Πάνε δώδεκα μέρες όπου συγκατοικώ στον ίδιο, ευτυχώς όχι μικρό, χώρο με άλλα πέντε άτομα του περίγυρου μου. Όσο προχωρά το καλοκαιράκι ομολογώ ότι αρχίζω και ζορίζομαι, μιας και η απουσία προσωπικού χρόνου με το ταίρι μου, η συνεχής προσπάθεια να συγχρονιστούμε με τους υπόλοιπους ακόμη και στα πιο απλά, έχει αρχίζει και κλονίζει την ήρεμη σκέψη.
Αρκετές φορές καλούμαι να κάνω τον πυροσβέστη για να σβήσω τις εστίες ανάμεσα σε εκείνους που άλλοτε τους βαράει η ζέστη στο κεφάλι, άλλοτε γιατί είναι ‘εκείνες οι μέρες του μήνα’, άλλοτε γιατί τα μικρά-μικρά γίνονται αρκετά μεγάλα (π.χ. τι μουσική θα ακούσουμε στο αυτοκίνητο για μια διαδρομή 5 λεπτών) και άλλες φορές γιατί οι απόψεις και τα ‘θέλω’ των εμπλεκομένων σχηματίζουν γωνία 180Ο. Ευτυχώς το καλοκαίρι παρέχει αρκετές ευκαιρίες για δραστηριότητες που εκτονώνουν την κατάσταση και σώζουν τελικά την ομοψυχία ανάμεσα στην ομάδα.
Αν διαρκούσε περισσότερο όμως όλη αυτή η κατάσταση, σίγουρα οι τσακωμοί θα επισκίαζαν τις όμορφες στιγμές και θα καταλήγαμε να κολυμπάμε στην φαγωμάρα, μιμούμενοι αρκετά πειστικά τους παίκτες των εκπομπών που έχουν βαφτίσει σαν reality shows. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι αρκετές φιλίες, σχέσεις έχουν διαλυθεί κατά την διάρκεια μιας ανεπιτυχούς συγκατοίκησης.
Τέλος, το πλέον οδυνηρό από την κατάσταση που περιέγραψα είναι να ‘τρίβεσαι’ με τον άνθρωπο σου για τρίτους και την συμπεριφορά ή λεγόμενα τους. Πληρώνεις για κάτι που δεν έχεις παραγγείλει από τον menu των διακοπών σου και μάλιστα ακριβά. Ώρα για βουτιά...
09/08/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου