Μοναξιά

Ξυπνάς...Το πρώτο πράγμα που θα δεις είναι το αγουρό-ξυπνημένο σου πρόσωπο στον καθρέφτη. Ετοιμάζεσαι ευλαβικά για το ξεκίνημα της νέας ημέρας και αφότου φορέσεις το καθημερινό σου προσωπείο, ξεχύνεσαι αγχωμένος προς τον χώρο εργασίας όπου και θα περάσεις το 1/3 της ημέρας σου.

Το βασίλειο της ρουτίνας σε καλοσωρίζει και η εργάσιμη ημέρα ξεκινά. Βλέπεις κόσμο. Μιλάς με συναδέλφους, μιλάς στο internet, επικοινωνείς, συναναστρέφεσαι, λύνεις προβλήματα. Αλλά και πάλι νιώθεις μόνος. Και πάλι νιώθεις το κενό της μοναξιάς να γιγαντώνεται μέσα σου. Όσο πασχίζεις να το καλύψεις τόσο αυτό μεγαλώνει. Όσο παλεύεις τόσο αυτή η κατάσταση χειροτερεύει. Νιώθεις ότι είσαι ο κυνηγός που μετατράπηκε σε θήραμα.

Μάλλον ο χρόνος θα χρειαστεί να καταθέσει τα διαπιστευτήρια του και να αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος γιατρός. Βέβαια ο αντίπαλος είναι σκληρός (ο πιο σκληρός απ' όλους...ο ίδιος μας ο εαυτός) και ο κίνδυνος υποτροπής σε κάτι χειρότερο, μεγάλος.

Το παρακάτω γνωμικό του Erric Hoffer δίνει μια καλή απάντηση σχετικά με το γιατί η μοναξιά τείνει να γίνει επιλογή πολλών...

With some people solitariness is an escape not from others but from themselves. For they see in the eyes of others only a reflection of themselves.