Αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένος να κάνω εγώ την αρχή παρόλο που σιχαινόμουν το ειρωνικό χαμόγελο που είχα δει σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Η σκέψη μου είχε κατρακυλήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια και έπρεπε κάπως να αποφύγω την ισοπέδωση που προκαλεί αυτός ο εμφύλιος. Έπρεπε να επιτευχθεί αυτή η ανακωχή που θα βοηθούσε και τους δυο μας να συνεχίσουμε την κοινή πορεία.Στάθηκα μπροστά του και πάλι όντας σε εγρήγορση. Περίμενα την αντίδραση του και αυτή δεν άργησε να έρθει. Με κοίταξε αμίλητος, δίχως κάποιο σημάδι ειρωνείας ή ανείπωτης ικανοποίησης.
- "Ξέρω γιατί ήρθες..."
- Πως..;
- "Το ίδιο νιώθω και εγώ. Οφείλω να σου εξομολογηθώ ότι με φόβισες την τελευταία φορά μιας και ήσουν αρκετά απόλυτος. Είσαι γνωστός ξεροκέφαλος.."
- Το σκέφτηκα και πάλι...Αυτός ο εμφύλιος δεν ωφελεί κανέναν μας. Μόνο απώλειες θα καταμετράμε στο τέλος.
- "Συμφωνώ μαζί σου. Κοίτα να καταλάβεις όμως ότι δεν είμαι εχθρός σου, ότι θέλω το καλύτερο για εσένα και δεν μπορείς να φεύγεις και να έρχεσαι όποτε σου καπνίσει. Δεν θα είμαι πάντα σαν την μητέρα που υποδέχεται τον άσωτο υιό."
- Αυτό σημαίνει ότι έχουμε ανακωχή;
Δεν απάντησε κάτι. Μονάχα μου γύρισε την πλάτη, γύρισε λίγο το πρόσωπο του και με κοίταξε λοξά. Χαμογέλασε και προχώρησε προς το βάθος του κόσμου του. Λίγο πριν χαθεί τον άκουσα να σιγο-τραγουδά...
"...I won't be the one to disappoint you anymore,
I know, I've said all this and that you've heard It all before,
The trick is getting you to think that all this was your idea..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου