Το καλό παιδί

Επανέρχομαι στο θέμα της κρίσης, μιας και το επανέφερε στην σκέψη μου μια συζήτηση που είχα τις προάλλες με ένα φίλο. Αυτή τη φορά θα αποφύγω τον σκιερό ακαδημαϊκό τομέα και θα επικεντρωθώ στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα.

Είναι σύνηθες φαινόμενο πολλές σχέσεις να δημιουργούνται μέσω συστάσεων μεταξύ κοινών γνωστών. Παραθέτω ένα παράδειγμα για να προσανατολιστούμε στον παρακάτω εικονικό διάλογο..."Έχω ένα φίλο που είναι ελεύθερος". "Έχω μια φίλη που είναι επίσης ελεύθερη". "Ωραία, ας κανονίσουμε μια συνάντηση να δούμε αν μπορούμε να τους φέρουμε κοντά".

Κάπως έτσι γίνεται η πρώτη προσέγγιση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα. Όταν λοιπόν φτάσει η επίμαχη ώρα της κρίσης μετά από το πρώτο "κοινό" ραντεβού, που συνήθως αυτή εκφράζεται με μια ερώτηση της μορφής "Πως σου φάνηκε ο / η ...;", αυτή έχει δύο πιθανά αποτελέσματα. Είτε υπάρχει προσέγγιση / ενδιαφέρον , είτε αδιαφορία από τα μέλη του δυνητικού ζευγαριού.

Στην πρώτη περίπτωση, μπορείς να πεις μια γνώμη που σε εκφράζει και συνάμα δεν σε φέρνει σε αμηχανία μιας και λες αυτό που πραγματικά πιστεύεις / αισθάνεσαι. Ως εδώ όλα είναι εύκολα. Στην δεύτερη περίπτωση, ο αρνούμενος να υποκύψει στο "προξενιό" πρέπει να βρει μια δικαιολογία που συγχρόνως θα τον εκφράζει, θα περνάει το μήνυμα "Δεν ενδιαφέρομαι" και δεν θα βλάπτει τον εγωισμό του άλλου. Κοινώς, πρέπει το χάπι να επιχρυσωθεί με κάποιον τρόπο.

Η πιο εύκολη δικαιολογία σε αυτή την περίπτωση είναι της μορφής "Είσαι καλό παιδί / κοπέλα, αλλά αυτό τον καιρό δεν ενδιαφέρομαι να συνάψω κάποια σχέση". Απλό να το σκεφτείς, αλλά ακόμη πιο απλό να το απορρίψεις αν ξεπεράσεις το σοκ / εκνευρισμό που επέρχεται από την άρνηση.

Ο αρνούμενος λοιπόν έχει περάσει το μήνυμα αλλά συγχρόνως έχει πέσει στην παγίδα της κρίσης. Πως μπορείς να κρίνεις κάποιον με τον οποίο έχεις συναναστραφεί 2-3 ώρες και το μόνο που έχετε ανταλλάξει είναι λιγοστές απόψεις; Πως μπορείς να μιλήσεις για μια μοναδική προσωπικότητα έχοντας ελάχιστη επαφή μαζί της; Οι ερωτήσεις αυτού του είδους είναι αμέτρητες.

Δυστυχώς αυτό που περιέγραψα πιο πάνε δεν ονομάζεται "κρίση" αλλά "υποκρισία". Το αποθαρρυντικό σε όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι η υποκρισία κάνει την εμφάνιση συχνά στις διαπροσωπικές σχέσεις. Καλύτερα λοιπόν να έιμαστε ειλικρινής παρά να φοβόμαστε να μιλήσουμε για αυτό που νιώθουμε φοβούμενοι μήπως φανούμε "κακοί". Τουλάχιστον έτσι δείχνουμε στον άλλον ότι τον εκτιμούμε και δεν τον θεωρούμε αρκετά αφελή έτσι ώστε να πιστέψει κάτι που λέγεται συνήθως στα χρόνια που είμαστε μαθητές.


Υ.Γ.: Αφιερωμένο στα αγοράκια και κοριτσάκια της κάστας "9-5".