Έφτασε κιόλας (;;;) η στιγμή που περίμενα δύο εβδομάδες τώρα. Αύριο βγαίνω και ήδη νιώθω καλύτερα. Καθαρά ψυχολογικά και μόνο, νιώθω σαν να έχει φύγει από πάνω μου μια άγκυρα που με έδενε για τα καλά στο δωμάτιο 252.Ναι, κουράστηκα, φθάρηκα και θέλω νέο αέρα. Τι; Κοστίζει; Πληρώνω μετρητοίς γι' αυτό που έχω απολέσει 15 x 24 ώρες. Καλά, και τι είναι αυτό που σου λείπει τόσο και μας έγινες τόσο ανοιχτοχέρης ξαφνικά; Μου έλειψε ο χώρος μου, η ησυχία μου, οι ανθρώπινες στιγμές με εκείνη δίχως την παρουσία κανενός, δίχως τις κλεφτές ματιές και τα ένοχα βλέμματα.
Βρέχει έξω. Πόσο θα ήθελα να είμαι με ομπρέλα στο χέρι και να τριγυρνώ στα σοκάκια των Εξαρχείων για να δω κιθάρες, comics και βιβλία. Έπειτα μια κούπα ζεστό καφέ στο Studio με εκείνη να κοιτάζει μέσα από το θολό τζάμι, δίχως πολλά λόγια. Τόσο ζωντανές εικόνες. Τόση ανάγκη να γίνω καλά για να βγω από αυτό το σκοτεινό τούνελ και τρέξω πάλι σε δρόμους συννεφιασμένους, με ήλιο και παγωνιά.
(11 Σεπτεμβρίου 2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου