Ο χρόνος προχωρά με βήμα γοργό. Δεν περιμένει και δεν λυπάται κανέναν. Από εκεί που είσαι μικρός, ανυποψίαστος, ξέγνοιαστος, εκεί που οι συγγενείς σου τσιμπάνε το μάγουλο και σου λένε πόσο μεγάλωσες, εκεί που σου εύχονται καλή σταδιοδρομία, φτάνει η στιγμή που έχεις να αντιμετωπίσεις το θάνατο σαν ένας μέρος της ζωής. Πόσο καλά προετοιμασμένος είσαι όμως για να δεις και αυτή την πλευρά της ζωής;Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή μου έχουν πει. Σε αυτό το τέλος, το μόνο που ξεκινά είναι το φιλμ με τις αναμνήσεις, τις κοινές εμπειρίες και συζητήσεις που είχες με τον άνθρωπο που "έφυγε". Κάνεις έναν απολογισμό από αυτά που σου άφησε, από αυτά που θα θυμάσαι και θα τα μεταδόσεις κάποια στιγμή και εσύ στα παιδιά σου. Η ανάμνηση είναι αυτή που παραμένει. Τα άσχημα και θλιβερά μπαίνουν στην άκρη. Το μυαλό αποφασίζει τη διαμόρφωση και ταξινόμηση αυτών των αναμνήσεων. Απομένει μόνο το ερέθισμα που θα βγάλει από το συρτάρι των αναμνήσεων το κατάλληλο λήμμα.
Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο θείο μου που έφυγε τόσο απρόσμενα και άξαφνα τα ξημερώματα της Παρασκευής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου