθανώς να πλήξουμε το εγώ μας; Χμ…Άλλη μια καλή ερώτηση…