Βάζοντας ταμπελάκια

Είμαστε στην εποχή που όλα είναι μετρήσιμα και συγκρίσιμα. Ο μεγαλύτερος. Ο ταχύτερος. Ο απόλυτος. Ο τέλειος. Ο πλήρης. Όλα ουσιαστικά που χαρακτηρίζουν υλικά και πνευματικά αντικείμενα της καθημερινότητας μας. Από την οδοντόβουρτσα που χρησιμοποιούμε, έως τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας.

Τελικά, πόσο μας βοηθούν αυτά τα ταμπελάκια; Στο μυαλό μου φαντάζουν ως παράγοντες δημιουργίας άγχους, αμφισβήτησης και αναίτιας σύγκρισης. Σαν να κυνηγάς να ξεπεράσεις κάτι που έχει ο δίπλα σου, κάτι που είχες εσύ παλιά ή κάτι που απλά υπάρχει σαν πρότυπο στο μυαλό σου. Το σκηνικό μου θυμίζει το κυνήγι των μαγισσών, δηλαδή το κυνήγι να βρεις κάτι που σου έχουν / έχεις επιβάλλει έτσι ώστε να μπορέσεις να ικανοποιήσεις το εγώ σου όταν τελικά πιάσεις το "θήραμα" που ίσως δεν υπάρχει κιόλας. Αν το καλο-σκεφτείς , είναι πιθανό στη διάρκεια αυτού του κυνηγιού να βγεις και ζημιωμένος.

Όχι, εγώ αυτό το παιχνιδάκι δεν το παίζω. Δεν θέλω να με σκλαβώσω με τα ταμπελάκια που έχουν επιβάλλει η κάθε μορφής "διαφημίσεις". Όχι, δεν θέλω το γρηγορότερο αμάξι, το μεγαλύτερο σπίτι, τον απόλυτο έρωτα και το μακρύτερο γεννητικό όργανο για να τον χαρώ. Αυτά ας τα έχουν κάποιοι που θέλουν να συγκρίνουν τα κεκτημένα τους και τον εγωισμό τους. Όσο, για εκείνους που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι δεν έχουν το απόλυτο και ψάχνουν συνεχώς τον δρόμο προς την προσωπική τους "Ιθάκη", ίσως χάσουν την σωστή ταμπέλα προς την τελευταία από τον υπερβολικό έλεγχο και κοσκίνισμα.

Never Free
Never Me
So I dub thee unforgiven

You labeled me
I'll label you
So I dub thee unforgiven

Metallica - The Unforgiven