Πέμπτη και 5η μέρα στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Σκέφτομαι πότε θα βγω από εδώ έτσι ώστε να συρθώ σιγά-σιγά μακριά (βλ. πατερίτσες, νάρθηκας) από το δωμάτιο 252 της Ορθοπεδικής κλινικής.Τρία κρεβάτια, τηλεόραση υγρών κρυστάλλων, κουρτίνα με όμορφα μπλε-κίτρινα γεωμετρήματα και θέα την ταράτσα της απέναντι πτέρυγας. Τα μάτια μου έχουν οργώσει τον χώρο 100άδες φορές από την στιγμή που άνοιξαν την Κυριακή και αφότου είχε αποχωρήσει η θολούρα της νάρκωσης.
Θέλω κιόλας να βγω έξω, να τρέξω μέσα στην αγκαλιά όλων αυτών που με περιμένουν. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Πρέπει να πονέσω, και θα πονέσω. Αυτό δε με πειράζει όμως γιατί θα μου μάθει πράγματα για εμένα. Ηθικό; Μια φορά και έναν καιρό, ακμαιότατο. Τώρα στα υπόγεια γιατί γνωρίζω πόσες ωραίες στιγμές θα στερήσω απ' όλους και κυρίως εκείνη που ξεροσταλιάζει δίπλα στον κύριο ξεροκέφαλο.
Νύσταξα...Λειτούργησε το παυσίπονο που μου δίνουν. Αφήνομαι στον Μορφέα...
(Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009)
1 σχόλιο:
Περαστικά σου εύχομαι ολόψυχα και καλή ανάρρωση..
Δημοσίευση σχολίου