Μετά από άλλο ένα 8ωρο, ετοιμάζεσαι για την δοκιμασία της επιστροφής στην έδρα σου που συνδυάζει συγχρόνως την ξεκούραση και ηρεμία στο υποσυνείδητο σου. Εκεί που νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει , τότε εμφανίζονται μπροστά σου περήφανα το εμπόδιο του μποτιλιαρίσματος και ο κίνδυνος από πιθανή σύγκρουση με τον κάθε ανώριμο, αφηρημένο, ακατάλληλο κάτοχο διπλώματος.
Αναρωτιέμαι αν τελικά πρέπει να γίνονται ψυχοτεχνικοί έλεγχοι σε αυτούς που μελλοντικά θα πιάσουν στα χέρια τους το τιμόνι. Αρκεί να είσαι απλά ο χειριστής ενός μηχανικού οργανισμού; Αρκεί να γνωρίζεις τον τρόπο που πρέπει να κυκλοφόρεις αλλά να μην τον εφαρμόζεις;
Όχι μόνο πρέπει να υπάρχει η αντίστοιχη ωριμότητα από τον οδηγό, αλλά ταυτόχρονα αυτή θα πρέπει να συμβαδίζει με την αναγνώριση των πιθανών κινδύνων από κάποια λανθασμένη αντίδραση. Η Αθήνα δυστυχώς δύσκολα συγχωρεί λάθη όταν αυτά καταγράφονται στους κακοφτιαγμένους δρόμους της. Και να ήταν μόνο οι δρόμοι που δημιουργούν το πρόβλημα...Υπερπληθώρα αυτοκινήτων, ανύπαρκτη αστυνόμευση (αυτή υπάρχει για τα αλκο-τεστ του Σαββάτου και για τους εγκληματίες με τα παπάκια), απουσία του "βούρδουλα" που καταλαβαίνει ο μέσος Έλληνας και το μείγμα δένει ιδανικά.
Λύσεις υπάρχουν; Ναι, αλλά για άλλη μια φορά όχι αυτές που προτείνουν οι πολιτικοί και διάφορες επιτροπές σοφών. Δεν αρκεί ένα "Πάρτε όλοι συγκοινωνία...Αφήστε τα αυτοκίνητα στο σπίτι...Αφήστε τα μίση...". Έχει δοκιμάσει άραγε κάποιος πολιτικός (ο οποίος έχει και σωφέρ) να μπει σε ένα τρόλλευ που πάει στην Κυψέλη γύρω στις 17.30; Μάλλον όχι...Μιλώντας εκ του ασφαλούς όλα φαίνονται εύκολα και ρόδινα.
Η λύση πηγάζει για άλλη μια φορά από εμάς και τις ενέργειες μας. Το σκηνικό που έχει στηθεί εδώ και πολλά χρόνια δεν ευνοεί ιδιαίτερα οποιαδήποτε υλοποίηση που θα βελτιώσει/διευκολύνει μια καθημερινή διαδικασία (βλ. οδήγηση), όμως με το παράπονο δεν λύθηκε ποτέ τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου