Η καβάντζα

Άλλη μια λέξη που μπήκε στη λίστα με αυτές που αγαπώ να μισώ. Η ετυμολογία λέει ότι αυτό το ουσιαστικό προσδιορίζει μια σίγουρη λύση, ένα απάγκιο όταν η μοίρα έφερε καλύτερη ζαριά από εμάς στο παιχνίδι της ζωής.

Ο λόγος που με ωθεί να γράψω, είναι οι σκέψεις που έκανα στις ολιγοήμερες διακοπές μου. Δεν φοβάμαι να ομολογήσω ότι αποτέλεσα και εγώ την καβάντζα κάποιου. Όταν το διαπιστώνεις η γεύση είναι πικρή, θυμώνεις, αφορίζεις και στο τέλος καταλήγεις να τοποθετείς το συμβάν στο "κουτί" με τα υπόλοιπα γεγονότα που θέλεις να ξεχάσεις γρήγορα.

Στην περίπτωση μου, έγινα η καβάντζα γιατί το κάτι πιο ενδιαφέρον που υπήρχε στον ορίζοντα δεν "έκατσε" ή δεν γινόταν να "κάτσει". Το άσχημο σε αυτή την υπόθεση είναι ο εγωισμός του ατόμου που δεν με άφησε να προχωρήσω παρά μόνο προτίμησε να με αφήσει στα "σκοτάδια", να αναρωτιέμαι τι στο διάολο έκανα λάθος. Προτίμησε να μην πει την αλήθεια, για να μην χαθεί η καβάντζα. Βέβαια, για να μην νομίζετε ότι είμαι και το θύμα της υπόθεσης, ομολογώ και πάλι ότι αγνόησα επιδεικτικά κάποια σημάδια που έβγαζαν μάτι.

Η πληρωμένη απάντηση, που δρα και σαν παυσίπονο ήταν ότι δεν έπρεπε να προδοθούν έτσι απλά όλοι οι κόποι και οι προσπάθειες που είχαν γίνει στο παρελθόν. Αναρωτιέμαι τώρα..."Εγώ, ο Ηλίας ως άτομο, που στο διάολο ήμουν;". Στο παρασκήνιο σίγουρα.Οπότε και έγινα εκείνος που ήξερε τα λιγότερα και έριχνε το βάρος στους ώμους του που δεν πέτυχε το πείραμα. Δεν παραπονιέμαι και συγχρόνως συγχωρώ τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Αυτό που δεν συγχωρώ ποτέ είναι ο εγωισμός που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμα του, για να μην χάσουμε τα κεκτημένα.

Θες κάτι άλλο; Παραδέξου το βρε αδερφέ και άντε στο καλό. Δεν θα σε κατηγορήσει κανείς, ακόμη και όταν το αγκάθι μπει βαθιά στα πλευρά του. Έχω μάθει να αποδέχομαι το αποτέλεσμα και τώρα θέλω να βάλω τελεία. Η σκηνή μπορεί να τελείωσε, αλλά η παράσταση συνεχίζεται.

Υ.Γ. : Να, που μια φορά μπορούν να συνδυαστούν το "ποτέ..." με το "πάντα...".

"Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα
σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος
κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι
όλη της γης η σκόνη,
όλη της γης η σκόνη...

Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσα
έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο
ανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης
το ψέμα δεν το βλέπεις,
το ψέμα δεν το βλέπεις..."

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Διάφανος