Ξεκινάς με ράθυμα βήματα για να πας στο μέρος που νιώθεις περισσότερο από κάθε άλλο ελεύθερος. Όμως, όλα τα "βαριά" συναισθήματα σταματούν μόλις πατήσεις στην "επιδερμίδα" του στίβου και οσμιστείς την μυρωδιά που αναδίδει.Η πνιγηρότητα της βαρεμάρας χάνεται άμεσα και εκεί που αναρωτιόσουν αν θες όντως να πιεστείς εκείνο το απόγευμα, βρίσκεσαι να ανυπομονείς να τρέξεις στις "ράγες" του, να δοκιμάσεις τις αντοχές και τα όρια σου. Όχι αδικαιολόγητα βέβαια. Στον στίβο έχεις τον χρόνο να αδειάσεις το μυαλό σου από τις σκοτούρες της καθημερινότητας και να σε γεμίσεις με αδρεναλίνη.
Δουλειά, σχέσεις, πρόσωπα, λόγια και εικόνες μπαίνουν στην άκρη για εκείνο το διάστημα. Εκεί είσαι μόνος, με ανταγωνιστές τον χρόνο και τον εαυτό σου. Όλα τα άλλα μπορούν να μπουν στην ουρά αναμονής, αφήνοντας σε ελεύθερο από τις δαγκάνες τους.
Η καλύτερη στιγμή; Το κρεσέντο; Το τελευταίο sprint πριν σταματήσεις για να αποβάλλεις από τους ιστούς σου το γαλακτικό οξύ. Τότε έρχεται η κάθαρση, μέσα από την κορυφαία στιγμή που κρατά λίγα δευτερόλεπτα. Τι μένει; Η προσμονή για την επόμενη φορά που θα σταθείς και πάλι ξέπνοος στο τέλος του διαδρόμου.
"I'm on the run. No time to sleep.
I've got to ride.
Ride like the wind to be free again.
And I got such a long way to go."
Christopher Cross - Ride Like The Wind
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου