Καυτή άσφαλτος, καλά γυαλισμένες γραμμές του τραμ, κάγκελα βαθιά μπηγμένα στο έδαφος, φρενάρισμα σε δύο ρόδες και άξαφνα απομένουν τριάντα μέρες μέχρι να περπατήσω ξανά. Νιώθω σαν το μικρό παιδί που αυτή τη φορά έχει συναίσθηση του τι πάει να καταφέρει. Ανυπομονώ να πατήσω και πάλι τα πόδια μου στη γη για να περπατήσω /τρέξω δίπλα της.Κάθε λίγο τα βήματα θα σμίγουν για να γεμίζει το ντεπόζιτο με τις δυνάμεις μου και αδειάζει εκείνο με τον πόνο. Θα χρειάζομαι ξεκούραση συχνή και ανάσες βαθιές για να την προλάβω. Εκείνη ορμάει μπροστά και εγώ δεν σκοπεύω να την χάσω από το πεδίο μου. "Μέχρι της τελευταίος ρανίδας" που λέγαμε και σε εκείνο τον όρκο.
Όταν το καταφέρω θα το γιορτάσω με την καρδιά μου, μέσα σε μια αγκαλιά γεμάτη με ζεστασιά και μωβ αποχρώσεις. Μου λείπουν όλα τώρα. Τα πιο απλά και τα πιο σύνθετα. Τα μονόχρωμα και τα πολύχρωμα. ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΕΔΩ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου