Όλα γίνονται τόσο γρήγορα. Οι ώρες περνούν σαν το τραίνο express που διασχίζει χωρίς στάση τους ενδιάμεσους σταθμούς. Οι ώρες κυλούν σαν το ποτάμι που φούσκωσε από την φθινοπωρινή βροχή. Έτσι και η ζωή μου αυτές τις ημέρες.Ξύπνημα, πρωινό συνοδευόμενο από μια μικρή δόση απαισιοδοξίας, χάζεμα στις σελίδες του διαδικτύου, μια ματιά στην χαρτούρα του ΙΚΑ που κάθε μέρα θα συμπληρώσω αύριο, ασκήσεις για το δεξί μου γόνατο. Και η επανάληψη θα συνεχιστεί. Μέχρι πότε; Μέχρι να χωνέψω κάποια πράγματα και αποφασίσω να σοβαρευτώ.
Έπειτα έρχεται το βράδυ και μαζί με αυτό εκείνη που κάνει το σκοτάδι να μοιάζει λιγότερο μαύρο απ' όσο είναι. Με την παρουσία της με κάνει να θέλω να προσπαθήσω ακόμη πιο σκληρά για να ορθοποδήσω. Είναι το δικό μου χαπάκι για ντόπινγκ (και είναι και νόμιμο)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου