Έχω νιώσει ξανά έτσι. Έχω νιώσει ξανά το ίδιο συναίσθημα και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Θα σας βάλω στο "μάτι του κυκλώνα" που βρίσκομαι για να γνωρίσετε και εσείς το ανώνυμο συναίσθημα που με έχει κατακλύσει.Γνωρίζεις κάποιον άνθρωπο και κάνεις ότι μπορείς σε λογικά όρια, για να τον βοηθήσεις, για να του δείξεις ότι είναι σημαντικός για εσένα και τον θέλεις παρ' όλες τις δυσκολίες που ανακύπτουν καθημερινά. Σε απάντηση των όσων κάνεις ο άλλος αναρωτιέται γιατί είσαι καλός μαζί του και ψάχνει μια δικαιολογία για να καλύψει την δική του αδυναμία. Προσπαθεί να ρίξει τις ευθύνες στο "εμείς" και όχι στο "εγώ". Αυτό βέβαια είναι αναμενόμενο μιας και η "ψυχολογική άμυνα" αναλαμβάνει δράση για να διαφυλάξει την ακεραιότητα του εγωισμού μας. Όλα καλά έως εδώ...
Και τότε ζωντανεύει εκείνο το συναίσθημα που δεν έχει όνομα. Είναι το μείγμα θυμού, νοσταλγίας και απογοήτευσης που σου αφήνει μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Το ανώνυμο συναίσθημα αναλαμβάνει να "σκοτώσει" λίγο-λίγο τα όσα ένιωθες μέχρι πριν λίγο. Όσο και να κρυφτείς, όσο και να τρέξεις πάντα θα σε βρίσκει για να επιτελέσει το έργο του. Κάθε φορά που κάνει την εμφάνιση του, διαγράφει και κάτι. Είναι σαν να γκρεμίζεται ένα πολυόροφο κτήριο όροφο-όροφο και όχι μια-και-έξω.
Στο τέλος αφήνει πίσω του "καμμένη γη" και το μόνο καταφύγιο που σου έχει απομείνει για να σώσεις τα συναισθηματικά περιουσιακά σου στοιχεία είναι η μοναξιά. Πόσο μπορείς να αντέξεις όμως κλεισμένος στα στεγανά του εαυτού σου; Στο τέλος αγανακτείς, σκας και καταλήγεις να μισείς όσα αγαπούσες, να αφορίζεις όσα θεωρούσες ιδανικά. Το ανώνυμο συναίσθημα ολοκλήρωσε λοιπόν την εργασία του και επιστρέφει στην παλιά του κρυψώνα.
Metallica - The Unnamed Feeling
3 σχόλια:
Το χειρότερο είναι ότι ξέρεις ότι πάλι έτσι θα γίνει,αλλά πάλι μπλέκεσαι γιατί υπάρχει αυτή η ρημαδα ελπίδα που πεθαίνει τελευταία.κσου λένε αν δεν ελπίζεις είναι σαν να μη ζεις..κεσυ ελπίζεις,για να ζεις,αλλά να το πάλι το ανώνυμο συναίσθημα..κνα πάλι η ελπίδα που πέθανε..καυτό θα γίνεται συνέχεια..θα βασανίζεσαι συνέχεια,μέχρι να ακούσεις εκείνη τη φωνούλα της καρδιάς να παραπονιέται γιατί την έχεις κομμάτιασει με τόσα ανώνυμα συναισθήματα κτόσες ελπίδες..κμόνο τότε καταλαβαίνεις ότι δε χρειάζεται να ελπίζεις έτσι για να ζεις..πρέπει να ζεις για να ελπίζεις..κγια να ζήσεις πρέπει να μάθεις να προστατεύεις την καρδιά κτην ψυχή σου από αυτα που ξέρεις ότι θα σε οδηγήσουν στο καταραμένο ανώνυμο συναίσθημα κστο χάρο που θα πάρει την ελπίδα.. (Μεταξύ μας αν το καταφέρει κάποιος αυτό ας μου πει κεμένα τον τρόπο)
Φίλε ktulu,
κάθε φορά που διαβάζω κάτι που έχεις γράψει σχετικά με τα ανθρώπινα συναισθήματα στεναχωριέμαι. Δεν είναι σωστό να έχει για τον ευατό του κανένας τέτοιες αντιλήψεις. Το πρώτο που θέλω να σου πω είναι πως κάθε κάθε τέλος είναι μια ΑΡΧΗ!
Δεν το σκέφτηκα μόνος μου το είπαν. Δεν το πίστευα στην αρχή αλλά είναι αλήθεια. Τα ανθρώπινα συναισθήματα δεν έχουν ημερομηνία λήξης αλλά πολλές φορές λήγουν χωρίς να φταίει πραγματικά κάποιος. Απλά συμβαίνει. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ'όσο φαντάζεται (και ελπίζεις). Κάνουμε μέσα μας την ζωή να μοιάζει δύσκολη για να κρύτψουμε την δική μας δυσκολία. Οχι φίλε μου.. Η ζωή μια χαρά είναι. Αντί λοιπόν να ψάχνεις τις ευθύνες για το τι και ποιός φταίει εγώ σου προτείνω απλά να το ζήσεις. Με τα καλά και τα κακά. Δεν τα διαλέγουμε έρχονται. Όπως έλεγε και ένας ήρωας σου σε μια ταινία του "Σημασία δεν έχει πόσα χτυπήματα θα φας, αλλά πως θα τα βγάλεις πέρα με αυτά!!". Δεν υπάρχει κανένα ανώνυμο συναίσθημα...
Αυτό λέμε..υπάρχει το ανώνυμο συναίσθημα,είναι εκεί,ξέρεις ότι θα το νιώσεις και δεν προσπαθείς να το αποφύγεις, απλά να το περάσεις πιο ανώδυνα..το ζεις..ξανά και ξανά..γιατί έτσι είναι η ζωή..είναι καλή και κακή..έχει ωραία συναισθήματα έχει και ανώνυμα συναισθήματα..τα ζεις όλα και προσπαθείς να βρεις τρόπο να τα αντιμετωπίζεις κάθε φορά καλύτερα..
Δημοσίευση σχολίου