Η ανάγκη να νιώσω

Άλλη μια φορά με γεμίζει ένα συναισθηματικό κενό. Θέλω να νιώσω και πάλι, όμως κάτι βρίσκεται δίπλα μου, στη σκιά μου, που φρενάρει όποια νέα προσπάθεια. Ραθυμία, φόβος ή αναισθησία;

Η σκέψη μου έχει γίνει πλέον θαμώνας στις συνοικίες του μυαλού που κατοικούν οι ανθρώπινες σχέσεις, οι φιλοδοξίες και τα κίνητρα. Παλιά περνούσε γρήγορα, αδιάφορα και τώρα έχει καλύψει κάθε σπιθαμή τους. Παλιά φοβόταν το φάντασμα της αγάπης που πλανιόταν νωχελικά, ενώ τώρα έχει καταντήσει το αντίπαλο δέος, ο τρομοκράτης.

Αυτό που με τρόμαζε, η μοναξιά, το να μην έχω κάποιον δίπλα μου για να του εκφράσω την αγάπη μου, τώρα έχει γίνει συνήθεια. Μαθαίνω και πάλι στο σταγονόμετρο και την λιτότητα. Θέλω να νιώσω δίχως "μη" και "πρέπει". Δίχως εγωισμούς και ιδανικές συνθήκες. Δίχως να χρειαστεί να λύσω εξισώσεις ή να περάσω δοκιμασίες. Θέλω το απλό, το αμοιβαίο, το απέριττο, το σταράτο. Γιατί να είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα;

"Tell me who you are
Tell me where you want to be
Tell me how you feel
Show me how it outta be
Take a little piece of me and hang it from the right tree
Share a little piece of me and I'll keep you as a part of me"

Soil - Need To Feel

Υ.Γ.: Όχι δεν περιμένω να πέσει στο στόμα μου το μάνα εξ' ουρανού...