Κοιμόμουν , ώσπου ξαφνικά κάτι διέκοψε το φως του φεγγαριού που έπεφτε στο πρόσωπο μου και με ξύπνησε. Άνοιξα τα μάτια μου διστακτικά φοβούμενος τι θα αντικρίσω. Αυτός στεκόταν εκεί, ψυχρός, οπλισμένος με απέραντη υπομονή και ένα ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.Δεν του χάλασα το χατίρι. Άφησα το κρεβάτι μου με ραθυμία και πήγα προς το μέρος του. Τον κοίταξα κατάματα και παρόλο που επέμεινα δεν έκανε το πρώτο βήμα. Έτσι πήρα το θάρρος να κάνω την αρχή για να ξεμπερδεύω μια ώρα αρχύτερα αυτή τη δυσάρεστη επικοινωνία.
- Τι θες πάλι; Πρέπει κάποια στιγμή να με αφήσεις να ηρεμήσω...
- "Είδες που δεν μπορείς να μου αντισταθείς τελικά;"
- Ωραία...Αφού το καταλάβαμε αυτό, μπορείς να μου πεις γιατί νιώθω έτσι; Γιατί δεν μπορώ να ησυχάσω; Γιατί νιώθω σαν να έχω πιαστεί στον αόρατο ιστό μιας αράχνης;
- "Αφού εσύ το διάλεξες φυσικά..Έχεις άλλη ανόητη ερώτηση να μου κάνεις πριν σου πω αυτό που θέλω;"
- ...(κοίταξα πίσω μου αισθανόμενος ότι κάτι έλειπε πλέον από τον χώρο μου)
- "Έχεις ένα μήνυμα και εγώ την ευθύνη να στο μεταφέρω...Είσαι μόνος αυτό τον καιρό. Μπορεί κάποια στιγμή να συναντηθείτε πάλι, όταν..."
- Δεν έχω τίποτα για να ελπίζω, δεν έχω κάτι να περιμένω...Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
Πριν προλάβει να απαντήσει κάτι, είχα γυρίσει την πλάτη μου και επέστρεφα στις αγκάλες του Μορφέα. Στην τελευταία μου ματιά προτού ξεκινήσω την περιήγηση στον χώρο του υποσυνείδητου διέκρινα ένα μεγάλο ράγισμα στον καθρέφτη. Κοιμήθηκα με κληρονομιά μου ένα χαμόγελο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου