Φτάνει κάποια στιγμή λοιπόν που αποφασίζεις να βάλεις την τελεία. Φθάρηκα όλον αυτόν τον καιρό, οπότε ήρθε η ώρα να παύσω να γράφω για την περιπέτεια των τελευταίων σαράντα ημερών.Όσο και να διαφωνούν ορισμένοι οι "πατερίτσες" με δίδαξαν καλά το μάθημα που έπρεπε να είχα μάθει εδώ και καιρό. Τέρμα οι εφηβικές "ονειρώξεις", οι απερισκεψίες και τα ακροβατικά. Σε παλαιότερη ανάρτηση, είχα αποτάξει τον παράγοντα ασφάλεια από πάνω μου. Εκείνη την εποχή με έπνιγε αλλά η θολούρα έκρυψε το επικείμενο κόστος. Λάθος μου, και τώρα είναι η ώρα της πληρωμής.
Το δικό μου "σεντούκι" κλείνει και μαζί του παίρνει ένα κομμάτι του εαυτού μου που το είχα αφήσει ελεύθερο να αλωνίζει, να με "χρεώνει" και να αλλοιώνει. Το δικό μου "σεντούκι" δεν έχει χώρο για σκληρά συναισθήματα , οργή, θυμό και μίσος, παρ' όλο που άνετα θα μπορούσαν να στριμωχτούν μέσα του. Το δικό μου "σεντούκι" θα καεί για να μην μπορώ να το βρω σε θάλασσες και λάκκους.
Είναι ώρα για αναδόμηση και σκέψη. Δίχως πολλά λόγια και υπερβολές. Δίχως τάση διαφήμισης και ωραιοποίησης. Μόνο πράξεις για τους αγαπημένους μου και εμένα. Λόγια που λέγονται για μια μόνο φορά. Πράξεις που θα γίνονται συνέχεια...
"Dead hourglass of time
Sand we will not ever find
We gather here today
Say goodbye
Cause you've reached the end of the line"
Metallica - The end of the line
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου