Σε προηγούμενη ανάρτηση μου, είχα πλέξει το εγκώμιο για την ευεργετική δύναμη ενός ανοιξιάτικου πρωινού. Για την δύναμη που με γέμιζε , με ελπίδα. Για την πίστη ότι όλα τα οχυρά έχουν την Κερκόπορτα τους.Τις τελευταίες δύο εβδομάδες βρίσκομαι στον αντίποδα. Νιώθω να έχω χάσει την ορμή μου και πάλι. "Κρίση είναι και θα περάσει.." μου λέω για να με καθησυχάσω. ¨Γιατί έπεσα όμως στην ίδια παγίδα και πάλι;" επιμένω με μια ερώτηση. Έπεσα και πάλι στα ίδια εμπόδια, δηλαδή στον εγωισμό των άλλων, την σαθρότητα ορισμένων σχέσεων που με περιβάλλουν και την αδυναμία μου να καρφώσω το μαχαίρι στην πληγή που δεν έχει επουλωθεί.
Όχι, δεν περίμενα να λύσω αυτούς τους γρίφους τόσο γρήγορα. Είχα την προσδοκία ότι θα είχα βρει ένα "παυσίπονο" για τις δύσκολες εκείνες μέρες του μήνα, που θα απομάκρυνε τους πόνους όταν δεν τους είχα και τόσο ανάγκη.
Το έργο τους όμως ανέβηκε με επιτυχία. Η απόρροια; Εγώ να στέκομαι μπροστά στο είδωλο μου, δίχως να βγαίνει ένας μορφασμός που θα εκδηλώνει χαρά ή λύπη. Η απάθεια με ανησυχεί περισσότερο από ένα δάκρυ ή ένα ανέμελο χαμόγελο.
“If your position is everywhere, your momentum is zero.”
William N. Lipscomb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου